Hoe wordt je Mama.. Zonder bang te zijn..

Zomer 2015...........Tropische temperaturen en ik was hoog zwanger. Ik zat in de tuin met de voetjes omhoog. Dikke enkels, 30 kilo zwaarder, vocht tot en met, het zweet druipend op mijn voorhoofd, met zwangerschapsstriemen op mijn buik en de spataders op mijn bovenbenen. Ik voelde me totaal geen 27 meer!
Ik pufte de hitte weg en klaagde steen aan been. ,,Ik ben er zo klaar mee!! Laat onze baby- boy maar komen!", riep ik. 
Maar ik deed klagen vol trots met m'n hand op mijn dikke, overduidelijke zwangere buik. Als een Diva met zonnebril bewoog ik m'n lijf voort. Bescheiden, maar toch vol overgave en zelfverzekerdheid.... Want wauw, ik zou mama gaan worden!

Die hippe mama op hoge hakjes. Die mama die vol overgave zou gaan genieten van haar kindje. Die mama die zich in de kraamweek lekker zou laten verwennen. Die mama die het beter zou gaan doen als haar eigen mama. Die mama die nooit controle verliest. Die mama die altijd weet hoe te handelen in heftige moeilijke situaties omdat ze dat wel gewend is in het leven. Die mama die voordat ze mama werd altijd al lachte naar de buitenwereld, maar nu oprecht zou gaan lachen. Die stralende mama.... Die mama die direct onvoorwaardelijke liefde zou gaan voelen tijdens de eerste ontmoeting met d'r eigen bloed.

Feestjes, feesten, drankje hier en daar, festivals, verre vakanties, terrasjes tot in de late uurtjes, slenteren door een druk of verlaten stadje, dansen tot in de morgen, kletsen en lol met vriendinnen en vrienden, tot laat in de middag in bed blijven hangen omdat het kan, spontaan nachtjes weg, shop- till- you-drop, uiteten wanneer we zin hadden, de auto pakken om zo maar even ergens heen te gaan.... Het werd ingeruild voor het moederschap. Ook al hield ik van dit leven, ik was er klaar voor om moeder te gaan worden. 

Ik was er klaar voor om samen met mijn man, mijn 'hubbie 4- life', te beginnen aan een nieuw leven.

Door de weg die we bewandeld hadden om zwanger te kunnen raken, had ik weliswaar niet meer mijn maatje 36 en was mijn strakke buik verdwenen door de hormoonspuiten, maar ach.. Dit zou na de bevalling weer helemaal goed komen! Ik zou bruisen van energie en geluk. Ik zou het sporten, wat ik zo graag deed voordat ik zwanger werd, weer zo gauw mogelijk oppakken. En omdat ik me straks nog gelukkiger zou voelen als dat ik me nu al voelde, zou ik binnen de kortste keren weer in shape zijn, that's for sure! Voor nu liet ik me nog even lekker gaan. Nu kon het nog, zei een achterhoofdstemmetje.

Met mijn hubbie had ik alles. Alles was er; een knus koophuisje, beiden een vast contract bij onze werkgevers, de kinderkamer met liefde ingericht en de beste spulletjes aangeschaft voor onze boy. In de omgeving waren een hoop vrienden met kindjes op komst, in ons huis hing een sfeer van een overvloed aan liefde, geborgenheid, vrolijkheid, rijkdom, trots en dankbaarheid dat ons een kindje gegund werd en vooral leefden we er samen naar toe om 'papa-en-mama-in-spe' te worden. Mijn hubbie en ik, zo'n goed team. De wereld was op dat moment al mooi, maar zou nog mooier gaan worden met jou....

Met een glimlach in de volle zon met mijn zonnebril op, zat ik in mijn tuin vol trots en spanning te wachten op je komst. Het voelde ogenschijnlijk goed, het zou nu niet lang meer duren. Ik ben er klaar voor.
Ik neem nog een slokje koud water en laat me achterover leunen in de ligstoel. Ik geniet van dit heerlijke moment waarin ik overspoeld wordt door intense vreugde en geluk, een mega- machtig mooi intens gevoel van happiness. En net als ik op dit punt al mijn overweldigende fantasieën opnieuw wil herbeleven, maken ze plaats voor een iniminie piep klein moment van gevoelens en emoties die wat dieper zitten. Meestal lukt het me om deze weg te stoppen. Te doen alsof ze er niet zijn. Alsof ze niet mee tellen. Maar deze keer lukt het niet en voel ik weer wat ik de afgelopen 9 maanden steeds kort voel. Een gevoel wat me inhaalt en achtervolgt. Een onheilspellend en angstaanjagend gevoel.
Iets wat ergens totaal niet goed voelt.
Iets wat me pijn gaat doen,
iets wat minder mooi gaat worden als dat mijn fantasieën me laten zien.
Iets wat me bang maakt,
Iets wat foute boel is,
iets wat me klein maakt. Iets wat groots is,
iets intens, iets waar ik ontzettend verdrietig van wordt,
iets goed mis,
Iets wat zo heftig is dat ik dit in m'n hele zwangerschap niet heb willen en niet heb durven toe laten. Iets waar mijn eerste prachtige- mega- mooie- gevoel niet tegen opgewassen is. Iets waar mijn voorgevoel me voor wil waarschuwen. 

Iets wat ik nu nog even weg stop en laat voor wat het is... Omdat ik er nog niet klaar voor ben. Omdat ik eigenlijk nog niet wil voelen, waar ik me op zal moeten voorbereiden op wat me daadwerkelijk te wachten zal staan......

Lees mijn volgende blog: Voorgevoel tijdens de bevalling..