Hoe ik een burn-out kreeg

Ik begon op mijn 17e te werken bij een kledingwinkel, en nog een én nog een. Vakantiebaantjes. Eindelijk klaar met school.

tussendoor behaalde ik een opleiding tot nagel styliste en 'hair extensions master' wat inhoudt dat je hair extensions zet. Hier begon ik ook een salon aan huis, nog bij mijn moeder thuis. ook kwam ik (dit deed ik liever) bij mensen aan huis. Geen vetpot, maar leuk voor erbij. Ook deed ik promotie werk als model, en

werkte ik nog eens 25 uur als schoonmaakster. Toen al een manusje van alles.

dit alles hield ik prima vol en vond het leuk wat ik deed, tot er een sollicitatie vrij kwam bij mijn favoriete winkel, een drogisterij. Dit lag mij helemaal, mensen adviseren en bezig zijn met uiterlijke verzorging. Ik ging erheen en kreeg de baan van 37 uur per week.

hier kwam ik in een groepje van vrouwen terecht die er al heel lang werkte, wat aan het begin natuurlijk lastig is, maar naar mijn idee lag ik goed in de groep want ik pas mij altijd snel aan, aan andere.

al gauw had ik het gevoel dat dit niet wederzijds was, het was de middelbare school all over again.

Daar had ik precies dit probleem. Ik gaf alles, maar kreeg er niets voor terug. Was dit jaloezie? Of was ik gewoon echt niet leuk en goed genoeg?

Ze katte me af met andere klanten erbij die overigens ook keken alsof ze water zagen branden...

dit gaf mij een heel naar gevoel, elke dag weer.

Tot op een dag ik ziek werd en ik alleen nog maar kon slapen, ik sliep meestal van een uur of 20:00 tot 14:00, ik had heel veel pijn in mijn gewrichten en ik voelde mij depressief. Toen wisten we dat er iets niet goed was.

mijn moeder nam mij mee naar de huisarts en we kwamen uiteindelijk na wat onderzoeken bij een reumatoloog terecht. Ze hebben mij wel 6x op Lyme getest, alle verschijnselen waren er. Maar er kwam niets uit. Ik kreeg de diagnose Fibromyalgie. Een verzamelnaam voor weken delen reuma, werd mij verteld. (wat na onderzoek ook weer niet zo schijnt te zijn, het is een vaag grijs gebied) Dit is vooral hormoon gerelateerd en wordt erger met stress, menstruatie, vochtig weer, slecht eten, vitamine tekort etc etc

Dit kwam hoogstwaarschijnlijk naar boven door de stress die ik kreeg op het werk. Er was een mevrouw waar ik erg tegenop keek en ze deed alsof ze mij aardig vond, ik wilde haar erg graag tevreden stellen maar voelde aan alles dat ze een hekel aan me had. ze had een keer gezegd:

'leuk om te zien hoor die Miriam maar totaal inhoudsloos' deze woorden hebben mij zo hard geraakt, het kwetste mij vooral omdat ik juist zo goed mensen aanvoel, me zo kan aanpassen aan situaties, zoveel voel vanbinnen maar wat ik vaak moeilijk vind te uiten... lag dat hieraan? Vonden ze mij dom?

als iemand mij dit verhaal zou vertellen zou ik zeggen, belachelijk! Laat die jaloerse idioot lekker lullen. Maar nog steeds ben ik door haar, bang, bang dat mensen mij inhoudsloos vinden. Vanaf dit moment heb ik ontslag genomen en kom ik daar eigenlijk (het liefst) nooit meer. Dit is inmiddels 10 jaar geleden gebeurd. Zo bizar hoe iemand nog steeds zo onder je huid kan kruipen.

Door alles bij elkaar kreeg ik een dikke burn-out, ik zal nooit vergeten hoe belabberd ik mij voelde. Zodra ik mij nu niet zo lekker in mijn vel voel komt dat ook weer allemaal naar boven. Zo ook het eerste jaar dat ik voor het eerst moeder was, maar hierover schrijf ik een andere keer.

Nu dan ook de brandende vraag die ik elke keer weer krijg via mijn instagram, nee ik heb geen baan, ik heb ontzettende faal angst en ik durf al 10 jaar niets aan te gaan. Ook doordat ik mijn stuitje meerdere keren heb gebroken is dit heel erg lastig in combinatie met de rest.

Het blijft lastig uit te leggen, ook iedereen zal een burn out anders ervaren, maar bij mij was dit voornamelijk heel veel slapen, helemaal nergens zin in hebben, geen trek in eten, futloos, paniekaanvallen, overal pijn en chagrijnig zijn. Ik deed het allemaal wel hoor, ik kwam uit bed, kleedde me leuk aan etc ik denk ook niet dat iemand dit in die periode heeft gemerkt op naaste familie na, maar het verbergen maakt je ook weer zo verdrietig.

de onzekerheid om niet leuk genoeg te zijn blijft maar gelukkig heb ik er ook goede dingen aan overgehouden, veel vriendschappen opzij gezet die niet goed voor me waren, mezelf beter leren kennen, dichterbij familie gekomen en jezelf bedenken wat er echt toe doet.

Ik geloof ook heilig dat je overal sterker van wordt en tenminste weet hoe je niet met mensen moet omgaan!

Het is zo belangrijk je momenten te pakken, tijd voor jezelf is zo belangrijk... leer vooral van jezelf te houden. Als je niet goed voor jezelf zorgt kan je ook niet je volledige aandacht en liefde aan andere geven. Het kan echt iedereen gebeuren, blijf erover praten! Liefs, X