Hoe komt het dat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg?

Nadat ik mijn verhaal had gedaan over mijn onderzoeken in Maastricht, kreeg ik de vraag of ik ook de uitslag zou delen. Toen ik vrijdag de uitslag kreeg van de screening, vond ik het lastig omdat het me redelijk tegenviel. Ik had namelijk verwacht dat het een soort toevalligheid was, pech dat ik zwangerschapsvergiftiging had gehad. Jammer genoeg was dit niet zo en voor de tweede keer verloor ik wel lichtelijk het vertrouwen in mijn lichaam. Toch merk ik het afgelopen jaar dat het opschrijven en herkenning vinden helpt in mijn verwerkingsproces. Zelfs na een kleine tegenslag als deze.

Een lesje zwangerschapsvergiftiging in het kort: tijdens de zwangerschap kunnen je vaten ziek worden en dit brengt verschillende gevolgen met zich mee; 1) de baby blijft achter in de groei of 2) hoge bloeddruk. In sommige gevallen blijft het niet bij hoge bloeddruk en begin je met het verliezen van eiwit en spreken we van pre-eclampsie. Wanneer vervolgens ook uit het bloedwerk blijkt dat er afbraak is van rode bloedlichamen (Hemolyse) je leverenzymen verhogen (Elevated Liverenzyms) en je bloedplaatjes dalen (Low bloodPlates) spreken we van HELLP. Het ziek worden van vaten kan uit twee problemen in je lichaam voortkomen namelijk uit een probleem met de circulatie of een probleem met de stolling (of natuurlijk beide) en tijdens de screening in Maastricht checken ze dit.

Wat er bij mij uitkwam is dat er best wel een significant probleem is met mijn circulatie. Maar, wat houdt dit dan eigenlijk in? Problemen met de circulatie kunnen te maken hebben met; een hoge bloeddruk, laag plasmavolume, nierfunctie en het hart. Waar ik dacht dat mijn bloeddruk prima was (en mijn huisarts was het hier zelfs mee eens), was de arts het daar niet echt mee eens. Ik had een goede mannenbloeddruk, maar voor een vrouw was het wat aan de hoge kant. Toch vonden ze het niet zorgwekkend hoog, maar moest het wel gemonitord worden omdat ik ook erg stugge vaten heb wat het proces van hoge bloeddruk kan versnellen. Dan het plasmavolume, uit het onderzoek bleek dat ik ongeveer 70% had van wat er verwacht werd, dus een dikke vink daar. Dit lage volume, verklaarde ook gelijk waarom ik altijd laag in mijn energie zit en ik de hele zwangerschap ontzettend moe en ziekig ben geweest (logisch ook, ik had al te weinig voor mijzelf laat staan voor een extra mensje). Toen mijn hart. Daar werd de uitleg iets lastiger, maar heel herkenbaar voor vrouwen die deze screening ook hebben gehad. Ik heb, zoals hij dat noemde, een sprintershart. Mijn lichaam staat altijd "aan" en mijn hart klopt in rust al heel snel en is ook wat kleiner dan normaal. Simpel gezegd, ik ben een kleine fiat met de motor van een fiat en dit houdt in dat zodra je er een aanhanger achter hangt (dus een zwangerschap) die motor dubbel zo hard moet werken en je veel te veel toeren maakt in vergelijking met een landrover die extra gewicht makkelijk kan hebben. Wat ik dan ook weer grappig vond was dat dit extra gewicht ook in zijn optiek extra kilo’s (a.k.a overgewicht) konden zijn en hij nooit standaard afval advies geeft als je hart het prima kan hebben, precies het tegenovergestelde van wat 95% van de artsen zou adviseren denk ik – maar dat terzijde. Gelukkig was er met mijn nierfunctie niets mis en werden er geen eiwitten gevonden (silver linings 😉).

Mijn hart en mijn bloedplasmavolume zijn dus plat gezegd niet gemaakt om extra gewicht (baby of kilo’s) te dragen wat extra risico’s met zich meebrengt. Toch, toen ik het gevoel had dat het allemaal niet echt slechter meer kon worden bleek het dat mijn glucoselevel veel te hoog was, wat ook voor de arts een verrassing was. Met mijn profiel was dit iets waar hij ook niet echt op gerekend had, maar wat ook weer gevolgen kan hebben tijdens een volgende zwangerschap. Want een hoge bloeddruk geeft kleine baby’s, maar zwangerschapssuiker geeft grote baby’s, pak die twee samen en je krijgt een semi gemiddelde baby en een snel gemiste diagnose. Dus zelfs zonder overgewicht kun je richting diabetes gaan, weer een leermomentje. Of het nieuw is of misschien wel een overblijfsel van mijn zwangerschap kunnen ze niet zien, maar dat het naast het nieuws over mijn hart en vaten een tegenvaller was is zeker.

Dan de hamvraag, hoe hoog is mijn herhalingskans en hoe kan ik dat verkleinen en heeft de uitkomst mijn kijk op een tweede veranderd? Ik kan je vertellen, horen dat mijn herhaalkans op zwangerschapsvergiftiging 42% was (in vergelijking met 3% voor een bevallen vrouw zonder complicaties) was prut, maar met een kans op vroeggeboorte <34wk van 9% (2% in referentie met) hoefde ik niet meteen depressed de deur uit te gaan aldus de arts. Nou aangezien een karaktertrekje van vrouwen met een sprintershart is dat je lekker snel je conclusies trekt en snel op de kast zit, liep ik uiteindelijk toch redelijk sip de deur uit. De oplossing om alles wat meer in balans te trekken? Eigenlijk bewegen, specifieker gezegd, cardio training – wat ik jammer genoeg al doe. Daarnaast zou het mijn glucosewaarden helpen als ik alle koolhydraten de deur wijs, dus ondanks dat ik geen overgewicht heb was dit toch een advies. Ook om dat sporten alleen die glucose niet genoeg gaat laten dalen. Zoals je wel zult begrijpen is een herhaling van mijn eerste zwangerschap het allerlaatste wat ik wil, behalve dan het liefste kindje wat ik er aan overhield natuurlijk. Dus ben ik vanaf vorige week volledig koolhydraatvrij gaan leven. Het voelt gek omdat ik altijd geleerd heb dat je niets uit je dieet hoeft te schrappen wanneer je matigt en sport, maar als het medisch wordt kom je er dus niet altijd onderuit.

Wat betreft mijn wens voor een tweede kindje? Die is er nog steeds, maar met de uitslag en de wetenschap dat herhaling een reële kans heeft op dit moment, weet ik niet wanneer ik er echt klaar voor ga zijn. Eerst wilden we niet te veel tijd tussen Sep en een broertje of zusje, maar dat zou betekenen dat de tijd al bijna is gekomen om weer te proberen en ik weet niet of ik dat wel aandurf . 

PE/HELLP mama’s hoeveel tijd zat er tussen jullie kindjes?

Liefs!