Hoe mijn dochter de beste vader kreeg die ze zich maar kon wensen

In mijn vorige post heb ik jullie een kleine blik gegeven in mijn verleden sinds ik moeder ben.En in deze blog wil ik iets meer vertellen over mijn "nieuwe" leven.In januari 2012 is m'n dochtertje geboren. Helaas merkte ik per maand dat mijn relatie van die tijd steeds slechter werd. Vooral ik was bezig met onze baby, die trouwens echt niet moeilijk was, en hij was bezig met... tja, laten we zeggen, zichzelf. Ik had na 7 jaar geen vrienden meer, geen sociaal leven en was totaal afgezonderd door hem. De stoere meid die altijd voor zichzelf opkwam en wist wat ze wilde en doorzette was verdwenen."Tot hier en niet verder"Begin 2013 kon hij z'n handjes niet meer thuishouden en heb ik de knoop doorgehakt. Dit was klaar,  ik was echt niet gelukkig meer. Maar weg durfde ik niet. Uiteindelijk kon ik via een kennis in zijn woning in Gelderland terecht. Deze kennis woonde meer bij z'n vriendin en dit gaf mij de kans om opnieuw te beginnen. Ik heb een lift geregeld, m'n koffer gepakt voor mij en de kleine meid en met een smoesje dat ik een weekendje uit logeren ging ben ik letterlijk weg gevlucht. Zo lang hij maar niet wist waar ik was, kon ik weg. De rest zou ik later wel regelen. Dat was nu niet belangrijk.Van deze beslissing heb ik geen dag spijt gehad. Mijn leven is zo veel fijner geworden!"Een nieuw begin"Ik heb hier een hele leuke, lieve en zorgzame man leren kennen. Ik zal hem hier R. noemen. Beide waren we eigenlijk absoluut niet op zoek naar iets vast. Maar, het gaat zoals het gaat. Mijn dochtertje was vanaf dag 1 zo eigen met hem. Op d'r gemak en ze had de grootste lol met hem. Moet je je voorstellen dat zo'n ukkie van net 1 jaar al zo veel mensenkennis heeft.Zo rommelig als 2013 begon, zo rustig eindigde het. Aan het einde van dit jaar wist ik dat 2014 zo veel beter ging worden.Ik heb nog een tijdje bij m'n ouders gewoond. Maar dit was natuurlijk niet ideaal. Begin 2014 zijn R. en ik samen gaan wonen. Alles liep gewoon zo. En het was (en is) goed. "Na al die jaren is dit gewoon zo heerlijk"We zijn nu ruim 5 jaar verder en alles loopt. Ik heb m'n draai in onze nieuwe woonplaats helemaal gevonden. Ik werk 4 dagen, heb een leuke vriendenkring opgebouwd, m'n rijbewijs gehaald en voel me goed. Ik ben mezelf weer en kan dit in deze relatie ook helemaal zijn. Hij steunt me en helpt me met alles. In voor en tegenspoed, in 2017 zijn we zelfs getrouwd.M'n dochtertje weet bijna niet beter dan dat R. een vader is. Haar vader. Dit wordt je niet zomaar, zo'n naam moet je in mijn optiek verdienen. En dat heeft hij dubbel en dwars. Vanaf dag 1 is hij er voor haar geweest. F. laat nooit meer wat van zich horen. Hij heeft een kind met een andere vrouw, en blijkbaar is dat lekker makkelijk. Maar ik weet dat ik er alles aan heb gedaan en ik heb hem alle kansen van de wereld gegeven. Alles werd in de wind geslagen. En nu is voor mij de deur dicht. Niet zo zeer voor mij, maar om mijn dochter verdriet en teleurstelling te besparen. Ze weet van zijn bestaan, maar gezien ze 7 is, doet het haar weinig.Ons dochtertje doet het goed. Ze zit al in groep 4 en groeit me veel te hard haha. Ze is zo ontzettend leuk en lief. En natuurlijk af en toe al een echte puber. Maar ze kan hier heerlijk opgroeien. Op school heeft ze het ontzettend naar haar zin. In de speeltuin achter ons huis heeft ze genoeg vriendjes en vriendinnetjes waar ze de grootste lol mee heeft.Ondanks dat zij ook best wat meegemaakt heeft, heeft ze daar geen last meer van. Ze gaat regelmatig bij mijn ouders logeren, wat een soort 2e thuis voor haar is."Toekomstplannen"Wij zijn zelf bezig met zo'n volgende stap in onze relatie. Wat net niet helemaal loopt zoals we hadden gehoopt. Een 2e kindje is nu onze grootste droom. Juist omdat we zien dat ons dochtertje het goed heeft en alle tijd en aandacht krijgt. Ook zij wil het ontzettend graag horen we.We zijn nu ruim 11 maanden bezig. Eind van dit jaar zouden we hulp vanuit de zorg kunnen krijgen. Maar heel stiekem... hopen we dat we dit niet hoeven.Duimen jullie mee?