Hoe simpel kan het zijn...

Een weekje herfstvakantie vliegt voorbij. We hadden geen bijzondere plannen gemaakt en mijn man spaart zijn vrije dagen op voor wanneer het echt eens nodig mocht zijn. Dus dat betekent een weekje van mij alleen met ons tweetal. Wanneer het weer het toelaat stap ik graag op de fiets voor een tochtje door de stad of langs de boulevard ofzo, waarbij er genoeg speeltuintjes zijn om onderweg een tussenstop te maken en met een ijsje bij de Hema maak ik ze ook erg blij. Vandaag was weer zo'n gewone dag. Een spel van de Speelotheek (boodschappenspel van uitgeverij Rolf: enorme aanrader, ook voor scholen, tsjonge, wat is dit leerzaam, echt goed voor de basis van voorbereidend rekenen) valt hier bijzonder in de smaak, dus beginnen we gezellig aan tafel met de bijbehorende boodschappenmandjes en is mijn zoon aan het uitleggen aan zijn zusje dat je pas boodschappen kan doen als je geld hebt verdiend. Die gedachtegang ontgaat haar in eerste instantie compleet. Haar enige doel is haar boodschappenlijstje afwerken, geld of geen geld. Als moeder zit je er dan stiekem wel eens bij te lachen, ze spelen zo enorm leuk samen, maar wat is dan het verschil van die kleine 15 maanden ineens goed merkbaar bij zo'n spel. Wil de ene het puur voor de fun, de ander is al duidelijk meer bezig met 'hoe het hoort'. Vanmiddag waaide het behoorlijk hier, maar het leek me heerlijk om er even uit te zijn. Dus - in navolging van ons spel van vanmorgen - tekende / schreef ik twee boodschappenbriefjes waarop voor ieder 3 dingen stonden die ze bij de supermarkt mochten gaan zoeken. Onderweg realiseerden ze zich dat het heel anders voelt om tegen de wind in te lopen, danwel de wind mee te hebben. Mijn zoontje vond dat wel erg interessant. Aangezien we zo ongeveer het winkelcentrum in waaiden, vond hij dat het net leek alsof wij bestuurd werden. Hij is nu eenmaal erg gefascineerd door bestuurbare auto's e.d. Op ons gemakje deden we de boodschappen. In zo'n vakantieweek heb ik ook de rust en zin om mijn kinderen veel meer zelf te laten doen en ontdekken, laat ze maar zelf haar maillotje bij de wibra betalen, laten ze maar zelf alle booschappen in de tas doen (hoe onlogisch ook, en okee, mama haalde wel de doos eieren zelf weg) en prima, we gaan wel een poosje op een bankje zitten en mensen kijken die 'al-kool' gingen kopen bij de Gall&Gall (aldus mijn dochtertje). En als je dan op de terugweg even vergeet dat je wat spullen hebt gekocht voor in de vriezer en vervolgens een half uur meespeelt in de speeltuin, besef je ineens weer waar het om gaat in het leven: twee vrolijke snoetjes. He, wat is zo'n 'saai' weekje herfstvakantie toch fijn.