Hoera! Je bent een half jaar…

Lieve Tess,

Vandaag ben je een half jaar oud geworden. Ik weet de dag van je geboorte nog als gisteren. Ik was wel klaar met die dikke buik en keek enorm uit naar je komst. Net als jouw papa en grote zus en broer. De eerste 3,5 week met jou waren fantastisch. Sommige dingen herinner ik me als ik in mijn dagboek lees. Sommige dingen zijn wat naar de achtergrond gezakt. Toen ineens, uit het niets, werd je ziek. Je ging hoesten en je bleek ziek te zijn. Op maandag werd je opgenomen in het ziekenhuis en ik week geen moment van je zijde. Ik zorgde dat ik genoeg melk voor je had, zodat je toch nog moedermelk kon krijgen, ook al was het uit een slangetje. Je mocht zelfs 1x bij mij op schoot, met je snor, bij mij drinken. 

Woensdag werd Kinkhoest bewezen door een bloedkweek. We werden overgeplaatst naar het AMC in Amsterdam. Je kreeg een luier op je hoofd, zodat je warm bleef. Wat was je verschrikkelijk boos in de ambulance. Je schreeuwde het uit. Het koste je zichtbaar veel energie. In het AMC werd je voorgesteld aan het artsen-/ en verpleegkundige team die voor je zouden zorgen. Ik keek vol trots naar jou. Wat een mooie prinses! Kleine muis, onze dochter!

Je werd zieker en moest machinaal beademd worden. Je probeerde eerst nog zelf te ademen, met die gekke tube in je keeltje moest je het overgeven aan de machine. Je kon geen geluid meer maken en om je krachten en energie te sparen, werd je in slaap gebracht. Je kreeg spierverslappers en je werd stil. Je kon niks meer. Je kreeg vers, nieuw bloed. Het werkte. De witte bloedlichaampjes werden minder. Toch bleek de bacterie sterker dan jij en kon je het niet winnen van de ziekte, Kinkhoest. Op 3 februari hebben we je laten gaan. Je hebt het leven zelf losgelaten. Bij ons op schoot. Je was er ineens niet meer. Waar we eerst nog keken naar een kleine baby, die warm voelde en af en toe een klein beetje reageerde, werd je nu een stil popje. We hebben je verzorgt en ingestopt in je laatste bedje. Het prachtige zilveren mandje met sterretjes. We gingen elke dag even bij je kijken. Heb je ons wel gezien? We hebben verdriet gehad, toen we naar je keken. Je zus en broer hebben je nog geaaid. Je zag er zo mooi uit!

En nu, nu weet ik eigenlijk niet hoe je eruit ziet. Hoe je zou doen en hoe je zou zijn. Hoe je stemmetje klinkt en of je appel lekker zou vinden. Of banaan. Je bent al 5 maanden niet meer bij ons. Het voelt als gisteren. Dat we je warme wangetje niet meer konden voelen. Dat we het mandje sloten en je nooit meer zouden zien. Het was een prachtig afscheid. Er zijn veel mensen voor je gekomen. Het was druk en mooi. We aten beschuitjes met muisjes. Na jouw afscheid heb ik ze niet meer gegeten. Gewoon, omdat het bij jou hoort. Ze staan in de kast, maar ik wil ze nu niet.

5 maanden zonder jou. Het voelt als een eeuwigheid en toch ook niet. Ik weet hoe je gewicht voelt op mijn arm en hoe je bij me in slaap kon vallen. Ik weet hoe je haartjes voelen en hoe mooi je oogjes zijn. Ik zal ze nooit meer zien. Alleen op foto’s. Gelukkig heb ik er heel veel. Ik kijk er graag naar en soms dagen niet. Elke avond als ik naar bed ga, loop ik je kamertje in en zeg ik je welterusten. Hoor je dat wel? Af en toe zie ik een witte vlinder. Hij is alleen en fladdert lief hoog boven te tuin. Ben jij dat? Laat je je zien, af en toe? Gewoon, omdat ik je mis.

Je komt bijna thuis, in een heel mooi potje. Wit Metallic! Dan sta je op de kast. Niet zoals ik 6 maanden geleden dacht hoe je in ons leven zou zijn, maar je komt in ieder geval thuis. Ik kan je niet optillen, of vastpakken. Maar je bent er wel. Je gaat overal met ons mee. Weet je dat wel? Ik denk de hele dag aan jou. Aan hoe mooi je bent. En hoe fijn het was dat je er was.

Je bent 6 maanden, waarvan 5 maanden niet meer bij ons. Ik heb je alles gegeven wat ik kon en dat doe ik nog steeds. Jij bent een stukje van mij en ik van jou. Mijn hart zit vol met liefde voor jou. En gemis, want dat is er ook. Vandaag is het iets moeilijker dan gisteren of vorige week. Een half jaar, wat had ik je graag verwend. Op deze halve verjaardag. Maar je bent al 5 maanden niet meer bij ons. We zorgen voor ons verdriet. Zie je dat wel?

Ik mis je met heel mijn hart. Er is veel liefde voor jou. Je hoort in mijn leven, maar je bent er niet. Zorg goed voor jezelf, lieve Tess. En vraag, als je het nodig hebt, hulp van de opa’s en oma’s. Ze zijn er voor jou. Je bent veilig waar je bent. En wij zorgen voor dat wat over is. Verdriet, leegte en een heel mooi potje op de kast.

Het verhaal, jouw strijd, ons verlies. Je bent er wel, maar we zien je niet.

Ik hou van jou lieve Tess!

Fijne half-verjaardag.

Dikke kus,

Mama