Hormonen of depressie

Eerlijk gezegd was het voor ons niet makkelijk om zwanger te raken ik denk dat daar het allemaal mee begonnen is. En moet dan eigenlijk zeggen het ging niet makkelijk om zwanger te blijven! Drie maanden nadat mijn spiraal was verwijderd bleef ik bloedverlies houden na 14 daag heb ik de dokter maar eens gebeld ik moest maar een zwangerschapstest doen. Ik had echt zoiets van zonde van het geld ben 14 daag al enorm aan het bloeden.

Wat bleek de test was positief wat er toen door me heen ging moet ik blij zijn maar dit is niet goed maar wat zal er aan de hand zijn allemaal vragen... Ik moest bij een arts in opleiding komen bij de huisarts deze begon me heel positief te feliciteren en vond het raar dat ik niet blij was ik vertrouwde het allemaal niet uiteindelijk haalde ze een andere arts erbij en die had zoiets stuur der direct door deze was bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. In het ziekenhuis konden ze niks zien om de paar dagen moest ik bloedprikken en echo komen laten maken totaal heb ik 9 weken bloedverlies gehad dit ging al niet in me koude kleren zitten. 

6 maanden daarna werd inziet ongesteld toch maar een test doen deze was positief ik was heel blij tot een uur na de test dat ik opeens weer heel veel bloedverlies begon te hebben weer naar het ziekenhuis weer niks meer te zien gelukkig was ditmaal 3 weken en daarna hield het bloeden op.

Een paar maanden later werd ik weer niet ongesteld weer een test weer positief! Hartstikke blij uiteraard maar zoveel angst dat dit weer van korte duur zou zijn de angst om der kwijt te raken heeft tot op de dag van der geboorte geduurd ow wat was ik blij dat ze eruit was en dat ik wist dat het goed was. Tevens een familie ruzie nog eens gehad tijden me zwangerschap wat ook niet erg bijdroeg om vrolijk van te worden overal kan je zeggen dat ik geen een moment van me zwangerschap heb genoten en hoopte dat dit na de geboorte allemaal anders zou worden.......

Maar de geboorte liep al niet goed en ging over in een keizersnee ik had niet voldoende borstvoeding en tijdens me kraambed heb ik zelfs zo gehuild en zat ik er zo doorheen dat toen me moeder vroeg zal ik der mee nemen ik heel hard huilend ja zei. Hier schrok zowel me moeder als de kraamhulp van al knapte ik nadat overging op flesvoeding iets opmaak ik voelde me nog steeds niet goed. Om alle kleine dingetjes die andere niet goed doen wordt ik boos om de stomste dingen moet ik huilen zelfs als ik gewoon te moe ben lopen de tranen over me wangen zelfs alzo buiten loop moet ik me soms in houden niet in tranen uit te barsten 7 maanden na de bevalling hoopte ik nog steeds dat het over zou gaan en ik me beter zou voelen voelde me zo schuldig tegenover me kleine mopeke dat ik niet met volle 100% kan genieten van der. Tot ik pas een kookpunt bereikte er was helemaal niks aan de hand me dochter huilde niet gedroeg zich voorbeeldig ik ging de fles geven en begon zo te huilen dat ik zoiets had dit is niet goed ik heb hulp nodig!!!!

Bij de huisarts begonnen ze over een depressie na de zwangerschap de dokter had al heel me dossier gezien en die zei letterlijk dat vind ik niet zo raar als ik al zie wat voor moeite het heeft gekost is het niet raar dat je je zo voelt. Ik zou me dochter nooit wat aan doen want zo ver zal ik het nooit laten komen maar zie wel in dat hulp nodig heb en ben blij dat ik dat nu ga krijgen en ik hoop met heel me hart dat ik snel met volle 100% kan genieten en niet om elk stom dingetje meer hoef te huilen