Huiselijk = burgerlijk?

Weinig mensen zouden mijn manier van leven als heel burgerlijk hebben omschreven: In mijn lange relatie miste ik diepgang en spanning dus ging ik weg. Had ik het niet naar mijn zin in mijn werk, dan ging ik wat anders doen. Veel reizen, stappen, etentjes en gezelligheid: mijn leven was niet perfect, maar ik probeerde er in ieder geval elke dag een feestje van te maken! De keerzijde daarvan was uiteraard oppervlakkigheid en eeuwige onrust. Want er was altijd wel iets te beleven wat ik (nog) niet had gedaan. Tot ik in onverwachte verwachting raakte van mijn zoontje en tegelijkertijd mijn drukke baan en kortstondige relatie kwijtraakte. Dit was niet waar ik op gehoopt had. Alle keuzes die ik eerder had gemaakt moesten uiteindelijk lijden naar die perfecte basis waar een leuke man en kinderen in thuis hoorden. Maar niet op deze manier!

Als alleenstaande, zwangere mama sloeg ik aan het regelen. Ik las tig boeken over zwanger zijn, bevallen en opvoeden. Mijn huis werd verbouwd om er een gezellig thuis van te maken voor mijzelf en mijn zoontje. Geleidelijk aan voelde ik dat ik veranderde. Het liefst was ik thuis. Zeker in de winterperiode zat ik lekker kneuterig met kaarsjes aan en een filmpje op de bank. Een enkele keer ging ik nog vrolijk mee op stap maar echt fantastisch vond ik het niet. De vakantie naar Ibiza die al gepland stond was prima. Maar het enige feestje waar ik mee naar toe ging vond ik niks. Liet mij maar lekker op het strand liggen, ‘s avonds lang tafelen bij een leuk restaurantje en daarna met een boek mijn bed in gaan. Helemaal prima! Uiteraard waren dit de hormonen.. Alles zou anders worden na mijn bevalling verzekerde ik mijn vrienden en kennissen.

Toen de kleine eenmaal geboren was ging ik na drie weken voor het eerst weer mee uit met de meiden. Mijn zoontje logeerde een nachtje bij opa en oma. Heerlijk vond ik het (ondanks de vermoeidheid van alle nachtvoedingen en gebroken nachten) om weer even mijn oude zelf te zijn. Met mijn dansachtergrond vond ik het nog altijd lekker me uit te leven op de dansvloer van een leuke club en veel plezier te maken. Maar naarmate de weken en maanden verstreken werd ik steeds meer één met mijn zoontje. Een nachtje alleen thuis om bij te tanken als single moeder? Ik vond het steeds ongezelliger en niet kloppen. Als vriendinnen me tig keer hadden geprobeerd te bellen en me vroegen waar ik nou in godsnaam zo druk mee was, antwoorde ik verontschuldigend dat ik druk was geweest met mijn zoontje. Tja, hij had babyfysiotherapie, liep de eerste vier maanden non-stop bij de kinderarts, later bij de diëtiste. Dus wanneer hij zijn slaapjes deed was ik druk met in zijn schriftje schrijven hoe zijn voeding die dag ging, wassen draaien en wegvouwen, flessen uitkoken, spulletjes opruimen en een baan zoeken. Eer ik alle verplichte dingen had gedaan bleef er meestal een kwartier over voor een kopje koffie met iets lekkers erbij en genoot ik van mijn 15 minuten rust of had ik even een snelle sms wisseling met een mede-mama over onze kids. Was mijn zoontje wakker dan wilde ik met hem spelen, naar buiten toe en samen dingen ondernemen.

En nu..? Ik heb het geluk dat mijn lieve kind al vrij snel doorsliep, en vanaf een uur of 21.15 is het dan ook me-time. Maar eerlijk.. Ik heb dan helemaal geen zin om uren aan de telefoon te hangen of andere spannende dingen te doen. Ik wil lekker op mijn bank ploffen met een leuke serie of filmpje en genieten van de rust. Zeker nu zwangerschap nummer twee zich heeft aangediend komt het huiselijke gevoel nog meer omhoog. Het is iets wat altijd wel in me heeft gezeten, maar nu versterkt wordt door het moeder zijn. Natuurlijk heb ik soms een avondje oppas en ga ik gezellig een hapje eten of bijkletsen met vrienden zonder de kleine man die alle aandacht opeist. Maar aan wilde avonturen heb ik totaal geen behoefte meer, en ik vind de rust die dat me geeft heerlijk! Van alle doelen die ik had, heb ik er nu nog maar één, of nou ja, twee: Van mijn zoontje genieten en zorgen dat hij opgroeit tot een gelukkige jongeman. Idem dito voor de kleine mini in mijn buik.

Toch blijft het me verwonderen hoe een mensenleven in zo’n korte periode totaal op zijn kop kan staan, andere dingen belangrijk worden. Het wonder dat ouderschap heet. Een rare, maar vooral fantastische verrijking van mijn leven. En dat ik nu wellicht burgerlijk gevonden wordt door de buitenwereld.. Het doet me niks. Ik geniet er met volle teugen van!