Snap
  • Mama
  • Bevallingsverhalen
  • zwangerschap
  • bevaling

Hoe het was

Hoe het was om jong zwanger te zijn. 

Ik ben eind augustus 2018 te weten gekomen dat ik zwanger was. Dit was na dat wij naar een voetbalwedstrijd waren gaan kijken, tijdens die wedstrijd kwam tot mijn gedachten dat ik al 2weken overtijd was. Dit was een dubbel gevoel op die moment was ik 20 jaar. Wel waren wij heel blij, maar het was dubbel omdat door mijn hoofd spookte wat gaan ze nu over mij denken. 

Het vertellen aan de dichte familie ging goed mijn zus was toen ook al 4maanden zwanger dus dat maakte het voor mij al iets makelijker. Maar aan andere personen er kwam wel altijd een proficiat maar toch ook een blik van vooroordelen. Je ziet gewoon dat sommige mensen het ene zeggen en het andere denken. 

Hier heb ik ook heel veel rondt wakker gelegen het zo veel mogenlijk proberen verstoppen. Ik begon er ook nooit zelf over. Hoewel ik heel trots was op het kleine leven in mij, was ik ook iets of want beschaamt. Ik ben een vrij onzeker persoon en dat is iets wat ik niet graag toe geef of laat zien. 

Ik was blij dat je het pas echt goed begon te zien toen ik 5 a 6 maanden zwanger was. Dat was ook de moment dat ik ervan begon te genieten zonder mij te schamen. 

De momenten dat ik samen met mijn zus op stap ging. allebei zwanger en rondt. De blikken die wij kregen en die waren niet lief bedoelt. Het kwam heel vaak van de wat oudere mensen. Of de vraag hebbe jullie da gepland zo dicht op elkaar. Ik weet niet maar zo iets plan je niet je weet nooit opvoorand hoe lang het duurt voor je zwanger bent of ook  niet iedereen zoals mijn zus vertelt je dat ze er mee bezig zijn. Dus neen dit was niet gepland.

Maar wat was het fijn om iemand te hebben om alles mee te delen hoe het was hoe het voelden. Het gaf mij veel steun. Die ik echt wel nodig had want ik heb niet de meest gemaklijke zwangerschap gehad. Ik was miselijk dagen lang kon ik niks binne  houden en dit tot ik 5maanden zwanger was. 

Ook heb ik constant bloedingen gehad. Dat deed mijn hart altijd sneller slaan en niet op een goede manier maar ik was elke keer  bang. Ik had bijna elke maand minsten 2maal een bloeding. Niet wetend waarom of vanwaar het kwam. Elke keer naar het ziekenhuis, 2x moeten blijven. Maar nooit gevonden hoe het kwam. 

op 39weken ben ik bevallen ik heb veel pijn gehad. Het ging maar niet vooruit. Ik ben 2 april smorgens naar de kliniek gegaan toen had ik al weeën maar nog geen opening dug terug naar huis. 3 april om 2uur snachts terug gegaan ik hield het niet meer uit thuis. Toen die teleurstelling nog maar 2cm opening maar wel mocht ik blijven. 

Ik wilde ook heel graag zonder epuderale. Maar toen ze paar uur later weer onderzochten en er nog geen verschil was, hebben ze me aangeraden om toch een epuderale te nemen want ik was dood op. Zo gezecht zo gedaan epuderale en mijn water breken. Daarna heb ik nog een dutje gedaan. de epuderale werke zo goed ik voelde niets meer ook niet mijn persweeën. en op 3april 14:05 was onze kleine prinses daar met jaar 47cm en 2,350 kg woog ze te weinig maar voor de rest kern gezond. 

En emma was geboren