Hoe ik na meerdere sollicitatie beoordeeld werd omdat ik al moeder was

Van zwaar overspannen, tot op het randje van een burn-out

Het was mei 2018, ik was ruim 25 weken zwanger. Het ging niet meer, ik had mijn diepte punt bereikt. Ik moest naar de huisarts. Ik kon niet meer helder denken, het verkeer zoefde aan mijn voorbij, en mijn gedachtes waren alleen maar gevuld met negativiteit. Ik moest de knoop doorhaken, ik maakte een afspraak bij mijn huisarts.

Ik kon alleen maar huilen, er kwam geen fatsoenlijk woord uit mijn mond, mijn ogen vulde zich met tranen. Wat was ik dit gewoon zo zat, de dagelijkse treiterijen van mijn collega’s, mijn niet mee werkende leidinggevende, de totaal niet luisterende puppy bij ons thuis, het werd mij gewoon teveel. 

De huisarts wist na een gesprek van 15 minuten al genoeg. Ik moest meer tot mij zelf komen, wat meer gepland gaan leven, en eens uit mijn veilige haven komen, wat toen die tijd beschreven stond als mijn bed. Je bent zwaar overspannen, zei hij mij, overspannen.. ik denk zelfs dat je tegen een burn-out aan zit, vooral als je zo doorgaat. Hij raadde mij aan mijn leidinggevende te informeren dat ik op zijn advies even niet meer moest gaan werken, tot ik mijzelf weer had teruggevonden, ook moest ik elke week terug komen voor een wekelijks gesprek, hij wilde elke week een planning maken, en zien of ik die week in staat was geweest om wat eenvoudige klusjes uit te voeren. 

Goed, leidinggevende informeren. Ik heb een tijdje naar het beeldscherm van mijn laptop gestaard, maar uiteindelijk een nette, maar vooral duidelijke mail verstuurd naar mijn leidinggevende, wat betreft het advies van de dokter. Kort daarna kreeg ik een belletje, mijn leidinggevende, wat snel, nu kon hij mij opeens wel bereiken, na dagen of zelfs weken geen fatsoenlijk contact met hem gehad te hebben klonk hij erg rustig aan de telefoon. Of het mogelijk was dat ik de dag erop even langs kwam om even te praten over mijn situatie. Prima, zo sloot ik het gesprek af, en tot morgen. Niet wetend dat ik daarna nog wat harder de grond in werd gestampt.

Ik wachtte mijn leidinggevende de volgende ochtend op, zenuwachtig zat ik daar, ik moest hem ook het verhaal gaan vertellen hoe het zover gekomen was dat ik op dit moment voltijds thuis ben komen te zitten. Heel even, dacht ik dat hij mijn werkelijk had laten komen om gewoon even te praten, zoals een meelevende leidinggevende dat zou doen, maar niets was minder waar. Hij vroeg naar hoe het met mij ging, maar haakte na mijn verhaal al snel in. “Goh, Denise. Ik vind het erg vervelend om te zeggen maar wij hebben besloten dat wij niet verder met jou willen gaan.” Bats, boem. Die kwam hard binnen, waar van ik had verwacht dat het een gesprek zou gaan worden over mijn overspannenheid, en mijn re-integratie in het bedrijf, werd het mijn ontslag. Dat wil ik even zeggen met aanhalingstekens, je mag namelijk niet ontslagen worden in je zwangerschap, maar het betekende wel dat ik naar mijn verlof niet meer terug hoefde te komen. Zo ging ik dus mijn zwangerschapsverlof in, en zo was ik kort naar mijn bevalling alweer aan het solliciteren naar een nieuwe baan.

Of dat je even rekening wilt houden met mijn borstvoedings tijden

Kort nadat mijn verlof was afgelopen kon ik aan de slag bij een nieuwe werkgever, als huishoudelijk medewerkster bij een zorginstelling. Het was niet wat ik graag wilde blijven doen, maar ach, op dat moment was het iets. Kort nadat ik was aangenomen begonnen ze langere werktijden van mij te eisen, ik wees hun er nog een keer op dat ik nog borstvoeding gaf en dus gebonden was aan voedings tijden, ik moest of kolven, of mijn dochter borstvoeding kunnen geven. Er werd even rekening mee gehouden, maar kort daarna vielen we in het zelfde patroon. Kortom gezegd, er was geen ruimte om te kolven, als werknemer moesten we op de fiets, en moest ik zelf maar mijn tijd om te kolven indelen. Helaas betekende dit ook het einde van mijn borstvoedingsavontuur, het bleek een wonder dat ik na mijn keizersnede zoveel melk had, zo erg was het terug gelopen, ik had niet meer genoeg om mijn dochter te voeden. Kort daarna heb ik vanwegen wat incidenten op de werkvloer ontslag genomen, it was not meant to be...

Kort daarna kon ik op gesprek komen voor iets wat ik wel graag wilde doen. Het was een erg leuk gesprek, tot we op het punt “kinderen” aankwamen. Ik deelde mede dat ik een dochter had, van toen die tijd 5 maanden. Hij vond daar meteen iets van, waarom ik dan fulltime wilde gaan werken, en of ik het dan wel aan kon om fulltime te gaan werken. En natuurlijk kon de vraag of ik nog meer kinderen wilde niet ontgaan. De brutaliteit, je raad het al, via mail kreeg ik kort daarna een standaard afwijzing. Waarvoor hij nog erg enthousiast was, veranderde dat meteen toen ik begon over mijn jonge dochter. 

Sollicitatie gesprek 2

Met volle moed ging ik het sollicitatie gesprek in, wat zenuwachtiger dan dat ik anders bij een sollicitatie gesprek zou zijn, waardoor dat meteen opgemerkt werd door diegene waarmee ik het gesprek had. Hij vroeg mij dan ook waarom ik zo zenuwachtig was, waarop ik heel direct antwoordde: “Omdat ik bang ben dat ook u mij beoordeelt over het feit dat ik een dochter  heb” Hij keek mij aan, en stelde mij gerust dat dit mij zeker niet in de weg ging staan. Wel kreeg ik weer vragen over mijn kinderwens, en zou het een probleem worden dat ik borstvoeding gaf, waardoor ik snachts op dat moment niet kon werken. Tevens was ik volgens hem niet het “ergste” geval, hij kende namelijk een werknemer die op haar 23e al twee kinderen had. Hierna heb ik hem vriendelijk bedankt voor zijn tijd, en ben ik weggegaan, je raad het al weer een afwijzing.

Goed, je vraagt je nu misschien af hoe dit is afgelopen. Mijn weg naar een nieuwe baan. Ik zal je niet langer in de spanning houden, het heeft namelijk nog geen afloop. Keer op keer merkte ik weer die spanning, bang voor een afwijzing, ik merkte zelfs dat ik mijn dochter geheim wilde houden, zodat ik wel die kans kreeg om bij een baas te starten. Ik vind het verschrikkelijk dat een wat jongere moeder zoals ik, het ontzettend zwaar heeft in de arbeidsmarkt. Elke vrouw moet de kans krijgen om te gaan werken naar haar bevalling, hoe jong dan ook. Maar keer op keer werd ik beoordeeld op het feit dat ik zoals hen zeiden: “Nu al moeder was”.. waardoor ik klaarblijkelijk ontzettend lastig zou zijn als werknemer. Waarom? Heb ik mij heel vaak afgevraagd. Mijn moeder zou full time kunnen oppassen, waardoor ik erg flexibel zou zijn. Ook dat gezegd te hebben mocht het niet baten.

Inmiddels zit ik al halfjaar thuis. Mijn man en ik hebben besloten dat het voor nu voldoende is als hij werkt, en ik op onze dochter pas, ik vind het heerlijk, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het werkleventje wel mis...

Lieve mama’s (to be) kom a.u.b voor jezelf op, en laat je niet zomaar aan de kant zetten. Ook wij tellen mee in deze maatschappij. Heb jij nu ook wat nare ervaringen in werksfeer? Lucht dan vooral je hart.

Veel liefs X