Hoe onze kinderwens een heel-veel-meerjarenplan werd (deel 1)

Zoals een aantal van jullie weten en zoals ook al kort op mijn website (www.indyspiratie.nl) staat geschreven, is het krijgen van een kindje voor ons een lange weg geweest. Wij zijn 1 op de 6. 

1 op de 6 stellen raakt niet binnen een jaar zwanger en heeft medische hulp nodig. Wij vallen in de categorie “onbegrepen onvruchtbaarheid”. Al met al heeft het bij ons 12 jaar geduurd voordat ik (blijvend) zwanger was. Dat komt deels door alle protocollen en deels door mij. Ik kon niet steeds achter elkaar door gaan, het medische traject viel mij bepaald niet mee. Ik heb zelfs tegen mijn man geroepen dat hij maar een andere vrouw moest zoeken, die het wel kon.

In deze blog vertel ik over onze reis naar Indy. Ik wil ons verhaal graag delen want 1) het is (nog altijd) een stukje verwerking en 2) misschien kunnen anderen hoop putten uit ons verhaal. 

Ga er maar eens goed voor zitten, want het is een lange weg geweest...

We gaan ervoor

Nooit zag ik mezelf als een moeder. Ik ben niet bepaald een zorgzaam type. Als je bij mij niks te drinken krijgt, is het echt niet omdat je weg moet. Ik heb er gewoon geen erg in. Op verjaardagen moet de visite het vooral van mijn man hebben. Dus voor een kindje zorgen, leek me nooit iets voor mij. Toch werd ik er steeds nieuwsgieriger naar. In het jaar dat we zouden gaan trouwen, 2006, besloten we, jawel, dat we dit toch wel heel erg zagen zitten en besloten we ervoor te gaan. We zouden een baby’tje gaan maken!

Natuurlijk gaat niemand er vanuit dat zij 1 op de 6 zijn. En toch heb ik van het begin af aan het gevoel gehad dat het niet vanzelf zou gaan lukken. Geen idee waarom. Later zou blijken dat mijn man ook die gedachte had toen we eraan begonnen. Je begint er met goede zin aan, letterlijk en figuurlijk. Maar als er na 8, 9, 10 maanden nog geen spoortje van een zwangerschap te bekennen is, ga je toch achter je oren krabbelen. Het zal toch niet...

Maar het zou toch wel

Na een jaar zonder zwangerschap toch maar eens naar de huisarts gegaan en die verwees ons uiteraard door. Testje hier, bloedafnametje daar en al snel bleek dat bij mijn man alles deed wat het moest doen, maar dat er bij mij “iets” niet goed zat. Op dat moment had de dokter het over hormonen en bloedwaarden en stofjes in je hersenen. Op de dag van de uitslag zat ik daar, zonder man (want dat leek me niet nodig, alles zal toch wel goed zijn?) aan te horen wat die dokter te zeggen had en ik snapte er helemaal niks van.

Op een bepaald punt gaf de dokter wel aan dat een spontane zwangerschap voor ons moeilijk zou zijn. Het halve alfabet kwam voorbij: FSH niet goed, AMH bepaling nodig en nog veel meer van dat soort kreten. Als hij nou bijvoorbeeld had gezegd: "uw baarmoeder doet het niet, het gaat niet lukken", dan was het duidelijk geweest. Maar door al dit soort kreten zag ik ze vliegen. Wat was er nou aan de hand, waarom lukte het niet?

Naar de fertiliteitspoli

Met dat nieuws naar huis, terwijl je het zelf niet snapt, aan je man uitleggen dat we wat hulp nodig zouden hebben om zwanger te worden. Dat was geen fijn gesprek. Ik was vooral heel emotioneel. Teleurgesteld. Bang. Onzeker. Wat zou ons allemaal te wachten staan?

We gingen naar de fertiliteitspoli van het Albert Schweitzer ziekenhuis in Zwijndrecht. Het eerste jaar bestond vooral uit onderzoeken. Heel veel onderzoeken. Na elk onderzoek kregen we te horen dat de uitslag goed was, dus niet de oorzaak voor het niet zwanger kunnen raken. Heel fijn nieuws natuurlijk, maar toch wil je het niet horen. Ik wil een reden, een oorzaak, dan kunnen we dat aanpakken. Maar er kwam maar geen reden.

Lage eicelreserve

Nadat alle lichamelijk onderzoeken waren afgerond, waren we nog niks wijzer. Dan maar weer bloedprikken, dat weer eens onderzoeken en testen. Er werd bij mij een AMH-bepaling gedaan, waaraan de dokter kon zien wat mijn eicelreserve was.

Je wordt als vrouw geboren met een x-aantal eicellen. Je lichaam pikt daar iedere maand eerst de goede eitjes uit en bewaart de eicellen die van slechte kwaliteit zijn voor het laatst. Vandaar ook dat je vruchtbaarheid afneemt na je 30e. Hoe die waardes precies allemaal moeten zijn, weet ik niet meer. Ik heb wel onthouden dat onder waarde 1 er bijna geen natuurlijke zwangerschappen meer voorkomen. Mijn waarde was op mijn 24e 1,3. Ai, die voelde ik wel. De arts heeft het nooit zo benoemd, maar voor mij was dat de oorzaak. Ik heb geklutste eieren. Niet goed genoeg om samen met een zaadcelletje te promoveren tot embryo.

IUI

In de tussentijd probeerden manlief en ik nog steeds om natuurlijk zwanger te worden. De lol gaat er wel een beetje vanaf als de ovulatietest zegt dat het zover is en we “moesten”. De spontaniteit is steeds verder te zoeken. In het ziekenhuis werd mijn cyclus ook een tijdje in de gaten gehouden en net voor de eisprong kregen wij dan van de dokter de opdracht om die avond samenleving te hebben. Zo romantisch...

Omdat ook het nauwlettend in de gaten houden van mijn cyclus nog steeds geen resultaat bood, werd besloten om over te gaan tot IUI. Intra Uteriene Inseminatie. Kunstmatige inseminatie dus. Voordat we daarmee konden starten gingen we op een wachtlijst, dus hup, daar waren we zo weer een paar maanden verder.

Na een aantal IUI behandelingen zonder resultaat was ik even klaar met het ziekenhuis. Ik wilde graag een kindje, maar dit werd me allemaal veel te klinisch. Ik kon er niet eens aan denken dat het op ivf zou uitlopen. Dat wilde ik helemaal niet. Steeds meer worstelde ik met het waarom.

Waarom kan ik dit niet

Voor mij voelde het niet zwanger kunnen worden als falen. Een vrouw is gemaakt om kinderen te krijgen. Waarom kan ik dit niet? Het viel me zwaar. Ik kreeg het een ander niet aan z’n verstand gepeuterd. Zo moet je niet denken, zeggen ze dan. Dat weet ik, maar zo voelt het wel. Mijn man is daar altijd heel lief in geweest. Als ik bijvoorbeeld weer eens boos en teleurgesteld riep dat hij een andere vrouw moest zoeken die hem wel een kindje kon geven. Het voelde voor mij alsof ik hem een kans op het vaderschap ontnam. “Wíj́ kunnen geen kinderen krijgen, ophouden nu”, was dan het antwoord. Of: “We zijn hier samen aan begonnen, we maken het ook samen af”.

Pauze

We besloten een pauze in te lassen. Van het ziekenhuistraject wel te verstaan. Natuurlijk probeerden we nog steeds natuurlijk zwanger te raken, maar elke maand was het toch weer een teleurstelling als het niet raak bleek te zijn. Ik heb de Clearblue's en Predictor's van deze wereld goed gesponserd in al die jaren. 

Van lieverlee werd het ermee bezig zijn minder en verdween het gaandeweg een héél klein beetje naar de achtergrond.

Ik zeg een heel klein beetje, want toch denk je er vaak aan. Zo vaak stond ik in dubio. De kans op een spontane zwangerschap werd in de loop der jaren steeds kleiner, maar de wens bleef. Zo vaak spookte het door mijn hoofd. Ik kon maar niet beslissen wat ik nou moest doen, wat ik wilde.

Uiteindelijk besloten we In 2010 terug te gaan naar het ziekenhuis om dan toch zelf maar te vragen of we mochten starten met IVF. We gingen niet over 1 nacht ijs uiteraard, maar ik wilde later, als ik oud en grijs zou zijn, geen spijt hebben van wat ik niet had gedaan om een kindje te kunnen krijgen. Dus gingen we terug naar de fertiliteitspoli.

In het volgende deel van deze blog vertel ik jullie hoe het IVF traject en de weg naar een zwangerschap verder verliep. Ik zou het leuk vinden als je dan weer mee leest! 

Volg je mij al op Instagram (@joyce_indyspiratie)? Dan zie je de aankondiging voor deel 2 vanzelf voorbij komen! 

Ook zou ik het leuk vinden om jouw verhaal te horen! Stuur me gerust een berichtje via Instagram of laat een reactie onder deze blog achter.

Bedankt voor het nemen van de moeite om mijn blog te lezen!Liefs, Joyce