Hoe is het nu om vader te zijn?

Het was september 2010 en boven de 50graden in Afghanistan. Tijdens de zwangerschap van mijn ex-vrouw was ik uitgezonden als militair naar Afghanistan. Het aftellen was begonnen, de maand september was de maand van de uitgerekende datum. Geen echo's of buikfoto's meer via de mail, maar je baby vasthouden van je eigen vlees en bloed. Op 26 september was het dan zover, precies 7 dagen later na thuiskomst van mijn uitzending, werd mijn oudste dochter (Eliza) eindelijk geboren. Dit was zo'n geweldig moment en dat had ik voor geen goud willen missen. Natuurlijk wil je als vader dat je eerste kind een jongetje is, waar je mee kan stoeien of voetballen, maar een dochter? Dat gevoel kan je niet omschrijven. Het is je alles, je oogappeltje en papa's lievelingetje. Dat laatste schoot door mijn gedachten, toen ik eindelijk mijn dochter voor het eerst zag (uit de buik). 

Tijdens de zwangerschap is het als vader toch wel lastig om een gevoel erbij te krijgen, uiteraard ben je verheugd en enorm blij dat er een baby gaat komen, maar de gevoelens die een moeder al ontwikkelt tijdens de zwangerschap, is mij als vader niet gelukt. Je moet het als vader doen met echo's en het voelen van schoppjes, op die momenten giert blijdschap, geluk en liefde door je lichaam, wat daarna weer wegebt doordat je er niet continu mee bezig bent of de baby voelt. Richting mijn dochter wilde ik mijn verantwoordelijkheid nemen niet meer dagelijks gevaar te lopen, keuzes te moeten maken tussen leven of dood en besloot de Landmacht te verlaten.

Na een echtscheiding vond ik alweer snel het geluk bij mijn huidige vrouw (wat een kanjer is dat in alle opzichten). Na een aantal maanden raakte zij al in verwachting. Helaas resulteerde dit met 11 weken in een miskraam. Voor ons allebei was dit de eerste keer, voor mijn vrouw überhaupt dat zij zwanger was en voor mij de miskraam zelf. Wat was dit moeilijk te bevatten en te verwerken. Je gaat je van alles afvragen, maar gelukkig zijn wij hier samen sterk uitgekomen en raakte weer na een aantal maanden zwanger (van onze zoon). Het waren spannende tijden. Eerst het moment tot de 11 weken van de miskraam, daarna tot de magische 13 weken en als laatste de spanning naar de 20 weken echo toe. Alles ging goed met de baby en het bleek een jongen te zijn. Mijn geluk kon niet meer op. Ik had al een dochter en nu is het mij ook nog eens gegund om een zoon te mogen krijgen. Helaas had mijn vrouw enorm last van de zwangerschap, het is niet altijd een roze wolk. Ze kwam 100% thuis te zitten vanwege extreme vermoeidheid door een lage bloeddruk. Dagen waren heel kort voor haar. Van extreem vroeg naar bed, naar extreem lang uitslapen. Gelukkig is die lage bloeddruk erg goed voor de baby. 

Het was 27 mei 2014 rond 2:00 (precieze tijden weten mannen natuurlijk niet haha) dat ik wakker werd gemaakt, omdat haar vliezen waren gebroken. Het tellen kon gaan beginnen... van 6min naar 5min en al heel snel om de 3min een wee. Na het bellen van de verloskundige, volgde al snel een bezoek van haar. De ontsluiting was nog maar 1cm. Nou dat wordt dan nog maar ff wachten en ondersteunen. 22 uur later werd hij (Kai) dan eindelijk geboren. Niet te verwoorden hoe mooi en bijzonder. Tranen van geluk en blijdschap. Wat was ik onwijs trots op mijn vrouw, dat zij het zolang heeft weten vol te houden. Wat een energie en (oer)kracht komt er tijdens een bevalling los bij een vrouw, onbegrijpelijk mooi hoe de natuur dit regelt. Helaas is het in Nederland qua kraamverlof voor de vader enorm slecht geregeld, dus na 2 weken opgenomen verlof moest ik helaas weer aan het werk. 

En we waren nu ook zoals het heet, een samengesteld gezin. Een dochter van mij en een zoon van ons beide. Maar volgens mijn gevoel was het nog niet echt compleet. Ik gunde mijn vrouw zelf ook een dochter, waar ze later lekker mee kan shoppen, lunchen, nagels lakken, beauty dagjes houden etc... Na het met elkaar erover gehad te hebben, hebben we besloten om het te proberen in de hoop dat het lukt en ja vervolgens dan hopen dat het dit keer een meisje zal worden. Na twee miskramen was het dan eindelijk gelukt; we waren weer in verwachting. Zoals wij ook bij onze zoon hebben gedaan, wilde wij dit keer weer een geslachtsbepaling uitlaten voeren door een 3D/4D echo bureau. Het moment was daar, wij hoorden dat het een meisje zou gaan worden. Mijn vrouw begon te huilen van ongeloof, geluk en blijdschap. Wat was dat weer een mooi moment wat wij samen met elkaar gedeeld hebben. Op 26 maart 2016 werd dan ook onze prachtige dochter Fay geboren. Zoals bij Kai ging mijn vrouw ook weer bij Fay borstvoeding geven. Als man heb ik haar zelf die moeilijke keuze tussen kunst -en borstvoeding laten maken, echter wel altijd aangegeven, wat zij ook zal kiezen, ik haar daar in zal steunen. Geluk bij een ongeluk moest mijn vrouw minimaal 1x per dag borstvoeding afkolven. Dit vond ik heel erg fijn, want dan kon ik naast de borstvoeding ook een flesje per dag afgekolfde melk geven (echt een aanrader voor ieder gezin dat borstvoeding geeft). Hoe belangrijk de opbouw van de band tussen moeder en kind ook is, is het voor de vader belangrijk om eindelijk een band op te kunnen bouwen en ik gaf dan ook met alle liefde iedere dag de laatste voeding afgekolfde melk. Eindelijk ons moment, elkaar kunnen horen, elkaar kunnen voelen ademen en elkaar heerlijk kunnen knuffelen. Gewoon even quality-time. Helaas moest ik weer aan het werk en werden deze momenten daardoor wel heilig. 

Ik had een baan die 50 tot 60 uur per week van mij in beslag nam. Ik stond iedere dag om 4.45 uur op en kwam rond 18:00-18:30 uur thuis. Als ik geluk had kon ik zo aanschuiven tijdens het eten of wanneer ik pech had, kon ik wat opwarmen. Het was mijn ritueel en moment om elke dag hoe dan ook, mijn zoon op bed te leggen. Ik zag hem dus hooguit 30 minuten per dag. Dit wilde ik niet meer en ook niet naar mijn dochter toe. Ik heb niet voor kinderen gekozen om ze maar 30 minuten per dag te zien, heb besloten mijn contract niet te laten verlengen en tijd te nemen voor mijn gezin. Half april kwam ik dan ook zonder werk thuis te zitten. De eerste paar weken waren heerlijk. Even genieten van het gezin, mooie weer en leuke dingen doen met z'n allen. Maar naar een aantal weken begon het toch wel weer te jeuken om te werken. Dit heb je nu eenmaal vanaf je 17e gedaan. Het duurde 2 maanden voordat ik echt rust in mijzelf kon vinden, om nu gewoon eens lekker te genieten. Nu na 6 maanden sabbatical kijk ik terug op een onwijs mooie en heerlijke tijd. Dit pakt niemand meer van ons af. Ik heb gewoon de eerste 6 maanden van onze dochters leven mee mogen maken en dat is toch wel heel bijzonder. 

Eerlijk is eerlijk, ik ben de afgelopen 6 maanden, vermoeider geweest dan wanneer ik 50 tot 60 uur per week werkte. Wanneer ik werkte maakte ik mijn kinderen maar 30 minuten per dag mee. Mijn lieve vrouw ging er altijd 's nachts uit, zodat ik de nacht kon doorslapen omdat de wekker weer vroeg ging. Het huishouden deed zij volledig omdat ik altijd werkte of moe was. Tijdens de afgelopen 6 maanden heb ik toch wel onwijs veel respect voor mij vrouw gekregen en ben ik haar enorm dankbaar. Dankbaar voor het feit, dat zij het gezin altijd heeft draaiende gehouden, dankbaar voor het feit dat zij mij de rust gunde boven die van haar, dankbaar dat er iedere dag eten op tafel stond en dankbaar voor het feit dat zij de perfecte moeder is voor onze kinderen.

Wanneer we nu teruggaan naar de titel van mijn blog; "Hoe is het nu om vader te zijn?" is het antwoord hierop, GEWELDIG.

Wat ik de afgelopen 6 maanden vooral geleerd heb, is dat je het samen moet doen en genieten van de momenten samen. Zoek een goede balans tussen werk en privé en gebruik geen excuses zoals "ik ben moe", wanneer je partner iets aan je vraagt. Moeder zijn is ook een fulltime job dat 24/7 doorgaat. Steun en help elkaar door dik en dun, gun elkaar ook eens vrije tijd en geniet samen volop van de momenten die jullie als gezin samen hebben. Ik ben niet de perfecte vader of man, maar ik probeer wel in de buurt te komen.

Dit was mijn verhaal. Stel in een comment je vraag en wellicht vloeit daar een volgende blog uit.

ps. Excuses voor eventuele taal -en spelfouten maar voor iemand met dyslexie is dit een hele opgave.