"Hoe bekkeninstabiliteit mijn leven veranderde"

Ik schrijf dit terwijl ik weer eens bijna niet kan lopen en alles zoveel pijn doet. Op dit soort momenten heb ik soms moeite om positief naar mijn toekomst te kijken, maar het moet. Ik heb namelijk een zoontje van 3,5 jaar en hij verdient dat!

In november 2016 was ik 11 weken zwanger en begonnen mijn bekken en onderrug pijn te doen. Nu wist ik dat deze kwalen erbij kunnen horen tijdens een zwangerschap, maar ik vond het wel wat vroeg.

Al snel werd de pijn heviger en maakte ik een afspraak bij een bekkenfysiotherapeut. Ondanks de oefeningen die ik daar leerde bleef de pijn toenemen en zat ik met 13 weken zwangerschap al in de ziektewet. Heel erg balen natuurlijk, maar niks aan te doen en op mijn tanden bijten dan maar de hele zwangerschap. Halverwege mijn zwangerschap kon ik echter bijna niks meer. Opstaan en gaan zitten ging niet zonder hevige pijnscheuten en stukken lopen was onmogelijk geworden. Op een gegeven moment had ik bijna overal hulp bij nodig en bracht ik regelmatig tijd in een rolstoel door. Dit had ik niet verwacht, wat een ellende en wat een pijn! Maar als ik dadelijk bevallen ben, in juni 2017, dan komt het daarna wel weer goed. Dat is wat ik dacht en wat de fysiotherapeut zei.

Mijn bevalling was zwaar en duurde lang. Ik kon geen goede houding aannemen tijdens mijn weeën door de verschrikkelijke bekken- en rugpijn en omdat het maar niet opschoot vroeg ik om een ruggenprik. Helaas mislukte deze na 4 keer opnieuw prikken volledig en bleven de pijn en de weeënstorm maar voortduren. Na 25 uur werd ons zoontje Jack geboren. Ik was kapot, maar zo gelukkig! En meteen dacht ik aan mijn bekkenherstel. Nu kon ik eindelijk gaan werken aan een leven zonder bekkenpijn! Na 8 weken startte ik weer bij de bekkenfysiotherapeut. Maar de pijn bleef. En de pijn breidde zich uit naar mijn onder- en middenrug. Mijn bekken kraakte en knakte en het voelde alsof het uit elkaar ging vallen.

Hoe kan ik nu genieten van mijn kindje? Ik kan niet met hem buiten wandelen met de wagen. Ik kan hem niet goed in badje doen. Ik kan 's nachts niet goed uit mijn bed als hij huilde. Het voelde alsof ik faalde als moeder. Gelukkig heb ik een fantastische man die mij overal in ondersteunt en alles op zich nam wat mij niet lukte. Maar wat een schuldgevoel bouw je dan op als moeder. En natuurlijk ook verschrikkelijke frustratie, want je wilt zo veel, maar je kunt zo weinig.

Natuurlijk had ik toen nog wel de hoop dat het het over zou gaan. Ik dacht gewoon dat het langer duurde dan gemiddeld. Werken zat er dan ook na mijn zwangerschapsverlof nog niet in, maar dat komt wel weer dacht ik.

Omdat de pijn na een lange tijd maar niet minder werd werd ik begin 2018 doorverwezen naar een revalidatiearts. Na meerdere onderzoeken, door o.a. een orthopeed, werd ik aangemeld voor een revalidatietraject. Hier kon ik pas in januari 2019 terecht. Het was een intensief traject waar ik ondersteund werd door 2 fysiotherapeuten, een ergotherapeut, een revalidatiearts, een maatschappelijk werker en een psycholoog. Ik bracht zo'n 4 dagen in de week uren door in de kliniek. In dit traject werd de conclusie getrokken dat er een grote kans is dat mijn bekkeninstabiliteit niet meer over gaat. Wat?! Dat is niet wat ik wilde horen en daar neem ik toch geen genoegen mee? Ook bleek ik fybromyalgie te hebben. Nog een verklaring voor de chronische pijn die ik heb. Ik leerde in dit traject omgaan met mijn pijn en hoe ik het beste mijn dag in kan delen. Ook mijn grenzen aangeven moest ik leren. Inplaats van alles maar te willen doen en te vechten tegen de pijn, moest ik mij erbij neerleggen dat ik nou eenmaal veel dingen niet kan.

Maar ik was 29! Ik ga me er toch niet bij neerleggen dat ik als een gehandicapte vrouw door het leven ga? Want zo voelde ik mij. Ik heb nog zoveel dromen, zoveel plannen. Ik wil nog zoveel leuke dingen doen met mijn zoontje.

Ik heb mij na dit revalidatietraject dan ook niet neergelegd bij deze uitspraak. Ik heb hulp gezocht in verschillende hoeken. Ik heb verschillende soorten fysiotherapie gevold, ben bij een chiropractor geweest, bij een osteopaat geweest en probeerde reflexzonetherapie.

In de tussentijd kreeg ik last van mentale klachten. Ik kon nog steeds niet werken en zat veel thuis met mijn pijn. Elke dag pijn hebben en geconfronteerd worden met alles wat je niet kan, daar ga je je niet echt goed door voelen. Daarbij ontwikkelde mijn zoontje een motorische ontwikkelingsachterstand en bleek hij ernstige hypermobiliteit te hebben. Hij kon dus ook heel veel dingen niet, waardoor hij veel meer gestimuleerd moest worden. Met 2 jaar kon hij pas lopen, dus tot deze tijd moesten wij hem tillen.

Ik kreeg last van depressieve gevoelens. Is dit hoe de rest van mijn leven eruit ziet? Kan ik ooit nog achter mijn zoontje aan rennen? Kan ik nog wel genieten van een leuk dagje uit? Op vakantie en dan dingen ondernemen? Een dansje doen op een verjaardag of feestje? Een boswandeling maken? Kan ik ooit nog kinderen krijgen? Ik heb zo'n grote wens voor een tweede kindje.

En kan ik ooit nog werken op deze manier? Het was helemaal niet mijn plan om niet meer te gaan werken. Ik mis mijn leven op werk, contact met collega's en het af en toe ook "niet" moeder zijn. Toch vaagt werk wat naar de achtergrond en was ik vooral bezig met: "komt mijn privé leven ooit nog wel goed?".

Ook kreeg ik in 2019 zware migraine aanvallen, dagelijkse spanningshoofdpijn en ontwikkelde ik een angststoornis. Ik ben een echte denker en ben gevoelig aangelegd. Je elke dag zorgen maken over je toekomst en hoe je leven verder gaat verlopen eist een keer zijn tol. En het zijn op een gegeven moment ook niet meer alleen de zorgen over jezelf, maar ook over de toekomst van mijn man en kind. Wil mijn man op deze manier wel oud met mij worden? Misschien denk je als buitenstaander: " Natuurlijk! Jij kunt er toch niks aan doen?!". Maar dit soort angsten bekruipen je gewoon. Dit is ook niet hoe hij zijn toekomst voor zich zag. Er rust zoveel op zijn schouders en ik ben niet meer de vrouw die ik was voor mijn zwangerschap. Ik kan niet meer makkelijk spontaan leuke dingen doen, een dansje doen of een andere onverwachte of gekke beweging maken. Dat zijn dingen die mij maakte tot de persoon die ik was. Het tast toch een beetje aan wie je bent. Alles moet voorzichtig en wordt serieuzer.

En mijn zoontje, wanneer gaat hij merken dat mama niet kan wat een andere mama wel kan? Waarom speel ik niet met hem op de grond? Waarom ren ik niet met hem of til ik hem hoog op in de lucht?

Vanwege al deze zorgen hebben wij dan ook besloten om nooit meer voor een tweede kindje te gaan. Een tweede zwangerschap kan goed uitpakken, maar ook helemaal verkeerd en dan beland ik misschien wel fulltime in een rolstoel. Dat risico durf ik niet te nemen en ik probeer dan ook rust te vinden in hoe ons leven er nu uitziet.

Ook heb ik hard moeten werken aan het loslaten van wat anderen vinden van mijn situatie. Als ik een betere dag heb en ik een aardig stukje kan lopen zijn er mensen die zich afvragen waarom ik dan niet werk. Of mensen vragen zich af of het wel echt zo erg is, want ze merken het niet zo of horen mij er nooit over praten. Als pijn altijd aanwezig is, dan praat je er niet constant over, dat geldt natuurlijk voor heel veel ziektes en andere fysieke aandoeningen. Daarbij neem ik af en toe zwaardere pijnstilling, zodat ik bijvoorbeeld wel een dagje naar de dierentuin kan. En als ik een goede dag heb, dan mag ik daar van genieten en hoef ik niet meteen weer meer van mijn lichaam te vragen. Het beetje energie wat mijn lichaam heeft op een dag heb ik nodig voor mijn zoontje, voor mijn man en voor onze huisdieren en ons huis. En dan is het genoeg. Extra taken passen daar helaas niet bij in mijn leven zoals het nu is. En dat is goed zo, dat zie ik nu in.

Ik heb inmiddels al 4 jaar bekkeninstabiliteit en mij erbij neerleggen dat dit altijd zo zal blijven, dat ga ik niet doen. Ik blijf zoeken naar medische hulp in verschillende richtingen en ik blijf proberen hoop te houden, ook al is dat niet altijd makkelijk.