Snap
  • Mama
  • Kinderwens
  • IVF
  • ivfsuccess

Hoe onze kinderwens een heel-veel-meerjarenplan werd (deel 2)

Hey hallo, daar ben je weer voor deel 2! Fijn dat je mee leest!

In deel 1 van de blog vertelde ik je dat zwanger worden helaas niet vanzelf ging en wij het medische traject in moesten. In dit tweede deel lees je hoe het ons verging in het IVF traject.

Back at it

Ik ging naar het ziekenhuis met het voornemen om m’n zegje te doen. We waren inmiddels al 4 jaar aan het proberen, waarvan 3 onder behandeling in het ziekenhuis. Het werd tijd. De arts keek in mijn dossier en nog voordat ik m’n mond kon open doen, dacht zij hetzelfde. We mochten door. Opluchting! Hoe zenuwachtig ik was voor dit gesprek, later zou ik beseffen dat dit het makkelijke gedeelte was. Het moeilijke deel zou een jaar later gaan beginnen. We kwamen op de wachtlijst.

Injecties en hormonen

In 2011 was het dan zover. Na wederom allerlei bloedonderzoeken, gesprekken en de prikinstructie konden we starten. Iedere avond moest er een spuit in mijn buik gezet worden. Ik had goed opgelet bij de prikinstructie en de eerste 5 dagen deed ik het zelf en ging het prima. Op dag 6 moest ik mezelf ‘s avonds weer injecteren, maar mijn hand weigerde dienst. Ik telde steeds af: 3, 2, 1 ... en niks. Ik durfde ineens niet meer!

Een half uur heb ik zitten tobben, totdat m’n man het niet meer kon aanzien en aanbood de spuit voor mij te zetten. Ik gaf hem het spuitje, maar toen ik zag hoe hij aanlegde riep ik: Nee!! Ik doe het toch zelf wel. Weer zat ik daar een half uur met trillende hand en onderlip. Het ging hem echt niet worden. M’n man nam het weer over en nu liet ik hem. Huilend zeg ik: En het doet niet eens pijn! Ik baalde gewoon heel erg dat het me niet lukte.

Na een week mocht ik spuit 2 erbij gaan zetten. Iedere avond 2 prikken. Een om de eigen cyclus te onderdrukken en de tweede om eicellen te laten groeien. Volgens de arts was het de bedoeling dat er zo’n 10 eicellen zouden groeien. Als daar uiteindelijk 1 embryo uit zou ontstaan, zou dat mooi zijn.

Een week later waren we terug voor controle. Op het scherm waren een paar miniblaasjes te zien, maar deze waren nog lang niet groot genoeg om aangeprikt te worden. Omdat er gemiddeld genomen meestal meer te zien was na een week spuiten, werd besloten de dosering te verhogen. Weer een week mocht ik elke avond twee spuiten (laten) zetten. Elke dag begon ik de werking van de hormonen meer en meer te voelen. Opvliegers, moodswings, je wordt er niet gezelliger van.

Zou het dan eindelijk goed zijn?

Terug naar het ziekenhuis voor weer een check-up. Er waren wel een paar eiblaasjes aan het groeien, maar nog lang niet hard genoeg als zou moeten. Ik reageerde niet zo goed op de hormonen. Weer werd besloten om de dosering te verhogen. Meer hormoon per prik was niet mogelijk, ik ging naar het maximum. Dat doen ze niet graag, want er bestaat altijd het risico op overstimulering. Maar we moesten het proberen. Zo werkte het in ieder geval niet.

De normale dosering voelde ik al goed, dus een driedubbele dosis.... je snapt dat ik een wandelende tijdbom was. Dit moest niet veel langer gaan duren, anders zou ik ontploffen.

Weer een week later kregen we te horen dat er eindelijk een aantal eiblaasjes groot genoeg waren om aangeprikt te worden. Die 10 uit het voorbeeld? Nee, helaas niet. Met zoveel hormoon in je lijf zou je dat toch verwachten. Het waren er 5. De moed zakte me in de schoenen. Bij 10 eiblaasjes hoopten ze op 1 embryo, wat moest dit dan worden?

Vol van de hormonen en slapeloze nachten van het gepieker, de twijfel, de onzekerheid. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. En laten we niet vergeten hoe het voor de man is. Hij ziet me alle kanten op stuiteren, hij ziet hoe blauw mijn buik is van de injecties en hij ziet me denken, maar hij kan me niet helpen. Alleen troosten. Op vakantie gaan een goede test voor je relatie? Try IVF!

Eindelijk punctie

Een paar dagen later was het tijd voor de punctie. Ik was al om 5.00 uur op van de zenuwen. Ik vond het zo eng. Maar het moest. Er is geen weg terug, na drie weken hormonen spuiten moesten de eiblaasjes eruit. Je leeft echt van stap naar stap en ze zijn allemaal zwaar.

De punctie in het bijzonder! Ik schreef er al eerder een blog over, maar wat een rotonderdeel is dat van het hele traject. Het doet pijn. Echt zo’n pijn die je niet uit kan leggen. Je ligt er heel onnatuurlijk bij en vanuit de baarmoeder dóór je eileiders heen prikken met een hele grote naald, dat klinkt al niet goed, dus kan jij vast wel raden hoe het voelt. Het “voordeel” van zo weinig eiblaasjes is wel dat de punctie niet al te lang hoeft te duren. Maar dan nog...

Punctie achter de rug en op naar het lab om te horen hoeveel bruikbare eitjes er waren. Er viel er eentje af, dus we hoorden dat er vier geschikt waren om mee aan de slag te gaan.

Terugplaatsing?

De volgende dagen is het wachten op een telefoontje van het ziekenhuis. Drie dagen later zou ik gebeld worden of we een terugplaatsing hadden, of er dus een embryo was ontstaan. Iedere dag duurt zo lang. Ik maakte mezelf helemaal gek. Waar doe je goed aan? Hopen dat er iets is ontstaan en dan teleurgesteld zijn, of jezelf voorhouden dat er toch niets gebeurd zou zijn en daardoor lopen te mokken? Het is allebei niks.

Na drie dagen ging de telefoon. Ik wist dat het het ziekenhuis was. Oh nee, wat als? Maar wat bleek? We hadden een terugplaatsing! Die middag gingen we terug naar het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat er zelfs twee embryo’s waren ontstaan! Wow! Die hadden we helemaal niet zien aankomen. Het was voor mij zo’n opluchting. Mocht dit embryootje niet blijven plakken, dan hadden we nog een tweede kans.

Het wachtbankje

De opluchting is van korte duur, want na de terugplaatsing is het wachten, wachten en nog eens wachten. Je mag plaatsnemen op het figuurlijke wachtbankje. Dames die zwanger willen worden, kennen deze term maar al te goed. Twee weken die een eeuwigheid lijken te duren. Werkelijk waar ieder krampje en pijntje en plopje heb ik gegoogled. Bijna alles is een mogelijk teken van een zwangerschap. Man, ik durfde niet eens te bukken, bang dat ik het embryo plette. Doe normaal, zou je zeggen... tja, het doet rare dingen met je.

Klaar ermee

Nog voor de testdatum ging het mis. Net als je zelf een klein beetje durft te geloven dat het misschien.... is het, bam, een klap in het gezicht. Poging mislukt. En deze klap was voor mij heel hard. Ik begreep het maar niet. Hoe meer je erover na gaat denken, hoe minder het klopt. Net als een droom die je je probeert te herinneren. Hoe meer je je best doet, hoe verder de droom lijkt weg te vliegen.

Alles was optimaal, alles is met zorg gepland, geprepareerd en in de gaten gehouden. Hoezo niet gelukt? Respect voor alle dames die na een mislukte poging direct doorpakken, ik kon het niet. Echt niet. Ik was er even helemaal klaar mee. We wilden graag een kindje, maar niet zo. Weer besloten we een pauze te nemen. Ik zou me gaan storten op een opleiding van vier jaar via mijn werk en daarna zouden we wel weer zien.

Nooit los

Van een kinderwens kom je nooit los, denk ik. In die vier jaar heb ik nog steeds heel vaak teleurstelling gevoeld als ik weer eens een negatieve test in m’n handen had. Er komt wel een keer een punt dat je denkt, misschien is dit het wel. Ik wilde liever niet meer naar het ziekenhuis, maar spontaan werkte het ook niet, zoveel was inmiddels wel duidelijk.

Maar na het behalen van mijn opleiding, dacht ik er toch weer steeds vaker aan. We hebben nog een embryo in de vriezer (cryo). Dat zou toch eeuwig zonde zijn als we niet kijken wat daarmee zou gebeuren? Wéér veel praten met elkaar en tja, toch het ziekenhuis weer gebeld. We zouden Frozen, ons koosnaampje voor deze mogelijke baby, laten ontdooien en terugplaatsen!

Nog één deel. En als je mij kent of al volgt, weet je natuurlijk dat er een happy end aan zit te komen. ;) 

In het laatste deel het verhaal over de tweede terugplaatsing en de volgende ronde IVF. Zie ik je dan weer terug? En zoals vorige keer ook aangegeven, ben ik heel benieuwd naar jouw verhaal! Ik hoor het graag.

Bedankt voor het nemen van de moeite om mijn blog te lezen!

Liefs, Joyce (@joyce_indyspiratie)