Hoeveel verdriet kan hij nog verdragen?

Vanmiddag kwam mijn 11 jarige zoon Tom uit school en ging stilletjes op de bank voor zich uit zitten staren. Direct had ik in de gaten dat er iets mis was, want normaal begint hij al over zijn dag te vertellen terwijl hij z'n jas nog aan heeft. Ik ging naast hem zitten en vroeg hem hoe zijn dag op school geweest was.

Op dat moment vloog hij me om de hals en begon hartverscheurend te snikken. Hij kon totaal niet meer uit zijn woorden komen en alleen nog maar huilen. Bijna een kwartier hebben we zo gezeten, stevig met de armen om elkaar heen en zijn hoofd op mijn schouder. Toen hij eindelijk wat rustiger werd, kwam het hoge woord eruit:

Zijn beste vriend en maatje Jonathan gaat emigreren naar Zwitserland!  Half maart zullen ze verhuizen en dan moeten Tom en Jonathan afscheid gaan nemen. Op zich is het natuurlijk nooit nooit leuk voor een kind om een vriendje kwijt te raken door een verhuizing, maar voor Tom is dit het zoveelste verlies dat hij moet zien te verwerken.

Tom is een hele lieve, zorgzame jongen, soms wat druk maar ook erg gevoelig. In zijn jonge leventje heeft hij al het nodige aan verdriet en verlies te verwerken gehad en daar heeft hij het vaak erg moeilijk mee.

Toen Tom 3 jaar en  9 maanden was, kreeg zijn vader een auto ongeluk. Helemaal buiten zijn schuld, maar omdat er bij de tegenpartij zwaar gewonden waren gevallen werd er natuurlijk enorm geroddeld en de meest wilde verhalen over de toedracht deden de ronde. Tom zat toen op de peuterspeelzaal. Drie dagen na het ongeluk bracht ik hem er 's ochtends naar toe. Ik was nog bezig om hem zijn jasje uit te trekken, toen een van de leidsters naar me toe kwam en verzocht om met Tom weer te vertrekken omdat we daar niet meer welkom waren. Totaal overdonderd vroeg ik haar waarom en ik kreeg als antwoord dat ze geen behoefte hadden aan de kinderen van alcoholisten die welles en wetens anderen probeerden dood te rijden....  (Mijn man was absoluut niet verantwoordelijk voor het ongeval en  is notabene een geheelonthouder!!!!) Op dat moment kon ik niet meer reageren en ben met Tom naar huis gegaan. Ik heb hem verteld dat hij te groot was geworden voor de peuterspeelzaal en daar niet meer kon gaan spelen omdat hij bijna naar de basisschool zou gaan.  De ware toedracht heb ik altijd voor hem verborgen gehouden, maar zijn verdriet was er niet minder om!

6 weken later mocht hij twee keer per week een ochtend gaan 'proefdraaien' op de basisschool en genoot daar zichtbaar van.  Wat was hij blij toe hij eindelijk 4 was geworden en alle dagen naar school mocht!  Hij bloeide weer helemaal op en had al snel een maatje gevonden.  Toen hij 3 maanden op de basisschool zat, kreeg hij uit het niets een epileptische aanval.  Onderzoek en ziekenhuisopnames volgden, maar uiteindelijk kwam alles goed onder controle.  Blij dat hij eindelijk weer naar school mocht, volgde de volgende grote teleurstelling:  Zijn juf weigerde hem in de klas omdat ze niet wist hoe ze er mee moest omgaan als hij toch weer een insult zou krijgen en ze wilde het risico ook niet nemen dat de andere kinderen in de klas dit dan zouden zien.....  Kortom, hij was wederom niet meer welkom.... Natuurlijk hebben we het daar niet bij laten zitten en na de nodige gesprekken met directie en onderwijsraad, werd overeengekomen dat Tom gewoon naar school mocht, mits er een van de ouders op school aanwezig was. Een totaal krankzinnige regeling, maar voor je kind ga de dan maar akkoord....

Voor mijn man en mij was daardoor echter de maat wel vol en we besloten te verhuizen naar een andere gemeente, weg van alle roddels, vooroordelen en bekrompenheid. We vonden een leuk huis en konden het regelen dat we in de grote vakantie konden overhuizen. Hierdoor kon Tom na de vakantie een frisse start maken op een nieuwe basisschool en hoefde hij niet midden in het schooljaar de omschakeling te maken.

In de vakantie periode heeft Tom langzaam kunnen wennen aan het afscheid nemen van zijn vriendjes en na de vakantie begon hij op zijn nieuwe school. Al vanaf de eerste dag had hij een klik met een klasgenootje en de twee waren direct al onafscheidelijk! Ook wij konden het goed vinden met de ouders van deze jongen en de vriendschap werd daardoor alleen nog maar hechter!

De jongens speelden meerdere keren in de week bij elkaar, logeerde bij elkaar in de vakanties of weekenden en gingen samen voetballen in hetzelfde team.

Twee jaar lang leek alles perfect te gaan met Tom, totdat het bericht kwam dat zijn maatje het niet aankon op de basisschool en naar het speciaal onderwijs overgeplaatst zou worden. Gelukkig bleven ze elkaar wel zien op vrije dagen, in de weekenden en de vakanties en dat contact bleef altijd geweldig.

Helaas had het vertrek van zijn vriendje van school grote invloed op Tom's positie in de klas. Omdat de twee altijd zo op elkaar gericht waren, kwam Tom toen min of meer alleen te staan in de klas en binnen de school voelde Tom zich heel erg eenzaam zonder zijn maatje. Het plezier in school was wel minder geworden, maar doordat hij zich richtte op zijn sport en activiteiten met zijn maatje buiten schooltijd, wist hij zich wel staande te houden.

Maar opnieuw sloeg het noodlot toe: Van het ene op het andere moment kreeg de vader van zijn maatje een hartstilstand en overleed op 41 jarige leeftijd. Voor Tom was dit een geweldige klap, want hij had hem altijd gezien als een soort tweede vader en vriend. Twee maanden erna overleed ook nog zijn oma, van wie hij zielsveel hield en die hij bijna elke dag zag. Het verdriet stapelde zich op en verdriet wisselde zich af met af en toe boze buien om de oneerlijkheid dat mensen zomaar doodgingen.

Tom had heel veel steun aan onze Duitse Herder Max. Hij kon alles aan Max kwijt en reageerde zich af in uren met de bal spelen, rennen in het park of samen op de bank tegen elkaar aan liggen. Als Tom verdrietig was, leek Max dat perfect aan te voelen en ging dan met z'n kop bij Tom op schoot liggen of kwam hem de riem of bal brengen... Maar waarschijnlijk ziet u de bui al hangen.... Ook Max werd vrij plotseling ziek en dit bleek onbehandelbaar te zijn. We hebben nog van alles geprobeerd, maar uiteindelijk hebben we met pijn in ons hart toch moeten besluiten om Max in te laten slapen omdat hij ondraaglijk veel pijn leed.

Het manneke stortte volledig in na de dood van Max. Thuis kon Tom er goed over praten, maar toen hij een keer in huilen uitbarstte op school toen het onderwerp 'dood' aan bod kwam, werd hij erom uitgelachen door zijn klasgenoten. Het waren toch niet zijn vader en moeder die dood waren?En wie huilt er nu om zo'n stomme hond? Wat een mietje ben je, werd hem toegeworpen....

Inmiddels was het plezier in school volledig verdwenen, en omdat hij zich meer en meer ging afsluiten van klasgenoten, werd hij het mikpunt van spot en pesterijen. Vanuit de leerkrachten was er geen enkele steun voor Tom, want ze vonden dat hij het zelf over zich afriep door zijn teruggetrokken gedrag.

De druppel was voor ons dat Tom werd getreiterd met het feit dat ik in een rolstoel beland was na mijn operatie/herseninfarct. Thuis vertelde hij er niets over, maar bij de psychologe die we hadden ingeschakeld om hem te begeleiden in zijn rouwverwerking, vertelde hij bijvoorbeeld dat ze hem uitlachten om zijn 'mongool-moeder' met het lamme pootje en hem toeriepen dat ze hoopten dat hij dat ook zou krijgen en dan dood zou gaan. En dat als het hun moeder was geweest, ze liever hadden gehad dat ze dood was, dan met haar voor schut te moeten lopen....

Je wilt niet weten hoeveel gesprekken we op school hebben gehad, maar niets leek effect te hebben. Het treiteren en pesten werd keihard ontkent, want Tom zou het allemaal wel verzonnen hebben om aandacht te krijgen... En hoewel wij brieven hadden van andere bezorgde ouders die het zelf gezien en gehoord hadden, bleef de school bij hun stelling dat er niets aan de hand was.

Ten einde raad hebben Tom gevraagd of hij misschien liever naar een andere school wilde gaan. Hij hoefde er niet eens over na te denken en riep alleen maar “' heel graag, wanneer mag ik weg daar?'

Het had wel wat voeten in de aarde om een andere, passende school voor hem te vinden, maar uiteindelijk is het gelukt en na een aarzelende start, heeft hij op de nieuwe school helemaal zijn draai gevonden. In het begin was hij wat afwachtend in het aangaan van contacten met de andere kinderen, maar na een half jaartje wennen en begeleiding van een kinderpsycholoog, had hij toch weer een maatje gevonden. Eerst voorzichtig wat aftasten en elkaar leren kennen, maar na een jaar is het uitgegroeid tot een hechte vriendschap.

Beste vrienden en maatjes, op school maar ook daarbuiten. Twee knapen die elkaar goed aanvoelen, dezelfde humor hebben en samen streken uithalen.

En dan hoort hij vandaag dat weer zijn beste vriend en maatje gaat verliezen... Hoeveel verlies kan hij nog verdragen? Waar houdt het op?

Het doet zoveel pijn om te zien hoeveel verdriet mijn manneke heeft! Ik zou hem zo graag willen vertellen dat alles wel weer goed komt, maar als je ziet hoeveel hij in zijn korte leven al verloren heeft, dan weet ik gewoon niet meer hoe ik hem hoop op blijvende, stabiele vriendschappen en relaties kan geven....

Ria