11 jaar geleden
Hoe kom ik hier uit??
Op 2 augustus 2012 was ons kleine meisje dan eindelijk geboren. Na een zware zwangerschap van 40+4 en een bevalling van 12 uur. Niets kon ons nog wat doen op dat moment. Een week later kreeg ons meisje (Caitlin) de hielprik en de dame die dit deed vroeg nog aan ons: "wilt u het weten als er iets uitkomt?" Tja, hoe kom ik hier uit?
Op 2 augustus 2012 was ons kleine meisje dan eindelijk geboren. Na een zware zwangerschap van 40+4 en een bevalling van 12 uur. Niets kon ons nog wat doen op dat moment. Een week later kreeg ons meisje (Caitlin) de hielprik en de dame die dit deed vroeg nog aan ons: "wilt u het weten als er iets uitkomt?" Mijn vriend en ik keken elkaar een beetje raar aan en zeiden bijna in koor "natuurlijk willen we dat, maar daar gaan we toch niet vanuit".
4 dagen later werden we gebeld dat we met spoed naar de huisarts moesten komen om papieren op te halen waarmee we naar het ziekenhuis moesten gaan want er was dus inderdaad iets niet goed met de uitslag van de hielprik. Onze wereld storte in. Uit de hielprik bleek dat er iets niet in orde was met haar hormonen van de schildklier. Met de papieren op zak (die ik niet durfde te lezen omdat er in stond dat er van alles mis kon zijn met haar ontwikkeling en dergelijke) wij naar het ziekenhuis.
Daar werd opnieuw een hielprik gedaan en daarna zouden we gelijk de uitslag krijgen. Na 5 uur wachten bleek dat er iets niet goed was met haar schildklier en we moesten de volgende dag naar het kinder sofia ziekenhuis in Rotterdam toe. Daar werd dan een echo gemaakt om te kijken of er überhaupt wel een schildklier aanwezig zou zijn. op de echo was te zien dat haar schildklier niet zat waar het hoorde te zitten en konden hem ook niet vinden.
3 dagen later moesten we weer terug naar Rotterdam om een volgende test te doen. Er werd middels een infuus in haar beentje met jodium en isotopen gespoten om te kijken waar de schildklier zit en wat hij deed.
Eindelijk na twee weken in spanning bleek dat onze dochter wel een schildklier heeft maar dat deze niet helemaal ontwikkeld is en dat dit ook nooit meer zou kunnen gebeuren. Ze moest haar hele leven medicijnen slikken om te voorkomen dat ze een groei en ontwikkelingsachterstand zou krijgen.
Gelukkig gaat dit nu allemaal goed en ze doet alles perfect.
Helaas toen onze dochter 3 maanden jong was is er bij mijn vader zeer agressieve pancreaskanker ontdekt. hij werd naar huis toegestuurd met de mededeling dat hij nog maximaal 3 maanden te leven had en dat ze in het ziekenhuis niets meer konden doen voor hem. Door deze ziekte waren de darmen en lever van mijn vader al afgestorven. Daar lag hij dan thuis in zijn woonkamer in een ziekenhuisbed. Hij had een centrale lijn voor sondevoeding, een lijn voor morfine vanwege de pijn die hij had en een maaghevel in zijn neus omdat hij niets meer in zijn darmen mocht hebben.
Iedere dag zat ik daar om mijn vader te verzorgen en dat deed ik met liefde maar aan de andere kant had ik ook een baby die ik moest verzorgen. De thuiszorg kwam 4 keer per dag een kwartiertje langs om hem te verzorgen en de rest van de verzorging moest de familie maar doen, want daar hadden hun geen tijd voor. Het ging zo hard achteruit dat mijn vader 4 keer per dag het hele bed onderplaste en hij iedere keer een kwartier moest wachten voordat er iemand van de thuiszorg kwam om mij te helpen om het bed en mijn vader te verschonen. Dit kon ik niet meer aan en heb er dus voor gezorgd dat er 24 uur per dag iemand aanwezig zou zijn.
Na 3 weken thuis te hebben gelegen is mijn vader overleden op 65 jarige leeftijd. Hij heeft maar 4 maanden van zijn kleindochter kunnen genieten waarvan hij de helft niet meer weet omdat hij teveel morfine in zijn lichaam had waardoor hij niemand meer herkende.
Ik ben thuis met de oudste en heb dus alles moeten regelen qua uitvaart en financiële zaken. Rouwen kan ik niet, omdat er nu een ruzie in de familie is over de spulletjes van mijn vader. Ik weet hoe het is om op te groeien zonder mijn opa. Toen ik anderhalf was is mijn opa (de vader van mijn vader) ook overleden.
Ik zit nog vol met mijn zwangerschapshormonen en heb een week voor kerst mijn vader verloren. Thuis gaat het ook niet lekker. Ik ben al ruim een half jaar werkloos. Ik zit alle dagen alleen thuis met mijn ziel onder m'n armen. Met mijn vriend kan ik hier niet echt over praten, want hij snapt niet dat mijn hoofd vol zit met allerlei gevoelens en vragen. Vragen waar ik ook geen antwoord op weet.
Mijn vader was een echte levensgenieter en ik mis hem zo erg.
Hoe kom ik hier uit? Wie heeft er tips voor mij om dit een plekje te kunnen geven????
Anoniem
Play invfrmatioe for me, Mr. internet writer.
minimonkey
Ten eerste gecondoleerd met het verlies van je vader. Het is niet niks wat je allemaal in korte tijd moet doorstaan: van vreugde naar bezorgheid en zorgen naar verdriet.. Als ik je een beetje in kan schatten (ik herken mezelf een beetje in je verhaal)ben je iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, die graag probleemoplossend handelt: aanpakken en oplossen. Heel productief maar met emoties werkt dit helaas niet.. Dit los je zelf niet zo even op. Dat heeft tijd nodig. En een vertrouwenspersoon om bij te huilen/boos te zijn/tegenaan te praten of alleen maar bij je te zijn, want je hoeft niet alles alleen te doen! Je vriend hoeft je niet te snappen (zou fijn zijn, maar niet alle mannen zijn daartoe in staat helaas) maar hij kan er wel voor je ZIJN. Een arm om je heen, als praatpaal.. En dat mag je ook van hem vragen! Mijn compimenten trouwens dat je deze blog hebt geschreven. Dit betekent dat je al bezig bent met het een plekje te geven. Het enige wat ik je wel mee wil geven is: geef je GRENZEN aan! Naar je familie, naar je vriend én naar jezelf. Let op je eigen grenzen, want een ander doet het niet voor je. Dé tip kan niemand je geven, want verdriet heeft tijd nodig om af te zwakken. Maar misschien nog 1 klein dingetje: probeer naast al het verdriet en de zorgen de mooie dingen VOORAL te zien. Kijk naar je mooie sterke dochtertje en bedenk dat als zij zich, zo klein als ze is, door die moeilijke tijd heen kan slaan JIJ dat ook kan. Het is niet voor niks jouw dochtertje: dat dappere en sterke moet ze van iemand hebben.. ;) Heel veel sterkte
nahsuusje
dochter kan prima naar speeltuin met half jaar: samen op de schommel vinden ze vaak geweldig!
nahsuusje
succes en heb net blog geschreven over solliciteren, misschien dat je daar wat aan hebt. vernieuw ook je cv elke 2 weken op die vacaturebanken. Maak een LinkedIn profiel zoek specifieke groepen waarin je werk zoekt (bijv. administratief of secretaresse) en biedt jezelf aan met een discussie: ik zoek werk. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt (hoewel ik dat toch wel graag zou willen zien, je lacht je kapot en als je dat kan filmen hoef je denk ik nooit meer een nieuwe baan ;p ) Heel veel succes