Hoe overleef ik 5 zieke kinderen in huis zonder gek te worden?

Bij deze gelijk het eerlijke antwoord: Niet! Heel optimistisch klinkt dat niet, maar het is wel de waarheid. Toch is het minder dramatisch dan dat. Je kan best dingen doen om te zorgen dat je wat minder kortsluiting in je hoofd krijgt of jezelf weer te herpakken. Tijdens deze blog zal ik mijn verhaal delen van deze afgelopen dagen met vijf kinderen in huis met een buikgriep.De eerste zieke.

Afgelopen zondag begon kind 1 zich niet lekker te voelen. Vaak naar het toilet gaan, buikpijn en lekker bleek zien. Als moeder probeer je het je kind zo comfortabel mogelijk te maken in de hoop dat genoeg rust en drinken ervoor zorgt dat ze zich snel weer beter voelt. Niets vervelender dan dat je kind zich niet goed voelt. Maandag ging het toch nog niet lekker en ging kind 1 niet naar school. Dinsdag wilde ze het proberen en dat hield ze vol totdat ze huilend in mijn armen uit school rende. Zo zielig vind ik dat! En eigenlijk voelde ik me ook een beetje schuldig omdat ik het gevoel had dat ik haar te snel naar school had laten gaan.

Dinsdag op woensdagnacht kwamen er meerdere kinderen om de beurt hun bed uit om naar het toilet te gaan. Het was maar goed dat we net nieuw toiletpapier hadden ingeslagen… De eerste nacht gaat het dan ook wel. Als moeder kom je nog makkelijk je bed uit om billetjes af te vegen, lieve bemoedigde woorden te geven en uitgebreide knuffels te geven omdat je het zo sneu vindt. 

5 kinderen ziek.

Woensdagochtend is niet alleen kind 1 ziek maar gewoon allemaal. Ik geef mezelf een peptalk waardoor ik deze dag gewoon ga rocken. Die gedachte probeer ik vast te houden. Geen idee of het lukt, maar niet geschoten is altijd mis. Een zeurende peuter aan mijn been, drie kinderen in het grote bed die zich laten bedienen als de koningin. Je zou denken dat ze niets willen eten vanwege hun buikpijn, maar niets is minder waar. Als een soort bediende vulde ik de glazen water bij, maakte ik verse smoothies en lekkere witte bolletjes met chocopasta. Ik werd helemaal uitgebuit! En als je dacht dat zij je uitbuiten, dan heb je nog kind nummer 5 die aan me vast geroest zat. Twee seconde op de grond zorgde voor een dramatische huilbui alsof ik hem zou verlaten. Net als twee seconde even mijn borsten voor mezelf te hebben, want drinken doet hij het liefst de hele dag als hij niet lekker is. Geef hem eens ongelijk, als je je niet lekker voelt wil je geborgenheid. Die gedachte sleept je door de eerste dag heen.

Poffertjes.

Als de kinderen hier ziek zijn mogen ze kiezen wat ze willen eten. Met hun lieve, maar bleke gezichtjes vroegen ze of ik poffertjes wilde bakken. Daar zat ik totaal niet op te wachten, maar doordat ik ze best een beetje zielig vond deed ik het toch. Gelijk een tip van flip: doe dit dus nooit! Slechtste plan ever! Die positieve gedachtes van vanochtend waren compleet weg na drie kwartier in de keuken te hebben gestaan en ik tot de conclusie kwam dat ik pas op de helft met bakken was. Na 1,5 uur voelde ik mijn hoofd suizen en was ik totaal overprikkeld. 

Binnen tien minuten waren die rot poffertjes op. Poffertjes die ik ook gewoon kant en klaar kon kopen en op kon piepen in de magnetron. Met een goede hoeveelheid suiker erop hadden ze waarschijnlijk toch het verschil niet geproefd. Zelfs na vijf kinderen heb je nog een hoop te leren als moeder zullen we maar zeggen…

Een bloemetjes onderbroek van zijn zus.

Eindelijk alle kinderen op bed! Ik kon de gedachte nog niet eens afmaken en er begint een kind te huilen. Dit gebeurde vier keer die avond. Dat viel best mee dacht ik nog. Toen kwam de nacht – een horror nacht wel te verstaan. Waar je de eerste nacht nog lief en begripvol was ben je nu wat stiller en de knuffeltjes zijn wat minder lang. Je bent moe, er klaar mee en wilt gewoon naar bed. Elke keer is het weer een verrassing met wie er nu weer zijn bed uitkomt. 

Aangezien de huiltjes best op elkaar lijken sta ik ook nog eens meerdere keren bij het verkeerde kind aan zijn bed. Lekker bezig was ik… Als klap op de vuurpijl waren ook nog eens de onderbroeken op na een net te laat bezoekje naar het toilet. Overdag lukt het redelijk om te relativeren. In de nacht gaat dat net iets moeilijker. De liefdevolle woorden kwamen uit mijn tenen omdat het kind er toch niets aan kan doen. Ik vond het nog steeds heel sneu voor hem, maar toch kost het me meer moeite om begripvol te blijven. Heel het huis ondersteboven voor een onderbroek met mijn telefoonlampje omdat ik niet iedereen wakker wilde maken door het felle licht van de lampen op de gang. Uiteindelijk kon ik niets vinden en moest hij maar een bloemetjes onderbroek van zijn zus aan.

Horror.

De volgende ochtend probeer ik met wallen tot mijn oksels en vol zelfmedelijden mijn bed uit te komen. Niet alleen de nacht was horror, zelf zag ik er ook uit alsof ik uit een horrorfilm kwam lopen. Deze ochtend gaf ik mezelf weer een peptalk om opnieuw de dag aan te gaan. Door het slaapgebrek en het geplak van alle kinderen ben ik toch wat sneller prikkelbaar dan normaal. Normaal gesproken voelen vijf kinderen helemaal niet als veel. Maar op een gegeven moment voelt alles zwaar. Of dat er nou twee zijn of vijf.

Liefdesaanval.

Deze dag verloopt eigenlijk hetzelfde als de vorige dag. Alleen nu voelt deze ochtend loodzwaar. Ik snak naar een moment voor mezelf. De onderbroeken zijn nu echt allemaal op. Met een zielige baby in de draagzak die om elf uur al twee keer tot zijn nek onder de schijt zat sta ik opnieuw het beddengoed en de onderbroeken te wassen. Ondertussen liggen de andere vier op het grote bed met elkaar een film te kijken. Ze zingen een liedje op de film mee met een gek stemmetje en moeten om zichzelf lachen. Ik hoor mezelf hardop meelachen en krijg er vlinders van in mijn buik. Een golf van intens veel liefde. Liefde voor mijn vijf kinderen met hun lieve, maar bleke gezichtjes.

Ik kom tot bezinning en voel me schuldig. Zieke kinderen thuis hebben is gewoon pittig. Je bent non-stop aan het zorgen. Maar wel voor de kinderen van wie je het allermeest houdt en daar doe je toch alles voor! Die gedachte zorgde ervoor dat ik mezelf weer kon herpakken. Deze avond kookte ik een simpele pasta met verstopte groente en de kinderen gingen daarna op tijd naar bed.

Ik breek.

Deze nacht was nog erger dan de vorige nacht. Om half drie had ik nog geen oog dicht gedaan. Het liedje: Olifantje in het bos, was ik al uren aan het zingen voor mijn baby. Dat is het enige waar hij rustig van wordt in combinatie met walsen door de kamer. Slaapdronken was ik ervan. Stotterend van moeheid zong ik het opnieuw. Als hij dan eindelijk slaapt wil ik hem neerleggen en kom ik tot de ontdekking dat hij weer is doorgelekt. Ik scheld zachtjes in mezelf, ik breek, ik huil en verschoon hem. Daarna denk ik weer terug aan het moment dat ik de was stond te doen en een liefdesaanval kreeg. Ik voel opnieuw de liefde door mijn lichaam stromen en zong zonder te snotteren en stotteren opnieuw.

Ik herpak mezelf.

De volgende ochtend kwam ik mijn bed nog moeilijker uit. Dit keer wilde ik niet weer zo’n dag als de dag ervoor. Eerst een kop koffie en een schaaltje havermout met fruit. Daarna onder de douche en laat ik de moeheid van mijn lichaam stromen. Ik trek mijn vrolijkste blouse uit de kast, mijn vrolijkste broek, mijn felste lippenstift op en mijn haar in de krul. Mijn enige uitje zal zijn naar het washok om opnieuw onderbroeken te wassen of het toiletpapier bij te vullen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik voel me zo een stuk beter dan in mijn muffige huispak.

Pieken en dalen.

Deze dag ging met pieken en dalen. Ik ben nog steeds geen superwoman die fluitend door de dag kom. Je moet wel realistisch blijven he! Maar ik voel me beter dan de dag daarvoor. In de middag plande ik tijd voor mezelf in om even te wisselen met mijn geliefde. Hij even stoppen met werken en ik even stoppen met zorgen. Ik schreef deze blog met een koptelefoon op mijn hoofd om zijn versie van “olifantje in het bos” niet te hoeven horen. Dit gaf weer genoeg energie en kracht om mijn slaap te vergeten en alles weer te rocken.

Conclusie van het verhaal:

Vlekkeloos zal het nooit verlopen. Je energie is er met pieken en dalen. Accepteer dat. Probeer wel iets te verzinnen voor jezelf om toch weer de juiste energie te krijgen. Zoals de intense liefde voor de kinderen, te weten dat er een einde aankomt of een andere gedachte wat voor jou een reminder is om uit die negativiteit te komen.Probeer een moment te vinden voor jezelf om toch even op adem te komen.Slaap met je kind mee of ga juist wat actiefs doen. Zoals lekker dansen en meezingen op muziek. Praat het van je af.Netflix. Zowel voor jou als voor de kinderen.Neem een douche en mediteer.Trek je leukste kleding aan, daar voel je je echt beter door!Doe wat nodig is en leg vooral de lat niet te hoog. Een blije mama is meer waard.Bak geen poffertjes.

Liefs,

Ashley

https://www.instagram.com/mamash.nl/