Hoe het toen was...

Hanna March 13,

2018

Al jaren volg ik deze leuke dame op Instagram (@_familybear_ ) en wat tof om haar eens in het echt te ontmoeten. Nu mag ik haar aan jullie voorstellen: Janneke is 29 jaar, ruim 8 jaar getrouwd met Jan Dirk en mama van drie schattige kinderen. Lena van 4, Teun van 2 en Sake van 8 maanden. Ze omschrijft zichzelf als een open en kwetsbaar persoon en een ontzettende prater. Volgens haar zie je ook aan haar hoe ze zich voelt. Vaak is het zwart of wit en zit er weinig tussen. Ze zegt je naar eigen zeggen alles wat je wil weten en dat maakt haar ook kwetsbaar. Mensen om haar heen noemen het sterk, maar dat ziet ze zelf niet zo. Want ze kan net als zovelen van ons onzeker zijn. Vandaag vertelt ze open over haar kinderwens, bekkeninstabiliteit en burn-out.

Vier jaar wachten

Toen Janneke trouwde, leek ze het allemaal in kannen en kruiken te hebben. Ze had de liefde van haar leven en het zicht op een over te nemen boerderij. Ze verhuisden en werkten beiden hard. Maar helaas moesten ze de stekker uit de overname trekken, omdat ze niet op één lijn kwamen met de onderhandelingen. Het was heel verdrietig, omdat haar man een boer in hart en nieren is. Dat boerenbloed stroomt volgens Janneke door zijn aderen. Daar ging hun toekomstbeeld. Gelukkig werd Jan Dirk gebeld en had hij alsnog snel een mooie baan en zo werd een ander huis gekocht.

”Intussen werd onze grootste wens nog niet vervuld, het krijgen van een kindje. Na een jaar zijn we naar het ziekenhuis gegaan, daar kwam niets uit. In de die tijd werd ik heel moe en de zin van het werken verging me. Ik kreeg een burn-out. Ik ben twee keer door een heel diep dal gegaan. Door heel veel hulp en ondersteuning van mijn man, = ouders en lieve familie en vrienden, plus antidepressiva, kon ik weer meer en meer.”

Twee jaar nadat de burn-out geconstateerd werd, was ze zwanger van Lena. Wat was het stel dankbaar en blij. Er was wel veel misselijkheid, maar dat had de aanstaande mama er maar wat graag voor over. Maar met 13 weken kreeg ze ineens last van haar stuitje tijdens het fietsen. De verloskundige gaf aan dat dit bekkenklachten waren en zo belandde Janneke bij een specialist.

”Helaas werd het rap slechter en liep ik rond 20 weken met krukken en ik lag de meeste tijd. Toch zag ik alles door een zonnige bril, want ik was tenslotte zwanger. Ik werd met 41 weken ingeleid, maar dat monde na vele uren uit in een keizersnee. Lena was geboren: groot en zwaar. Ze was bijna 10 pond en 56 cm lang. Ik klungelde wat met de wond, maar het herstel ging verder voorspoedig. Helaas kwam ik niet van de bekkenproblemen af. Toch deal je er mee. Ik had een geweldige dochter!”

Hoewel ze eerst lang had moeten wachten op een zwangerschap, was ze na 10 maanden alweer zwanger van Teun. Het was haar aangeraden om een jaar te wachten na de keizersnee, maar omdat het stel zo lang op hun dochtertje had gewacht, hebben ze dit niet helemaal in acht genomen. Wederom volgde een pittige zwangerschap, met bekkenklachten en zwangerschapsdiabetes. Maar met veel hulp kwam ze er doorheen en het was volgens de lieve mama lang niet zo erg als bij Lena.

”Na 39 weken werd een gezonde jongen geboren. Teun was met zijn 9 pond en 53 cm gelukkig een beetje minder zwaar dan zijn zus. Van deze keizersnee knapte ik snel op. Ik ging naar een osteopaat en behaalde veel resultaat. Ik was nog niet van de pijn en klachten af, maar het begin was er. Na de geboorte van Teun ging het ook weer beter met me en zag ik weer het ‘licht’ na mijn burn-out.”

Een laatste zwangerschap

In overleg met medici besloot het stel nog voor een laatste kindje te gaan. De zwangerschap verliep tot 17 weken goed. Maar ineens schoot het tijdens het werken in haar bekken en was het feest over. Janneke bivakkeerde maanden op bed en bank. Ze kon kleine stukjes lopen met krukken en anders zat ze in een rolstoel. Maar ook dat alles was niet prettig, want haar stuitje stond scheef. Na een derde keizersnee werd zoontje Sake geboren met 9,5 pond en 56 cm. De derde grote en laatste baby.

”En dan nu herstellen. Heel pittig! Het gaat me niet hard genoeg. Ook mijn hoofd werkt niet echt mee. Zo lang ik er maar veel over praat gaat het redelijk. Maar juist als ik het moeilijk heb tussen mijn oren, zeg ik niet hoe het echt is. Dus momenteel ben ik niet zonder angst voor weer een burnout. Ik herken nu wel sneller de signalen, dus ik denk niet dat ik daar weer kom, maar ik heb wel dat onzekere, onrustige gevoel waar ik weinig mee kan.”

Janneke zegt dat ze eigenlijk weer medicijnen moet slikken die alles wat meer filteren, maar dat kan niet tijdens de borstvoeding. Daarom hobbelt ze zo door en is ze ervan overtuigd dat ze zon weer gaat schijnen. Wat een topper!

”Ik zou het meer van de Heere moeten verwachten, maar ik (tob) doe het graag zelf. Dat is ook een groot probleem van mij! Toch weet ik dat ik er weer bovenop kom! Hoe en wanneer weet ik niet, maar ik zie dat met vertrouwen tegemoet!”

”Het moederschap an-sich is mijn up-moment”

Ondanks de pijn die bij haar zwangerschappen kwam kijken, is het moederschap voor Janneke echt geweldig. Ze moest er ruim vier jaar op wachten, maar toen ze Lena in haar armen kreeg, vond ze het gelijk zo prachtig. Het is mooi dat ze zo positief is en ik hoop dat haar optimisme snel wordt beloond! Dat is ook haar wens voor de komende jaren:

”Ik hoop dat mijn lichaam snel weer in orde is en mijn hoofd meewerkt! Dat ik weer lekker een dienstje of 3 kan werken per week, in de gehandicaptenzorg. Dat mijn kindjes zich goed voelen. Dat mijn liefde voor mijn vent nog steeds is zoals het is of meer. Want vanzelfsprekend is dat niet tegenwoordig! En ik hoop dat we samen een team blijven.”

Haar motto en tip voor anderen is dan ook: ”Laat los, stel met liefde grenzen en geniet!”