Houd die emoties eens in bedwang!

Mijn man was altijd blij dat ik zo lekker nuchter was. Een heerlijke eigenschap die het leven zoveel makkelijker maakt. Ik maakte me dan ook niet snel druk, ik kon alles relativeren. Zelfs voor anderen maakte ik problemen relatief, wat overigens niet altijd gewaardeerd werd. Je kon me af en toe zelfs onbewogen noemen, emotieloos of hard. Maar hard was ik vooral voor mezelf. Ik mocht en plein public geen tranen plengen. Stel je voor dat iemand zag dat ik mijn zwakte toonde. Boos was ik ook zelden. Zeker niet tegen iemand die wat verder van me af stond.

"Ik werd op kantoor geroepen: of ik even in kon dimmen"

Maar toen werd ik zwanger en werd alles anders. Niet alleen mijn lichaam veranderde, ook mijn emoties kon ik minder goed in bedwang houden. Als ik me ergerde kreeg iedereen dat te horen.

Bellen in de stilte coupé? Je had mij op je nek. Werkte je niet door? Dan kon je commentaar verwachten. Had je iets te zeggen over mijn buik? Als het maar positief was anders kreeg je gegarandeerd de blik die kan doden.

Het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment op kantoor geroepen werd op mijn werk. Of ik in kon dimmen. Mijn collega's gingen met lood in hun schoenen werken als ze mij op het rooster zagen staan. Oeps! En daar kwamen ze dan: de tranen die ik nooit in het openbaar zou plengen. Ik ging los en kon niet meer stoppen.

Geen pizza vanavond? Boehoe! Ik sta bij de kassa die eigenlijk al is gesloten, snik! Een reclame over verwaarloosde ezeltjes, neee! De tranen bleven komen, maar zodra ik was bevallen ging de kraan weer dicht. Oké, zodra de kraammanden gevloeid hadden dan. Maar die krijgt (bijna) iedere vrouw gratis en voor niets meegeleverd met de kersverse baby, dus die tellen we voor het gemak even niet mee.

De boel ging weer op slot. Ik kon weer net doen alsof ik een robot in een menselijk lichaam was. Maar toen kwam de postpartum depressie. Nog steeds kon ik niet huilen of goed boos worden of dansen van vreugde. Na een aantal maanden ging het weliswaar beter met me. Maar mijn emoties waren nog steeds lekker geblokkeerd. Al die jaren dat ik mijn tranen had ingehouden, mijn gezicht op onleesbaar had en mijn irritatie puur van binnen had gevoeld die kwamen bij het proces van beter worden langzaam weer opgang.

"ik wist niet eens dat ik het in me had: huilen van vreugde"

En sinds mijn emoties weer toelaatbaar zijn krijg ik op de meest onverwachte momenten tranen in mijn ogen. Van woede, verdriet maar ook van blijdschap. Ik wist niet eens dat ik dat in me had: huilen van vreugde! Maar niets is minder waar. Ik kan het niet eens meer tegenhouden. Als ik een blogtitel op mamaplaats zie, die enigszins doet vermoeden dat er tranen gaan rollen, dan weet ik dat ik moet wachten tot ik weer uit de trein ben gestapt. Maar soms kan je het niet ontwijken en dan laat ik het ook maar gewoon gaan. Lekker janken, the ugly cry, ik ben hem nog aan het perfectioneren, maar hij is er. En hoe!

Soms mis ik die nuchtere, relativerende Kirsten. Heel soms. Maar ik besef me dat het me ook meer mens maakt. Ik laat mezelf gaan, alles eruit, en weer door.

Huilen, schelden, vloeken, tieren, brullen, schreeuwen, lachen, dansen, zingen, joelen tot je letterlijk niet meer kan, heerlijk!