Snap
  • Mama
  • ouderschap
  • eenzaam
  • #moederschap
  • #

"Hoe is het voor jou om moeder te zijn?"

De vraag die werd gesteld tijdens een vrouwencirkel waar ik vorige week aan mee deed. Een vraag die 1001 antwoorden heeft, ook nog eens afhankelijk van als ik bedenk hoe het is om moeder van de een en bonusmoeder van de ander te zijn. Maar ik zal het voor nu proberen zo goed mogelijk samen te vatten.

Er is een heel groot mooi iets aan het moeder zijn voor mij: ik heb (eindelijk) geleerd om mezelf te accepteren.. zelfs om van mezelf én mijn lichaam te houden! Als iemand die by far het grootste gedeelte van haar leven te maken heeft gehad met depressies en angstklachten, is dat best wel wat om eindelijk te kunnen. Lichamelijk gezien werkt het mee dat ik dunner ben dan voor mijn zwangerschap, maar tegelijkertijd is er weinig striae-vrije huid meer over op mijn buik. But I like it. Ik draag steeds vaker gewoon wat ik echt wíl dragen i.p.v. te verstoppen achter comfortabele kleding. En ik ben sterk. Lichamelijk, door het dagelijks veelvuldig dragen van mijn dochter, en mentaal. Ik sta behoorlijk stevig achter de keuzes die ik maak en kan daar goed voor opkomen. Er is enorm veel geweest de afgelopen jaren wat op mijn pad kwam en ik ben er sterker doorheen gekomen. Ik ga een rolmodel zijn voor mijn kinderen, want dat verdienen ze.

Maar het is soms ook zwaar. Nou vind ik het persoonlijk 96% van de tijd niet erg dat ik niet zonder kind kan afspreken of 's avonds nog uit kan gaan of wat dan ook. Dat heeft deels ook te maken met de visie op ouderschap die ik heb, dus ik heb daar meestal vrede mee. Maar het is soms zwaar om er even doorheen te zitten, om je zorgen te maken om dingen, om niet even écht bij te kunnen tanken aan het einde van een drukke dag, om te moeten dealen met dreumes/peutertantrums, de moeilijke kanten van een samengesteld gezin met co-ouderschap zijn, mensen die het echt wel beter weten of denigrerend reageren op jouw keuzes (waar ik per ongeluk mezelf ook wel schuldig aan kan maken natuurlijk, sorry daarvoor!)

Het zwaarste, maar dan ook echt het allerzwaarste voor mij persoonlijk, is de eenzaamheid. Het is eenzaam om uberhaupt al zo goed als geen vrienden te hebben, laat staan vrienden die ook zelf ouders zijn, laat staan vrienden die jouw visie in het ouderschap delen. Tel daarbij op dat ik niet een enorm hechte band heb met m'n eigen familieleden (die ook niet om de hoek wonen) en dan is de optelsom voor sneuste 20er compleet ?.

Toch ben ik niet de enige die worstelt met een eenzaam gevoel als ouder. We leven op een enorm individualistische manier. Je moet een ander vooral niet lastig vallen met je problemen en het is een wedstrijd wie zijn leven het best op orde heeft. Er is een reden dat veel ouders liegen over het doorslapen van hun kind(eren) en de hele dag alles met elkaar aan het vergelijken zijn. O wee als mensen zien wat er achter gesloten deuren plaats vindt, wat voor rommel je even snel in een kamer schuift waar je de deur van dicht doet als er visite komt.

Wat zou het mooi zijn om weer meer een gevoel van een 'stam' te hebben. Mensen die elkaar echt helpen, die dezelfde visie met je delen en waar je vrij kan zijn. Maar daarover later meer.