Hoi ik ben..

Ik ben Zaraida en ik ben 33 jaar. Ik ben al 15 jaar samen met mijn partner. Samen hebben wij 3 kinderen.

Een dochter van 14, een zoon van 10 en een zoon van 5.

Dit is mijn eerste blog ooit. Ik wil jullie meenemen in mijn leven, de dingen die ik mee maak, de dingen waar ik over twijfel en de dingen waar ik tegenaan loop als jonge moeder. Wat ik zelf altijd erg fijn vind als ik een blog lees is; herkenning. Ik vind het leuk als ik iets lees waarvan ik denk; ''Hey, gelukkig.. ik ben niet de enige.." 

Vooral eerlijkheid kan ik echt waarderen in de verhalen van anderen en ook ik zal hele eerlijke blogs schrijven. 

Ik zal wat meer over mezelf vertellen. Ik ben dus 33 jaar, mijn dochter is 14. Een simpel reken sommetje en jullie weten dus dat ik 19 jaar was toen ik moeder werd. Een schok voor sommige mensen uit mijn omgeving maar zo heb ik dat zelf nooit ervaren. Mijn partner en ik waren pas 3 maanden samen toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Uiteraard kregen we 1001 goed bedoelde adviezen en wijze raad van iedereen. Maar vooral de: "Oh wat erg" en "Waar begin je aan" kregen we vaak te horen. Ik kon de paniek van sommige mensen niet begrijpen. Het was toch mijn leven. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat die manier van denken door mijn jonge geest kwam. Ik zag geen beren op de weg. Op het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was woonde ik nog thuis bij mijn moeder en mijn broertje. Mijn vader overleed plotseling toen ik 16 was. Oh ja, ik woonde in een flat (helemaal niks mis mee natuurlijk, het was het aller gezelligste huisje ever).. maar ik voelde mensen soms denken: "hoe kan het ook anders, het is 19 jaar en woont 3 hoog (echt 3 hoog) in een flat, heeft geen eigen huis, pas 3 maanden een vriend en is zwanger" Als ik het zelf zo lees, had ik het vooraf misschien ook niet echt een hoog slagingspercentage gegeven. Gelukkig kregen wij in de 4e maand van mijn zwangerschap een leuk en knus huur huisje toegewezen. Dat dat huisje een paar deuren naast mijn moeder was, was mooi meegenomen. Vanaf moment 1 heb ik altijd in mezelf of eigenlijk in óns gelooft. Ik zou ze eens een poepie laten ruiken.

3 jaar later, nog steeds jonger dan gemiddeld, ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning én nog steeds samen, kregen wij ons tweede kindje. Een zoon dit keer. Omdat wij zo jong ouders werden hadden vrienden om ons heen een compleet ander leven, een kindloos leven. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets heb moeten inleveren. Ik vond het heerlijk om zo jong moeder te zijn. Ik had het ook niet echt in de gaten. Dat kwam later pas, toen mensen zich afvroegen of het nou m'n zusje of ECHT m'n dochter was die ik uit school kwam halen.

In 2014 kregen een hoop vrienden dan eindelijk hun eerste kindje. Wij waren ondertussen wéér verhuisd en allang uit de luiers, onze kinderen waren tenslotte al 8 en 5. We hadden nog een kamertje over, ik was 28 en wilde graag nog een kindje. Die kwam er. In 2015 werd onze tweede zoon geboren. Onze kers op de taart. Het voelde meteen compleet. 

Vanaf de geboorte van onze dochter bevond ik mij in de luxe positie dat ik maar 2 dagen in de week werkte. Toen onze eerste zoon 8 maanden was besloot ik te stoppen met werken, oppas werd een probleem dus ik bleef thuis voor de kinderen. Persoonlijk vond ik dat echt een feestje. Waar sommige mensen zeggen "Dat lijkt me verschrikkelijk, hele dagen thuis en geen moment meer voor mezelf" heb ik het altijd als iets heel bijzonders en super fijn ervaren. Ik roep altijd dat ik met een oude ziel geboren ben. Ik kan gelukkig worden van de geur van mijn schone was, begrijp me niet verkeerd... alleen de geur maakt mij gelukkig heh, van de stapels wasgoed die ik dagelijks heb word ik eerder depressief  en moet ik bijna overgeven. Maar goed, dat thuis blijven was voor mij dus geen straf. Toen onze tweede zoon 4 werd, kwam er wat op mijn pad. Een baan. Ik ben kapster en er werd mij gevraagd of ik het leuk vond om weer 2 dagen in de week aan de slag te gaan in een kapsalon. Zoals ik al zei was onze tweede zoon inmiddels ook al 4, ging ook alweer naar school, thuis was het stil en ik begon mezelf een beetje te vervelen. Zo kwam het dat ik weer aan het werk ging, anderhalf jaar hield ik dat vol. In april van dit jaar besloot ik wederom dat werk en mijn gezin niet te combineren valt. Althans niet nu, misschien later. Nu is het daar thuis gewoon te druk voor, zo sport mijn middelste al 6 keer per week maar daar volgende keer meer over, en heb ik het gevoel dat ik er voor onze kinderen moet zijn. Mijn partner heeft een eigen zaak en er komt doordeweeks veel op mij neer. Ik ben mezelf er echt wel van bewust dat het een luxe is dat ik niet perse hoef te werken. Mijn moeder werkte vroeger, en trouwens nog steeds, 4 a 5 dagen in de week en oh, wat heb ik daar bewondering voor. Ik kon het gewoon niet. Bovendien ben ik absoluut niet georganiseerd, thuis wel maar in mijn hoofd niet. Je kan het eigenlijk gewoonweg mega chaotisch noemen. Soms niet bepaald fijn, niet voor mezelf, niet voor de kinderen en niet voor mijn partner. Gelukkig zijn ze het thuis wel een beetje gewend en kunnen we er achteraf meestal wel om lachen. 

Kortom, dit ben ik: Een zorgzame, chaotische, gezellige jonge moeder van 3  kinderen en 1 volwassen kind m'n partner ;-) . 

Hopelijk tot de volgende blog...

Liefs Zaraida