Snap
  • Mama
  • Gezond

Hoeveel kan een mens hebben tot hij/zij instort

Heerlijk op nederlandse bodem. Ik wil naar huis, mijn mama omarmen, even lekker huilen in haar armen en dan ondanks dat ik 25 jaar ben.

Nog nooit zo snel ben ik door de douane geloodst. Bij het vliegtuig staat een medewerker met zo'n speciaal karretje. Die rijdt ons direct naar de koffers en zelfs die staan al klaar. En hup door naar uit uitgang. Daar staan mijn schoonouders. Zij brengen ons naar huis waar mijn papa en mama zitten te wachten.

Bij het zien van mijn papa en mama schiet ik volledig vol. Kan bijna niet geloven dat ik ons avontuur heb overleefd. Echt wat een klote vakantie zeg. Maar voor nu, uitrusten. Mijn werkgever heb ik al gebeld. Ik krijg de gelegenheid om te herstellen, we besluiten dat ik 25 april weer aan het werk ga. Dan heb ik 4 weken om bij te komen en op zich moet dat goed gaan.

Het herstel gaat goed, ik heb diverse keren contact met mijn gynaecoloog. Ze vinden dan ook dat de artsen in Mexico goed hun werk hebben gedaan. Het geestelijke effect is wel zwaar. Gelukkig kan ik goed praten met Martin.

Het zwanger worden hebben we even op een laag pitje gezet. Eerst moet mijn buik goed worden voor we voor een kindje gaan.

Voor ik Martin heb leren kennen, heb ik mijn ogen laten laseren. Heerlijk geen bril meer dacht ik toen. Vanwege deze behandeling moet ik diverse keren naar Amstelveen voor controle.

De eerst volgende afspraak staat voor 23 april, het weekend voor ik weer aan het werk ga. De 22ste gaan we gewoon naar bed, echt niks aan de hand.
De 23ste word ik wakker en denk dat ik slaap in mijn oog heb zitten. Ik wrijf in mijn linkeroog maar het gaat niet weg. Nou het zal wel denk ik. Later wordt ook Martin wakker en nog heb ik dat rare beeld. Ik vraag aan Martin of hij ziet of er iets in mijn oog zit. Nee helemaal niks. Het is echt een hele rare gewaarwording. Ken je een papiertje die je recht wilt afscheuren? Maar dat lukt dan niet en dan scheurt hij zo scheef af? Nou dat zicht heb ik dus in mijn linker oog. Echter omdat mijn rechteroog normaal kijkt, wordt ik er naar van. Ik denk nog, ik moet straks toch voor controle voor mijn ogen dus dan vraag ik het even.

Later die dag gaan we dus naar Amstelveen, daar aangekomen zie ik dus nog steeds slecht met 1 oog. De optometrist kijkt in mijn oog en voor ik iets kan zeggen, zegt hij; Petra het is niet goed met je linkeroog. Je moet per direct naar het ziekenhuis toe. Hij kan niet precies uitleggen wat het is, maar er zijn allerlei bloedvaten die niet goed zitten en daardoor heb ik vertekend beeld. Deze beste man schrijft een brief voor het ziekenhuis en wij gaan weg. We rijden direct naar het VU maar helaas daar is het zo druk dat ze ons aanraden naar een ander ziekenhuis te gaan.

Daar wij in Zaandam wonen gaan we naar de HE(E)L. Kom je daar op de eerste hulp aan met de brief. Een arts kijkt in je oog maar snapt er helemaal niks van.  Deze arts besluit de oogarts op te roepen.

Dan krijg je 45 minuten later te horen dat de arts niet wilt komen omdat zij op een BBQ zit, nou ik kan je vertellen dat je dan HEEL boos wordt. Nou dat hebben ze geweten in de HE(E)L. Nogmaals heeft de arts gebeld en toen zou de oogarts toch maar even komen omdat IK er zo op stond.

Ruim een half uur later is de oogarts er. Ze komt binnen in een leuk zomerjurkje en een zonnebril in haar haar. Zwaar geïrriteerd omdat ze bij haar BBQ weg moet. Ik leg haar de situatie uit en ze zegt, het zal allemaal wel mee vallen. En zet dan alle apparatuur aan om even in mijn oog te kijken.

Dan is het stil, muis stil, zo stil dat je een spelt hoort vallen.
Ze kijkt mij en Martin aan en zegt dat het inderdaad slecht is. Dat ik waarschijnlijk toxoplasmose heb en ik blind ga worden. En dat ik nu weer naar huis kan en maandag naar Leiden moet aangezien daar een arts zit die er in gespecialiseerd is. En dan ga je.

De moed zinkt mij die avond erg in de schoenen, zo zeg je dat toch? De grond onder mijn voeten weggeslagen?
Ik weet niet waar ik het moet zoeken, Martin ook niet trouwens. Maar samen huilen we, huilen waarom dit ons weer moet overkomen. Heel rustig huilen we in elkaars armen, liggend in bed. Snikkend, snotterend en vooral vol ongeloof over waarom dit ons moet overkomen. De vraag WAAROM blijft mij in het hoofd spoken.

In onze kleding vallen wij in slaap. Een hele diepe slaap waarin we dromen dat er niks met ons aan de hand is, een perfect leven leiden waarbij alles ons voor de wind gaat. Want WAAROM zou ons dit gebeuren? Want waarom overkomt ons dit, Hoeveel kunnen wij nog samen hebben? De volgende ochtend wordt je dan wakker en dan leef je nog steeds in die nachtmerrie, ik kan eerlijk zeggen dat ik die avond voor het eerst een inzinking heb gehad !!!

8 jaar geleden

Jeetje zeg, het mag ook gewoon niet goed gaan ofzo...

8 jaar geleden

Ik had deze blog bijna over het hoofd gezien, maar bah wat een ellende! ik probeer altijd te denken dat als je veel nare dingen meemaakt, dat er dan ook veel mooie dingen mogen komen, omdat het leven toch een bteetje in evenwicht moet staan. Als mijn theorie klopt dan zal jij echt nog heeeel veel mooie dingen mogen meemaken. Ik hoop voor je dat je leven inmiddels al wat bezig is om al deze narigheid 'goed' te maken!