Hoe onze kinderwens een heel-veel-meerjarenplan werd (deel 3)

Goh, ik merk dat ik iets meer moeite had met het schrijven van dit deel. Zit er steeds tegenaan te hikken. Maar hij is af! Lees hier het laatste deel van onze weg naar een zwangerschap.

Poging 2

Dus, na lang wikken en wegen besloten we om Frozen terug te laten plaatsen. Terugplaatsing van een cryo gaat een stuk makkelijker dan wanneer je weer van voor af aan moet beginnen. Deze keer enkel de eisprong in de natuurlijke cyclus in de gaten houden en als het zover is, cryo terugplaatsen. Geen injecties, geen punctie.

Inmiddels slikte ik ook medicijnen voor een traag werkende schildklier. Al jaren hield ik vocht vast in m’n benen en voeten, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak. Totdat de huisarts aan de schildklier dacht. En weet je waar een slecht werkende schildklier ook invloed op heeft? Juist, vruchtbaarheid!

Heel stom, maar vanaf dag 1 had ik er toch een heel ander gevoel bij. Het was nog steeds verschrikkelijk spannend op dat rottige wachtbankje. Ik voelde me lichamelijk niet anders. Toen week 1 van de wachtweken voorbij was, kreeg ik er al de pee in. Het zal vast niet gelukt zijn.

Positief

Een paar dagen voor de testdatum kon ik me niet meer inhouden en deed ik een zwangerschapstest. Ik had hem in de badkamer op een kastje gelegd en ging douchen. Elke 10 seconden wreef ik met m’n hand de condens van het douchescherm om te zien of ik al een resultaat kon aflezen. Zwanger 1-2 weken. Zie je wel, niet gelukt, ik dacht het a.... WAT??? Nog eens wrijven. Het stond er echt!

Ik ben onder de douche vandaan gesprongen en bedacht me nog net op tijd wat aan te trekken. Gauw m’n man gebeld om te vragen of hij nog in de buurt was en hem, toen hij binnen stapte, het goede nieuws verteld. Ik had als kleinigheidje een slab met “superpapa” gekocht en nu kon ik het ein-de-lijk geven. Ik kon alleen maar bibberen en huilen.

En weer negatief

Maar helaas. Er is een reden waarom ik zo op zag tegen het schrijven van dit deel. Het ging mis met 6 weken. En dat vind ik nog steeds heel verdrietig. Ik schaamde me er haast voor dat ik een aantal mensen al had verteld dat ik zwanger was. 6 weken, wat was dat nou, waarom had ik niet gewoon m’n mond gehouden... Wat moest men wel niet van me denken?

Ik vond het verschrikkelijk. Na zo lang eindelijk zwanger en dan ging het mis. Waarom? Ik probeerde mezelf voor te houden dat ik “maar” 6 weken onderweg was, dus dat het nog niks voorstelde. Zo ging ik maanden door en door.

Tot ik op een dag de kast opruimde en een paar kleine kadootjes tegenkwam van mensen die wisten dat we zwanger waren. Ik ging ze weggooien. Waarom, vroeg m’n man? Tot mijn eigen verbazing schoot ik volledig uit m’n slof. Waarom?? Omdat ik er niet naar kan kijken, daarom!! Dat was het punt dat ik me realiseerde dat ik dit niet zomaar weg kon stoppen en er over moest praten. En dat hebben we die avond ook gedaan, heel lang en heel emotioneel.

Is dit het dan?

Ik trok het even niet meer. We zouden alweer een pauze inlassen, maar deze keer spraken we ook uit dat dit het dan misschien was. Kindloos. We zagen het echt niet zitten om terug te gaan naar ziekenhuis. Dan samen verder, accepteren en doorgaan. Lekker veel vakanties vieren en uit eten gaan.

Nogmaals, ik heb zoveel respect voor de dames die maand na maand doorgaan en doorzetten. Zo knap! 

Maar toch nog 1x

Twee jaar later, ging ik me toch weer afvragen wat als? Bang dat ik ooit spijt zou krijgen van wat we niet hadden gedaan. Misschien had ik gewoon een schop onder m’n kont nodig. En die heb ik die avond letterlijk gekregen. Met de belofte dat ik alle steun van de wereld zou krijgen, want dat had ik voor m’n gevoel hard nodig. Aan steun ontbrak het de eerste keer ook niet, maar op een of andere manier vond ik het nu enger dan ooit. We gingen weer injecteren en die punctie stond me ook weer te wachten. Help!

Nou, de tweede ronde ging hetzelfde als ronde 1, dat zal ik niet nogmaals beschrijven. Het verschil was nu dat het me deze keer wel lukte mezelf te injecteren (overwinningsdansje!) en ik een stuk korter hoefde te spuiten omdat we nu wisten welke dosis wat deed. Na 1 week hadden we 6 eiblaasjes. Daarvan waren er deze ronde 3 bruikbaar. Dat was wel weer even een oei-momentje. Het begon steeds meer te voelen als erop of eronder.

De punctie was op vrijdag. Op maandag werd ik gebeld, we hadden een terugplaatsing. In het ziekenhuis hoorden we dat er wederom 2 embryo’s waren ontstaan. Na de terugplaatsing was het weer wachten geblazen.

Een paar dagen later kregen we bericht dat embryo 2 niet goed was door gedeeld en vernietigd zou worden. Het klompje cellen in mijn buik was onze laatste hoop. Please blijf zitten...

Ja...?

Ook deze keer kon ik me natuurlijk weer niet inhouden tot de testdatum. Dus bij de Kruidvat haalde ik een aantal tests en 4 dagen voor de testdatum deed ik die. Negatief natuurlijk. En hoewel je weet dat dat nog niets zegt, het is tenslotte nog vroeg, toch baal je heel erg. Je zou toch zeggen dat dat gevoel ooit een keer slijt, maar niets is minder waar. Weer niet gelukt, was mijn eerste gedachte. De volgende dag deed ik er weer één. Negatief. De dag erna weer. Ik had er een felle lamp en een vergrootglas bij nodig, maar zag ik daar nou een streepje??

Op de officiële testdatum deden we een digitale test. Dit keer gingen we samen de uitslag aflezen. Een paar minuten die een paar uur duren. En ja hoor, hoewel wij het nooit meer hadden verwacht, stond het daar toch echt in het schermpje: Zwanger 1-2 weken. Maar goed, de eerste keer zag ik dat ook. Dus ik stond niet gelijk te springen om eerlijk te zijn.

Ja!

De eerste dagen, weken zijn voor iedereen spannend, maar na een miskraam toch nog iets spannender, denk ik. Bijna elke dag deed ik een test. Geen digitale, gewoon zo één met streepjes. Na een aantal dagen hoefde ik het streepje niet meer te zoeken onder een lamp en met vergrootglas, maar schreeuwde het naar me vanaf de tafel. Het was echt waar!

Toen ook de digitale test na een week “Zwanger 2-3 weken” aangaf, begon ik ietsjes meer vertrouwen te krijgen. De eerste echo, zes weken zwanger, vond ik doodeng. Dit was vorige keer het punt dat het misging. Ik was bang dat er niks te zien zou zijn. Maar de arts had het vruchtje vrijwel gelijk gevonden en jawel, het hartje klopte! Het kleine wormpje op het scherm van net 6 millimeter groot had een kloppend hartje! Ik kan niet omschrijven wat dat voor gevoel was. We waren totaal verbaasd. Voorzichtig blij. Je durft bijna niet te hopen.

Maar de weken gingen voorbij en hoewel ik nog steeds bij elk toiletbezoek bang was dat m’n baby weg zou spoelen, kreeg ik toch beetje bij beetje het vertrouwen. Mijn man had het pas bij 16 weken. Toen we het geslacht te horen kregen. We zaten in de auto, hij keek me aan en zei: Dit gaat echt gebeuren! Ik denk dat we vanaf dat moment pas echt blij konden zijn.

Hoe het afliep? Check mijn Instagram account en je weet genoeg! Babyspam! Nog steeds vind ik het gek mezelf mama te noemen. Er zijn meerdere punten geweest waarop ik dacht: this is it. Ik zal nooit mama zijn, wij zullen nooit een kindje krijgen. En het dan toch nog mogen meemaken.... Zo zie je maar, het mogen krijgen van een kindje is niks vanzelfsprekends en wat een bijzonderheid als het wel mag lukken!

Bedankt lieve allemaal

Bedankt dat jullie mijn lange verhaal hebben willen lezen en voor de lieve berichtjes die ik kreeg! Het is een hele lange weg geweest, maar wat zijn we ongelofelijk blij met Indy. Het opschrijven vond ik heel fijn, dus dank ook aan iedereen die vond dat ik dat moest doen! ❤️

Liefs, Joyce (@joyce_indyspiratie)