Hoe mijn bevalling niet helemaal liep zoals gepland...

Ja, ook ik had als aanstaande mama een heel idylisch beeld van hoe mijn zwangerschap zou zijn. En hier zou ik me aan houden ook. Woeps... dat is niet helemaal gelukt. 

1.  Een onder water bevalling

Ik zag het helemaal voor me: een bevalling in bad. Een mooie en rustige manier voor mijn zoontje om ter wereld te komen. Dat was hoe ik het wou. We zochten speciaal een ziekenhuis uit dat meerder baden had om zo'n bevalling waar te maken. Alles was perfect voorbereid. 

Ik had puf-lessen gevolgd om de weeën goed te kunnen opvangen, zodat ik ten alle tijde rustig zou blijven tijdens de arbeid. Ik was voorbereid. Maar eerlijk... hoe kan je je eigenlijk voorbereiden op iets wat je nog nooit hebt meegemaakt? 

2. Géén epidurale

Tijdens de voorbereidingsgesprekken met de vroedvrouwen en de gynaecoloog was ik klaar en duidelijk: ik wil GEEN epidurale. "Al zou ik er voor gaan smeken, zorg ervoor dat ik GEEN epidurale krijg", zei ik tegen mijn man en de vroedvrouwen. (Yeah, right...)

En toen was de dag daar... 

Mijn water brak om 10u 's ochtends op 27 juni 2018. Totaal onverwacht, aangezien onze gyn had gezegd dat het zeker nog niet voor direct zou zijn... (zelfs mijn ziekenhuiskoffer stond nog niet klaar) Een uurtje later kon mijn man thuis zijn van het werk, zodat we samen naar het ziekenhuis konden gaan. 

Om 12u konden we in het ziekenhuis terecht om aan de monitor te gaan liggen. Alles was perfect in orde. Ik had ook nog geen weeën. Ik hoor het de vroedvrouw nog zo zeggen: "Ben je zeker dat je water al gebroken is?", terwijl ik recht ga staan *SPLASH* breekt de rest van mijn water. Daar stond ik dan in het ziekenhuis, met een plas water tussen mijn benen. Oké, hier was dus de bevestiging die onze vroedvrouw nodig had: mijn water was 100% zeker gebroken. 

Aangezien ik nog geen weeën had, mocht ik naar huis. Als de bevalling de zelf niet op gang kwam, moest ik de volgende ochtend binnen komen en zouden ze de bevalling in gang zetten. 

Zo gezegd, zo gedaan. Nog geen uur later begon ik iets te voelen wat op weeën lijkte, eerst subtiel, en daarna steeds feller. Oké, dit was het dus. 

Tegen 19u arriveerden we in het ziekenhuis. Met weeën die elke 3 minuten terugkwam, steeds langer. Volgens de vroedvrouw kon het niet lang meer duren. Twee uur, en steeds feller wordende weeën later, bleek mijn opening niet goed te komen... (ik bleef steken op 3cm) Bleek dat Senn niet goed lag, dus bibi mocht zich in allerlei leuke houdingen wurmen om hem te doen draaien. 

Yes, gelukt! 5cm opening. DAMN... Ik kreeg honger, want ik had een ganse dag niet meer gegeten sinds het ontbijt 12u eerder... "Sorry mevrouw, u mag nu niets meer eten..."

Nog wat uren later roep ik "IK WIL NU EEN EPIDURALE". Zo goed als iedereen was, wouden ze eerst niet toegeven. Ik ging nog even in het bad zitten, in de hoop de weeën te kunnen temperen, maar ik was op. Mijn lichaam had honger én pijn - een slechte combo. En dus vraag ik om 22u een epidurale. Deze krijg ik om 00u. 

Wat een verademing. Ik kon terug even helder denken (echt chapeau aan alle mama's die zonder epidurale bevallen!). En dan plots... voel ik me heel raar. Mijn hele rechterkant voelt gevoelloos aan. Ik kijk naar de monitor en zie mijn eigen hartslag, en dus ook die van mijn kindje dalen. 

De vroedvrouwen komen snel kijken en ja... de epidurale is fout gestoken... Helemaal in paniek, omdat ik bang ben mijn kindje te verliezen. Vol schuldgevoel dat ik toch die epidurale heb gevraagd... Even later is alles terug stabiel, de epirale is eruit en mijn gevoel komt terug, alsook onze hartslag. Wat was ik bang op dat moment... 

Een dik uur later komt onze flinke zoon, Senn, op de wereld. Volledig compleet met 10 vingers en 10 tenen. Het mooiste geschenk dat ik ooit heb ontvangen. En toch... als ik eraan terugdenk, blijf ik spijt hebben van die epidurale... Misschien bij een tweede dat ik het wel kan zonder? 

Hoe is jullie bevalling verlopen?