Hoe "besluit" je dat je gezin compleet is?

Hoe hebben jullie besloten dat je gezin compleet is en is dit ooit veranderd? Er zijn zoveel redenen om dit te bepalen, zowel rationele redenen als emotionele redenen. Zo kan geld en ruimte praktische keuzes zijn. Maar kunnen de zorgen bij de andere kindjes, mooi leeftijdsverschil (althans dat denk je) en vooral grote wens om het nog eens mee te mogen maken emotionele redenen zijn.  

Ik had vroeger het ideaalbeeld van 2 of 3 kindjes. Wel samen, niet teveel en het past in een normale auto :P. Ik leerde mijn man kennen en die had al een prachtig dochtertje van 1, dus hoopten we daarna op nog 2 kindjes van ons samen in de toekomst. Na een aantal jaar samen, samen gaan wonen en trouwen, waren we binnen een jaar zwanger. Dit was helaas geen roze wolk zoals te lezen is in een eerder blog. Veel zorgen en uiteindelijk een traumatische bevalling. 

Ons leven stond op zijn kop, wat was het heerlijk zo'n klein meisje maar wat had de zwangerschap en met name de bevalling er in gehakt bij ons beide. De eerste weken waren we zo dankbaar dat het goed was gegaan, maar ook zo geschrokken dat we ons gezegend voelde met twee gezonde meisjes en het was goed zo. Na een half jaar, inclusief psychologische hulp, kwam bij mij het gevoel dat we het misschien toch wel nog een keer mee zouden kunnen maken. Dit sprak ik naar mijn man uit en die herkende het gevoel. Na negen maanden "wisten" we dat we graag nog een kindje zouden hopen te verwelkomen. 

Maar dan komt de vraag, wanneer dan? Ook hierbij benieuwd wat bij jullie de doorslag gaf, emotionele redenen of praktische. Of is er niets 'gepland' bij, werd de keuze voor jullie gemaakt?

We genieten volop van onze meiden en willen dat graag nog even doen. De jongste slaapt meestal door maar heeft nog regelmatig 'spooknachten' die er wel even inhakken. Gelukkig is dit vaak van korte duur. Mijn gevoel zegt dat ik nu alweer die spannende tijd in wil gaan, het kriebelt omdat mijn kleine meisje niet meer zo klein is. Toch hebben wij heel erg het ratio laten spreken. We hopen te zijner tijd dat de meiden een kamer kunnen delen. Dit is de meest praktische oplossing in ons huis. Bonusdochter heeft de grootste kamer en er zou alleen wat geschoven hoeven worden en een stapelbed. Iets waar ze nu al naar uitkijkt trouwens. Maar dan moet de jongste wel echt doorslapen, samen op een kamer kunnen en willen wij graag dat ze uit een ledikant is. Daarnaast kost een kleintje veel geld en willen we eerst weer even een buffer hebben staan, dus nog even sparen. En ik heb na mijn bevalling een heel leuk gezin gevonden waar ik als gastouder werk. Dit vind ik heerlijk en het klikt met het gezin. Ik heb gezien dat een wisseling door langdurige onderbreking (zoals verlof) opeens toch kan zorgen voor het besluit om een andere gastouder te nemen, ook al zijn ze nog zo blij met mij. Dit wil ik voorlopig niet. Ik zit op mijn plek en wil eerst nog van beide meiden wennen en het leven met twee kinderen. 

Door al het bovenstaande besloten dat we er waarschijnlijk 'voor gaan' (is er een leukere en mooiere beschrijving voor deze keuze?) als de jongste twee, twee en half is. Dan begrijpt ze alles wat meer en kan iig wat zelfstandiger dingen pakken en ook uitleggen wat ze wil of voelt tegen de tijd dat de baby er zou zijn. Wie weet stappen we hier voor die tijd vanaf omdat de emotionele redenen toch belangrijker worden of wordt de keuze voor ons gemaakt ;) Dan zou uiteraard dat kleine wondertje ook gewoon welkom zijn! 

Dus nogmaals, hoe hebben jullie dit besloten en hebben jullie je aan jullie 'plan' gehouden? Wat was voor jullie het belangrijkste om tot die keuze te komen? Emotionele of praktische redenen?