Snap
  • Mama
  • mama
  • vakantie
  • reanimatie
  • bff
  • 3generaties

- Horror vakantie deel 2 - Een hartstilstand op onze vakantie....

'Dit is het meest heftigste wat ik ooit in mijn leven mee gemaakt hebt'

'17 juni 2017'        * Twee jaar geleden*

In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen hoe onze tweede week vakantie eruit zag in Italië. En dat vond ik al heftig, ik bedoel in een ziekenhuis met een kindje van 6 maanden in het buitenland is echt geen pretje. 

Maar, hier bleef het niet bij. Het werd nog véél gekker en veel heftiger dan ik me ooit had kunnen bedenken.  Vrijdag avond waren wij dus terug gekomen op de camping na dat ik met Yentl in het ziekenhuis moest blijven en ook slapen. Eigenlijk kan ik deze blog niet eens normaal typen, beleef je elke keer weer het moment. Dit is even een zin tussen door.... De emoties, het gevoel alles komt terug en de nodige tranen zijn alweer gelaten.

De dag erna waren we niet veel van plan. Gewoon lekker rustig aan, niet zwemmen ivm een ziek kindje. Geen probleem... We gingen 's morgens een kopje koffie drinken voor aan op de camping. Iets wat wij elke ochtend en middag deden. Gewoon even lekker een Italiaanse cappuccino, even zitten en meestal ook even het kleine supermarktje in. Mijn moeder had niet veel trek in eten of iets. Dat had ze wel vaker niet, wel koffie dat gaat er altijd wel in haha. En ze nam een ijsje want daar had ze trek in. Oke mam.... We liepen terug naar ons plekje. Mijn vader wilde eigenlijk s avonds uiteten gaan, op tijd zodat we weer op tijd met die kleine terug zouden zijn. Maar ik zei joh laten we dat niet doen, ook ivm Yentl die niet helemaal fit was en mijn moeder was ook niet fit. Had last van haar nek zei ze. Ze sliep niet erg fijn, en ook dat heeft ze wel eens vaker... Zocht hier verder niks achter. Inmiddels was ik even naar het winkeltje gelopen, en was Ricardo met Yentl gaan slapen want slapen is toch wel het beste medicijn wanneer je niet helemaal fit bent. Ook mijn moeder was even gaan liggen, maar kwam al snel weer terug. Was behoorlijk aan het zweten, maar het was dan ook een warme dag. En gaan we weer, maar dat gebeurde zo vaak bij haar. 

Ik besloot lekker een pan spaghetti te maken voor ons, en ik begon op tijd met koken. Mijn ouders zaten op de veranda voor onze (glamping tent). En Ricardo lag nog steeds op bed met Yentl. Toen ik bezig was, wilde ik iets vragen dus liep de tent uit. Ik keek naar rechts maar mijn vader was dus even het vuilnis weg gooien. En toen ik naar links keek, dacht ik dat ik dood bleef. Letterlijk....... Daar was mijn moeder helemaal niet goed aan het worden. Zelf zit ik in de verzorging, en ik WIST dat dit echt NIET goed was. Er stonden flessen water en ik gooide een fles water in haar gezicht in de hoop dat ze  bij kwam. Maar dat kwam ze niet... Mijn moeder was al aan het gaspen ( een hele nare ademhaling tijdens een hartstilstand). Ik verstijfde en heb het op het gillen gezet. Nu pas weet ik wat een oerkreet is. Ik was zó in paniek.....Hierdoor werd Ricardo wakker, en voorbij gangers en mede camping bewoners wisten dit is echt foute boel. Ricardo riep KIM wat is er ???? En aarzelde geen moment, trok mijn moeder op de grond (want ze hing half op het bankje wat bij onze tent stond) en is gaan reanimeren. Ik hoorde mensen hem komen helpen, Italianen, Nederlanders noem maar op. Ik werd zelf helemaal naar, maar moest mezelf sterk houden voor mijn meisje. Want zij lag inmiddels wakker hulpeloos op bed. En had geen idee wat er voor donkere donder wolk boven onze tent hing. Inmiddels had ik mezelf onder een ijskoude douche gezet om even een soort van bij te komen. Mijn vader was ook terug gekomen van de vuilnis weg gooien. En schrok zich natuurlijk ook helemaal verloren. Ineens allemaal vreemde mensen om je tent, en je schoonzoon die jouw vrouw aan het reanimeren is. Echt, terwijl ik dit weer typ rollen de tranen over mijn ogen want oh ik voel het nog steeds. 

Op dat moment kon ik alleen maar denken van mam alsjebliefgt hou vol en kom weer terug op deze aarde. Ik kan toch niet zonder jou... Dat kan ik niet, nog lang niet!! Ricardo werd gelukkig geholpen, en kwam polshoogte nemen hoe het met mij was. En ik kon alleen maar vragen gaat ze het redden? Ademt ze weer? Ja schat zei hij, rustig aan alles komt goed. Dat stelde me zo gerust... Achteraf bleek dat zij helemaal nog niet ademde maar dat wilde hij natuurlijk nog niet tegen mij zeggen. De geluiden die ik hoorde waren echt killing. Al snel kwam de ambulance ter plaatse. Ik zeg nu al snel, maar geloof mij dit duurde echt uren in mijn beleving. Ik stond nog steeds in de tent, met een klein meisje op mijn arm die alleen maar kon lachen naar mij. En ik hoor mezelf nog zeggen, Nana (zo noemen wij haar ipv oma hihi) gaat het halen hoor lieverd zij moet alles nog mee maken van jou. Maar dat wist ik zo niet zeker. En daar kwam het helse geluid van de AED.... Oh 3 keer kreeg zij zo'n stoot en ze was nog niet bij. De teller liep af dat is wat Ricardo mij vertelde. Na 8 minuten kwam zij bij, en was haar hart THANK GOD weer op gang gebracht. Hop in de ambulance, niemand mocht mee. We hadden gelukkig een auto gehuurd en Ricardo sprong erin samen met iemand van de accommodatie waar wij geboekt hadden. Zo eigenwijs als dat ze was, trok ze gelijk het masker van de zuurstof af. 

Ik bleef achter op de camping met mijn kind en mijn vader, die compleet verslagen op het randje van de veranda zat. De baas van de camping kwam naar ons toe en bood ons een lift aan naar het ziekenhuis. Maar.. Ik zat met Yentl. Daar sta je dan, net een half jaar moeder en in een mega kut situatie. Wat moet je nou.. Ik wilde haar niet mee slepen naar het ziekenhuis, daar was ze nog geen 24 uur geleden uit ontslagen. Wij hadden gelukkig erg lieve Nederlandse buurtjes met kinderen en die hebben ook geholpen met de reanimatie. En dus heb ik een erg moeilijke keuze gemaakt om haar daar even te laten, zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan. Ze zouden haar gewoon lekker in onze eigen tent op bed leggen. En we hadden nummers uiteraard uitgewisseld zodat als er iets was, zij me altijd konden bellen. Dat ging allemaal gelukkig goed.... Maar nogmaals deze beslissing vond ik echt enorm moeilijk. Papa en ik sprongen bij de Italiaanse baas in de auto en reden naar het ziekenhuis. Wat ook echt heel eng was, want deze tijden waren zo cruciaal.... Toen we aankwamen stond Ricardo daar samen met Rob ( die van de camping). Rob zij gelijk, je hebt echt een super sterke mama. Ricardo en ik sloten elkaar in de armen en daarna liepen we snel naar de IC. Daar waren ze nog bezig met haar, uiteraard. Maar wat waren ze aan het doen? 

De spraken geen van alle echt goed Engels, dus ik dacht echt oh dit gaat nog wat worden. Die tijd in de wachtkamer was niet om te harden. Mijn vader was aan het ijsberen, we konden nergens een flesje water kopen alles was leeg/op want het was een erg warme dag geweest. We wachten met smart af tot er iemand ons informatie kon geven. Wat amper gebeurde.... In de tussen tijd besloot ik mijn tante te bellen. Oh man, wat voelde ik me slecht. Dat telefoon gesprek was ook echt heel heftig. Ik wilde alleen maar dat alles goed kwam met mijn mama en ik wilde naar mijn tante toe. Daar was het veilig... Maar ik zat daar helemaal in Rome, en zij in Nederland. Zij heeft het mijn broers moeten vertellen, want zij waren op een feestje. Die schrokken zich natuurlijk helemaal de blubber ook. Gelukkig was mijn tante daar voor hen. 

Uiteindelijk na een paar uur, kwam er een arts die goed Engels kon spreken. Hij wilde weten wat er precies was gebeurd, hoe het verliep etc. Dit allemaal aan hem verteld. Hij zei dat ze weer bij was, en we mochten bij haar. Maar ik dacht echt HOE?! Ik wilde haar ook niet onnodig ongerust maken. En ik was enorm bang voor complicaties, misschien was ze wel een heel stuk kwijt. Samen met mijn vader en Ricardo liepen we het kille kale kamertje in. En daar lag ze.... Oh wat was ik blij dat ze zei hey lieverds. Waar is Yentl? Dat is het 1e wat ze vroeg. Oh mam, die is bij Rob (even een leugentje om bestwil) weet je wel wie wij zijn vroeg ik? Hmm nee zei ze.. oh klaar niet meer vragen ik wil het niet weten meer. Ze wilde haar benen bewegen, maar dat mocht niet. Ze hadden haar namelijk geopereerd, er was een stand geplaatst in haar lies. Dus ze moest zich gewoon rustig houden. Ze werd misselijk, en moest overgeven. We maakte maar een grapje. Wat is er gebeurd vroeg ze.. Mam, weet je nog vroeg ik dat je je niet zo lekker voelde de hele dag? Hmm ja zou kunnen, nou mam je had gewoon naar mij moeten luisteren joh want je bent kei hard flauw gevallen. Of ze het nou gelijk geloofde geen idee. Het stelde mij gerust dat ze verder niet ging door vragen. Ze was moe, en zakte steeds een beetje weg waarschijnlijk ook van de narcose. 

Wij moesten weer weg, en haar daar achter laten. We moesten onze telefoonnummer achter laten voor het geval dat. Gadverdamme, wat vond ik dit erg. Verslagen gingen we terug naar de camping. Waar een feestje bezig was, en iedereen plezier had. We hadden nog niet gegeten, want die pasta was nog in de maak. Ik besloot pizza te halen voor ons. Toen ik naar voren liep, en iedereen zo vrolijk zag werd ik zo verdrietig. Liep ik dan met mijn pizza's, een moeder die in het ziekenhuis lag en wat nog steeds zeer kritiek was. Telefoons bij ons, want ja je weet het nooit. Ik wilde alleen maar weg uit Italie, want geen idee hoelang dit allemaal nog ging duren. Yentl moest niet meer hier in dit warme land zijn. Het plan was, dat ik naar Nerderland terug ging vliegen met Yentl zij was nog steeds niet fit en ik wilde haar veilig hebben. Mijn broers zouden naar Rome vliegen, zodat zij bij mijn vader en Ricardo zouden zijn. Want zij bleven daar. Het waren de moeilijkste keuzes die ik heb gemaakt. Mijn moeder is mijn beste vriendin, en mijn man en vader liet ik achter daar. Zo voelde het.... Ricardo was sterk genoeg om alles te kunnen regelen, want op zulke momenten moet er echt zoveel geregeld worden. In Italië maar ook in Nederland. En dat was waarom hij daar bleef.

Die nacht, wat een ellende. Een leeg bed van mijn moeder. Maar wel haar spullen stonden er nog. Het idee dat deze uren allemaal zo kritiek waren, lagen we dan met zijn alle, zonder mama. Al onze telefoons stonden aan, voor het geval dat het ziekenhuis belde. En, uiteraard kregen we wat appjes nog binnen en schrok je je rot. Want je wilt dat die telefoon op deze momenten helemaal geen geluid maken. Ik had die avond samen met Ricardo en Rob van onze camping een ticket terug naar Nederland geboekt. De eerst volgende vlucht. De wekker stond vroeg, om 7.30. We gingen maar proberen wat te slapen..... In de hoop niet gebeld te worden. 

Die volgende dag, geen oproep gemist. Opluchting..... Maar toch de angst en de onzekerheid die je voelt. Ik ging de laatste spullen pakken, en Yentl klaar maken voor vertrek. Samen met Ricardo en mijn vader natuurlijk. Nog een laatste knuffel en kus aan mijn vader gegeven, en daar gingen we op weg naar het vliegveld. Ik vond het mega spannend, helemaal alleen met mijn kleine meisje in zo' n groot ding. En dan nog heel de weg afleggen naar het vliegtuig zelf. Ricardo en Rob brachten ons naar het vliegveld. Dat was echt een dubbele ochtend. Je weet dat je iedereen achterlaat, je moet je man gedag zeggen en mijn moeder weet niet eens dat ik weg ben, en al helemaal niet waarom precies. Het afscheid was geweest, en daar liep ik dan met mijn kind. Mensen waren heel aardig, deden de De vlucht ging goed, Yentl heeft veel liggen slapen en ik kon alleen maar kijken hoe ze lekker veilig bij mij in mijn armen lag. Eenmaal geland op Schiphol, stonden mijn aller liefste tante en mijn nichtje ons op te wachten Oh dat moment kan ik niet eens uitleggen, vanuit mijn tenen een opluchting dat ik veilig bij hun was. Wij waren veilig.......

In de tussentijd reden we terug, maar niet naar huis maar naar Rotterdam airport. Ja, net een film vind je niet? Want mijn broers stapte daar elk moment op het vliegveld naar Rome. Heel raar, zo sta je op Rome airport, op Schiphol en ook nog eens Rotterdam airport. We gingen even nog wat met hen drinken en elkaar zien. Dat moment was ook erg emotioneel. En vooral het moment dat zij weer weg moesten. Gadver...Maar zo blij dat zij naar Italië gingen samen..... Uiteindelijk reden wij naar huis. Waar we alles klaar gingen maken. Thuis alleen met Yentl wilde ik niet zijn. En we sliepen die dagen/weken dus ook bij mijn tante en nichtjes. Inmiddels waren mijn broers veilig in Rome aangekomen (thank god). Daar was het een rollercoaster van emoties. Mijn moeder was immers niet gek, en toen mijn broers daar ineens stonden had ze zoiets van huh. Ze besloten om nu te vertellen wat er aan de hand was, en hoe mijn moeder door het oog van de naald is gekropen. Mijn moeder had een dicht geslipte ader, en er is bij haar een stand gezet. 

Mijn moeder heeft nog een hele tijd in het ziekenhuis gelegen, logisch. Ricardo, mijn vader en broers hebben zeker nog dik 2 weken langer in Italië gezeten. In de tussentijd verbleven Yentl en ik bij mijn tante. Het was ook erg dubbel, want ondanks de narigheid en de heftige situatie was het zo fijn bij en met haar te zijn. Gelukkig bestaat er FaceTime en konden we elkaar zo elke dag eventjes zien. Mijn moeder werd langzaam aan gek daar in het ziekenhuis. Wat ik begrijp, want het is even helemaal niks. Ze stuurde me foto's door van het eten, om te huilen gewoon. Ze lieten haar min of meer de hele dag aan haar lot over, tenzij er controles gedaan moesten worden. Elke dag weer blij wanneer de mannen langs kwamen om haar te bezoeken. 

Vanuit Nederland moest er een verpleegkundige komen. Toen mijn moeder eindelijk, na veel drammen etc mee terug mocht naar de camping was zij daar. Het is niet niks wat er met mijn moeder is gebeurt. En moest goed in de gaten gehouden worden. Dit verliep allemaal goed, het was een erg lieve vrouw wat ik heb vernomen van ze. Zij kwam elke dag nog even langs, en vloog ook met mijn moeder enz terug naar Nederland. Ze gingen terug met het KLM en vlogen erg chique. Mochten op het vliegveld in de KLM business ding zitten waar ze mochten eten en drinken wat ze wilde. Dat was toch weer top geregeld. Aan boord van het vliegtuig kreeg mijn moeder zuurstof en hield de verpleegkundige mijn moeder nauwkeurig in de gaten. Gelukkig is de reis heel goed gegaan, en reed de verpleegkundige zelfs nog helemaal mee terug naar ons huis. 

Mijn tante en ik hadden thuis bij mijn ouders opgeruimd en schoongemaakt. En we zaten met smart te wachten tot ze terug kwamen. Elkaar weer terug zien was een emotioneel maar heel fijn en mooi moment. Ik ben nog nooit zo blij hen allemaal weer te zien. We zijn een erg close gezin/familie. En wanneer er zulke heftige momenten spelen, merk je nog meer hoe hecht onze band is. Gelukkig maar..... Mijn moeder was er natuurlijk nog lang niet. Was laag in haar energie dat moest zij wel echt opbouwen. En ik merkte vooral aan mezelf dat ik onwijs voorzichtig was. Wilde haar niet teveel belasten etc. Bij elke kuch of hoest of ' gek'  geluid raakte ik lichtelijk in paniek. Ricardo en ik zijn nog meer (hoe kan het nog meer) naar elkaar toe gegroeid. Hij was maar al te blij zijn meiden weer te zien. Twee weken zonder elkaar, dat is iets wat we nooit meer willen. Mijn moeder heeft een hele tijd naar de hartrevalidatie gemoeten. En stond goed onder controle bij het ziekenhuis/huisarts. Helaas is het voor altijd dat zij aan de medicatie moet, maar als dat het ergste is? Het gaat nu gewoon weer super goed met haar. Ze heeft hier wonder boven wonder niets aan over gehouden. Ik ben echt mega trots op haar, en zo zo zooooo dankbaar dat zij nog steeds bij ons is!! Ik had er niet aan moeten denken haar te verliezen. Deze situatie, echt die gun je niemand. 

Mijn aller liefste man, onze rots in de branding zonder hem was zij er misschien niet meer geweest. Zo mega dankbaar voor jou, met het redden van mijn moeder.... Het regelen van letterlijk ALLES. Hoe sterk je voor ons was, heel die tijd. Ik blijf het bijzonder vinden wat je allemaal gedaan hebt. Je stond op de automatische piloot. Eenmaal thuis, kon je je uiten en dat heb je gelukkig gedaan. Wat een bizarre situatie was dit.

Ook mijn complimenten voor Vacansoleil voor de goede zorgen, en Rob in het bijzonder. De baas van onze camping maar die is Italiaans dus die leest dit sowieso niet haha. Het team van KLM. En zo zijn er nog meer mensen.. 

 

Sorry voor de lange lap tekst, ik heb het nog zo kort en bondig mogelijk gehouden en niet teveel in detail getreden. Maar in plaats van een blog is dit bijna een boekwerk. Je kunt hier ook niet maar een kort stukje over schrijven. Het is zo intens... Zelfs aan je aller naasten kun je niet uitleggen wat je voelt, hoe het voelt. Wij hebben er met onze neus boven op gestaan, en dat hoop ik nooit van mijn leven meer mee te maken.

- Pluk de dag, want het kan zo ineens de laatste zijn-

Liefs,

Kimberly

Snap
4 jaar geleden

Kippenvel wat verschrikkelijk heel veel sterkte xxx

4 jaar geleden

Met tranen heb ik dit gelezen. Ik heb m’n eigen moeder ook moeten reanimeren ik was net 16 jaar. Van je af schrijven helpt. Al had je een boek geschreven waar jij je prettig bij voelt. Hele dikke knuffel aan jullie allemaal?

4 jaar geleden

Wat heftig om dit te moeten meemaken, en wat een geluk dat jullie zoveel hulp kregen....

4 jaar geleden

Wat een heftig en intens verhaal, ik zie nu wel steeds meer in waarom het zo belangrijk is dat je kunt reanimeren dus denk dat ik ook maar eens een cursus ga volgen... gelukkig is bij jou met je moeder alles goed afgelopen en is ze nog lekker bij je/jullie en is met jullie kleine meid ook alles goed Veel liefs xxx