Hoe de naam Roosje de Thijs Ling ontstond.

Het is alweer twee en een halve maand geleden dat we zijn bevallen van Roosje de Thijs en er ook afscheid van hebben genomen. De tijd vliegt voorbij maar ergens blijft hij soms ook even stil staan. Dan realiseer ik mij ineens dat ik echt niet meer zwanger ben. En dat doet pijn. Een pijn die blijft zeuren en niet lijkt minder te worden maar soms zelfs erger. 

In het verleden als ik ergens verdriet om had dan stopte ik dat weg door heel hard te gaan sporten en mij op afvallen te richten. Op die manier ontwikkelde ik dan ook een eetstoornis. En ook al zit er eet in het woord het heeft in feite niets met eten te maken. Het heeft bij mij alleen met gevoelens te maken waar ik totaal geen raad mee weet en ze het liefste niet wil voelen. Maar na al die jaren heb ik geleerd dat hoe dun ik ook ben, hoeveel ik ook sport en hoe weinig ik ook eet de pijn niet minder word. 

En dus twee dagen na de bevalling greep ik naar de telefoon en belde mijn huisarts. Zij kent mij al jaren en weet precies welke copingsmechanismes ik heb. Zij heeft mij meegemaakt op mijn slechte dagen dat ik last had van mijn PTSS tot mijn goede dagen dat ik mama zou worden. En dus stort ik mijn hart bij haar uit wat ons was overkomen. Dat het hartje niet meer klopte en ik eerder dan de bedoeling was bevallen was. Maar het meest belangrijke nog dat ik geen terugval zou krijgen van de PTSS of mijzelf weer helemaal zou storten op sporten en niet eten. 

Nee, daarin maakte ik een keuze om dat niet te doen en hoe moeilijk het soms ook is. Ik zal toch door de pijn heen moeten en het een plek geven. Op mijn goede dagen heb ik het redelijk een plek gegeven maar op de slechte dagen totaal niet. Ook merk ik het in de kleine dingen dat het nog verschrikkelijk veel pijn doet. 

Laats zat ik bij de tandarts en kwam er een assistente de wachtruimte binnen met een dikke buik. Het enige wat ik kon denken was: "maar met jouw ga ik niet mee dat kan ik niet aan" en hoezeer ik het anderen ook gun af en toe doet het te veel pijn. Pijn omdat het besef dan komt dat ook ik eigenlijk met zo'n dikke buik had moeten rondlopen. Dat aankomende week kraamzus aan huis zou komen voor een kennismaking gesprek. Dat ik over twee en een halve maand met verlof zou zijn gegaan. En dat ik op mijn verjaardag uitgeteld zou zijn. Het zijn van die dingen waarop het zo werkelijk word en ik zo geconfronteerd word. 

Ook vind ik het soms moeilijk om het onder woorden te brengen want om het een miskraam te noemen voelt niet fijn. Ik ben bevallen van ons zoontje. We hebben hem even vastgehouden hoe klein hij ook was. Hij heeft een naam en hoort bij ons gezin. Maar ik heb niet altijd zin om mijn verhaal te doen dat we eigenlijk vier kinderen hebben waarvan er drie hier bij ons zijn en eentje een sterretje is. En dus zwijg ik soms. 

Aan de andere kant merk ik wel dat mijn verdriet verzacht word door mijn drie prachtige meiden. Voor hun is de dood iets heel abstracts. Het ene moment is iemand dood en het andere moment kan diegene er nog zijn voor hun gevoel. Roosje de Thijs leeft in hun wereld. Het ene moment nog in mijn buik en het andere moment een sterretje aan de hemel. 

Zo werd ook de naam bedacht door mijn oudste dochter. Ze was ervan overtuigd dat het een meisje was en dat ze Roosje heette. Dat vond ze namelijk een mooie naam. Maar al snel genoeg begon ze te twijfelen en meende ze dat het een jongetje was genaamd Thijsje. Uiteindelijk bleek het ook een jongen te zijn. Maar voor ons heette hij Roosje. 

Nu zou je denken dan is het toch goed zo. Maar het bleef haar dwars zitten dat het een meisjes naam was. En zo zat ik met de meiden en haar beste vriendinnetje in de auto. Daar kwam Roosje ter sprake en deelde Sophie mee aan haar vriendin dat het eigenlijk een jongen was en nu Roosje Thijsje Ling heette. Waarop haar vriendinnetje zei: " ooooo, Roosje de Thijs."  

Ik moest mij inhouden om niet in de lach te schieten. De luchtigheid waarmee dit dilemma besproken en opgelost werd was zo'n verademing. En zo werd ons Roosje de Thijs geboren. Met die naam kon Sophie leven en had ze er vrede mee. En dit soort momentjes zijn mijn pareltjes op een dag. Zonder dat ze het weten relativeren ze het voor mij en krijg ik een glimlach op mijn gezicht en ben ik trots op ons prachtige gezin dat we zowel hier op aarde, als in de hemel hebben.