Hoe mini Houdini mij de schrik van m’n leven bezorgde!

Het heeft me enkele dagen gekost om te bekomen van dit voorval.

Nu ik het opschrijf kan ik er zelfs bijna om lachen. Wel uit opluchting want grappig vind ik het allerminst.

Het ironische van de zaak is dat me recent nog gevraagd werd wanneer ik ging overschakelen naar een grotere autostoel? Want Memphis (18 maanden) werd toch wat groot en zwaar voor zijn Maxi-Cosi (autostoel groep 0+, tot 13 kg)

Ik antwoordde toen nog vol overtuiging dat dit nog lang niet het geval was. Want ik deed er wat opzoekingen over en voor de veiligheid van je kindje laat je het net best zo lang mogelijk in een autostoeltje zitten dat tegen de rijrichting instaat.

Enkele dagen geleden reed ik vrolijk met mijn twee jongens op de achterbank naar mijn mama. We reden over de autosnelweg toen ik mijn oudste zoontje (4.5 jaar) zich hoorde boos maken tegen mijn 18-maander. “Stop daarmee Memphis! Dat mag niet! Stooop!”

Ze maken wel vaker kabaal daar achterin en ik (#loedermoeder) dacht dat het een zoveelste ruzietje was waar ik liever (nog) niet tussenkwam. Dus ik probeerde me te concentreren op de baan en zette de radio net iets harder…

Tot mij oudste zoon echt hysterisch begon te brullen: “Nee Memphis! Wil je dood of zo? Mama help me dan!” Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel en mijn hart stond stil!

Mijn peuter had zichzelf losgeklikt uit zijn kinderstoeltje en huppelde vrolijk rond op de achterbank. Ik reed op dat moment 120 km/u op het rechtervak, enkele meters van mijn afrit. Geen pechstrook in zicht.

Ik raakte zwaar in paniek en schreeuwde dat hij moest gaan zitten. Te snel vertragen durfde ik niet. "Wat nu?! Wat nu?!" Was het enige dat ik nog kon zeggen. 

Zo zachtjes mogelijk vertraagde ik en nam ik het rond punt dat volgde op mijn afrit. Het was een kwestie van seconden maar het leek uren te duren voor ik erin slaagde om mijn auto veilig aan de kant te zetten.

Nu heb ik al veel meegemaakt maar ditmaal was ik echt in shock. Ik had de daver op het lijf en was nog nooit zo misselijk geweest. Gelukkig was ik op maar een paar honderden meters van mijn bestemming. Ik ben heel boos geweest op Memphis. Kon amper geloven dat hij echt in staat was geweest om zichzelf te bevrijden uit een ‘veilig' babystoeltje met driepuntsgordel?! Maar zijn broer had het hem zien doen. Met een bang hartje maakte ik hem opnieuw vast in het stoeltje en ik reed huilend verder naar mijn mama.

Terwijl ik het haar vertelde (Memphis naast me op de grond in zijn autostoel) deed hij het toch wel opnieuw zeker?! Met een zelfvoldaan glimlachje op zijn veel te schattige gezichtje.

Meneertje had het gevonden, zo’n driepuntsgordel is een makkie. Gewoon met twee duimpjes tegelijk duwen en HOP!

Die nacht heb ik bijna niet geslapen. Waarom was ik nu niet gewoon wat eerder overgestapt naar onze grotere autostoel, we hadden hem toch al lang in huis?! Wat als mijn oudste zoontje er niet was geweest om mij te alarmeren? Wat als ik in paniek op mijn rem was gaan staan?! Zoveel vragen, zo’n gigantisch schuldgevoel! Stiekem ook wel een beetje trots op mijn baby die zo handig is. Enorm dankbaar en trots op mijn oudste zoon. Hij is een ware held in mijn ogen.

Ik ben er zeker van dat dit nog lang niet de strafste stoot is die mijn zonen zullen uithalen. Maar deze zal ik toch niet snel vergeten!

Laat dit ook een waarschuwing zijn aan andere mama’s die ervan uitgingen dat een peutertje zich onmogelijk zelf kan bevrijden uit een autostoel. Er lopen / kruipen ongetwijfeld nog meer mini Houdini’s rond.

(Om mijzelf wat te troosten) Zijn er nog mensen die al iets dergelijks meemaakten?