Hoe mijn leven een andere wending nam na de miskraam

Het zat totaal niet in de planning, in hoeverre je een baby kan plannen natuurlijk, maar het was inderdaad mogelijk. We hadden het een keer onveilig gedaan en helemaal niet gedacht dat ik meteen zwanger raakte. Ik was net bezig met het tweede jaar van mijn vervolgstudie en ik zou mijn studie nog niet hebben afgerond als het kindje zou komen. Na een aantal dagen van de schrik bij te komen, voelde het eigenlijk wel heel goed. Onze relatie was stabiel en we waren net verhuisd. En ja, de studie, dat gaat vast wel goed komen. Zo perfectionistisch als ik ben, vond ik het wel heel spannend. Maar we waren happy en ach, het duurt nog wel 8 maanden voordat de baby komt en we aan het idee kunnen wennen.

Een kleine week later had ik op een avond wat donkere veegjes bloed. We gingen natuurlijk meteen googlen en op veel sites lazen we dat dit vaker kan voorkomen vroeg in de zwangerschap. Als het maar geen helder bloed was en dat was het ook niet. De volgende ochtend moest ik al vroeg werken. Ik ging naar de wc en ik zag meteen heel veel bloed en ik had enorme buikpijn. Ik schreeuwde vanuit de badkamer dat het niet goed zat en ik was helemaal overstuur. De paniek en het verdriet tegelijk was zo intens. Ik wist dat ik het vruchtje had verloren.

De dagen erna waren we er nog flink kapot van. Een kleine week was ik moeder, wat een ongelooflijk gevoel was. Een maand later besloten we er weer voor te gaan . De wens om weer zwanger te raken was enorm. Twee maanden later, weer een positieve test! We waren blij, maar ingetogen. Natuurlijk hoopten we dat het dit keer wel goed zou blijven gaan. ‘Gelukkig’ voelde ik me kort daarna erg misselijk en was ik super moe. Hoe vervelend de kwalen ook waren, ik wist dat het goed zat. Dit werd ook bevestigd met een kloppend hartje bij de eerste echo. Bij de tweede echo, zagen we een klein bewegend minimensje en onze angst ging weg. Helaas kreeg ik kort daarna bloedverlies en dachten we dat het weer mis zou gaan. Het bloedverlies bleef tot aan de 20e week, maar elke keer hadden we een goede echo. Na de 20 weken verliep mijn zwangerschap super en na de volle 40 weken en een hele mooie bevalling, werden we trotse ouders van een zoon! Oh en niet te vergeten, een masterdiploma op zak!

Een aantal jaar geleden had ik nooit gedacht dat het zo zou lopen. Ik was druk bezig met carrière maken en de vervolgstudie was ook een grote stap. Ik weet nog dat we net waren we verhuisd en ik grapjes maakte over het aantal babyborden die in tuinen stonden. Mij nog niet gezien dacht ik. Totdat ik in een keer zwanger raakte. Het relativeerde mij enorm. Ook het afstuderen met een klein wondertje in m’n buik was bijzonder. Zo perfectionistisch als ik was, voelde ik me verantwoordelijk voor het kindje en kon ik de controle laten gaan.

Nu ik dit verhaal typ en een blik werp op ons mooie wondertje in bed, bedenk ik me “dit is het leven, dit is waar je het allemaal voor doet”. Dankbaar dat mijn mindset door die ene miskraam is veranderd. Wij genieten enorm!