Hoe gaat dat zo, een baby na een herseninfarct?

Opeens was hij er, na veel 'gezonde' spanning voor de bevalling, die ik uiteindelijk toch op natuurlijke wijze gedaan heb.. Mijn zoon, mijn kanjer Cas!

Er kwam veel op me af, maar ja, welke 'pasgeboren' moeder vind dat niet? Natuurlijk was ik vermoeid door de bevalling en ik weet dat mijn lichaam daar niet zo goed mee om gaat.. En met dat hij geboren was sloeg dan ook de angst toe, wat als ik het door de korte nachten helemaal niet aan kan, wat als, wat als..

Maar uiteindelijk is het een geboren instinkt, mijn lichaam reageerde als vanzelf op Cas. Ik ben begonnen met een direct goed lopende borstvoeding, echter na 4,5 week was ik op. Iedere nacht een drie kwartier mijn bed uit en iedere drie uur de borst, is gewoon heel intensief. Ik merkte dat mijn zicht begon te haperen en dat dit ook steeds vaker op een dag gebeurde.. Allemaal omdat ik echt gewoonweg TE moe was en het nooit uit handen kon geven. ( een nachtvoeding bijv uit handen geven bedoel ik dan, niet mijn kind natuurlijk!) In overleg met de gynaecoloog en het consultatiebureau toch gestopt met de borstvoeding. Toch terug naar de fles. (Tevens toch ook trots hoor dat hij toch de eerste paar weekjes de belangrijke stofjes meegekregen heeft en dankbaar dat ik het intieme gevoel wel heb mogen ervaren!) Maar we waren het er allemaal over eens, dat als mama tot het uiterste zou gaan en hierdoor uitval zou oproepen, Cas daar meer de dupe van was. Hij had veel meer aan een mama die zich goed voelde en lekker in haar vel zat. En achteraf gezien, vind ik het helemaal niet zo erg meer. Ik merkte al snel dat ik inderdaad meer energie kreeg en de kans kreeg om bij te tanken. Het flesje ging iets vlotter dan de borst en de fles van 05.30/06.00u werd al direct door papa overgenomen gezien deze toch op moet om te werken rond die tijd.

Ik was ook erg bang dat ik niet tegen zijn gehuil zou kunnen, (ja opeens was ik overal bang voor, bang dat ik uit egoïsme een kindje op de wereld had gezet, terwijl ik helemaal niet in staat zou zijn voor hem te kunnen zorgen). Maar gelukkig is ook dit niet te vergelijken met gehuil van een vreemd kind. En ik heb ook het geluk dat Cas een best tevreden baby is en niet onnodig veel of lang huilt tot nu toe. 

Wel heb ik me ook aangeleerd, om niet tijdens zijn middagdutje nog snel te gaan poetsen en te doen, dat kan ik namelijk ook (bedankt mevrouw van het consultatiebureau) als Cas in de box ligt. Ik ga tijdens zijn dutje lekker een momentje voor mijzelf pakken (althans een uurtje, niet zijn hele dutje, dat kan ik dan ook weer niet) lekker een boekje lezen, serie kijken etc. 

Eigenlijk kan ik niet zeggen dat Cas een belasting voor me is of dat ik het niet aan kan. Het is net alsof alles een beetje vanzelf gaat. En zolang ik veel knuffel en hij veel naar me lacht, is alles helemaal goed!

Drukke plekken, harde geluiden bij echte feesten (geen verjaardagspartijtjes of bruiloften) probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Maar goed, er zijn altijd dingen die ik toch graag mee wil maken, theatervoorstelling etc.. Ik heb dus nu standaard aan mijn sleutelhanger een busje met schuime oordopjes erin. Bij te veel geluiden of te harde geluiden doe ik deze in. Ik kan dan wel nog goed horen, alleen dempt het voor mij genoeg om het rustig mee te krijgen en/of te volgen. Ook heb ik toch altijd een kalmeringstabletje in mijn tas, niet omdat ik hem echt nog gebruik, maar eigenlijk het idee dat ik hem bij me heb indien het nodig zou zijn, is een geruststellend idee. Maar ja, dat zijn ook dingen die ik moest doen voordat ik Cas had.

Ik zou het voor geen goud willen missen.. Dat kleine manneke dat zo lekker in me kruipt als hij moe wordt, wiens redder, trooster, wiens alles ik ben.. Dat geeft me meer energie en power dan wat dan ook!