Hoe Bali mij de kunst van het luisteren heeft geleerd

Ik woon sinds 2008 op Bali. De eerste tien jaar ben ik actief geweest in ontwikkelingswerk, waarbij ik van 2010 tot 2018 een eigen stichting heb gerund; Stichting Sukacita. Inmiddels help ik nu anderen te leren luisteren naar hun eigen innerlijke kompas met behulp van de Luisterkind-methode. Ik neem jullie graag mee naar het moment waarop ik besefte dat ik helemaal niet zo goed luisterde...

Na een jaar of twee op Bali begon ik te beseffen dat ik mij altijd heb laten leiden door mijn rationele mind en dat ik in mijn ‘gehoorzaamheid’ altijd goed geluisterd heb naar het maatschappelijk verantwoorde plaatje. En nu zit ik hier, op Bali. Waar niks meer past bij dat plaatje, omdat alles hier anders gaat.

Luisteren of gehoorzamen?

Het werd mij steeds meer duidelijk dat er een andere manier is om jezelf te laten leiden. Om te luisteren naar iets anders…Van nature luisteren kinderen nog zo mooi naar de boodschappen die wij als volwassenen vaak niet meer horen, of niet meer zien. Wij hebben het afgedaan als fantasie, dromen, ruis. Maar in werkelijkheid is het zoveel meer dan dat. Toch veranderd er in de loop van de kindertijd iets. Het woord luisteren voelt steeds meer als gehoorzamen. Dat wordt er zo vroeg mogelijk ingeprent. Je moet wel goed luisteren. Als we dus vaak genoeg tegen het kind zeggen dat ze moeten luisteren naar de juf, naar papa en mama, naar het nieuws, naar wat ons verteld wordt door instanties en dat dát de werkelijkheid is…dan gaat het kind steeds meer twijfelen of dat wat hij of zij óók hoort, ziet en ervaart, wel echt is.

En precies daar, op dat punt gaan veel kinderen de magie verliezen. De vaardigheid om echt te luisteren naar zichzelf, naar hun gevoel én naar de boodschappen uit een onzichtbare wereld. Een wereld die voor hen heel werkelijk is, maar steeds verder wordt uitgeveegd door de rationele benadering van ‘de grote mensenwereld’.

Wat heeft dit nu allemaal te maken met mijzelf, Bali en leren luisteren?

Even doorspoelen…..van een klein meisje ben ik inmiddels 21 jaar geworden, een heel goed luisterende jongedame en kom ik aan op Bali, Indonesië. Daar waar opeens een onzichtbare wereld heel erg aanwezig is. Zo aanwezig dat alle Balinezen deze wereld dagelijks offers brengen en zorgen dat er balans is tussen de zichtbare (fysieke, materiële) wereld en de onzichtbare (immateriële, spirituele) wereld. Daar moest ik als ‘goed luisterende’, nuchtere, ‘ongelovige’ Hollander aan wennen. Het duurde dan ook wel even voordat ik mij ervoor open durfde te stellen en nieuwsgierig werd. Natuurlijk zien al die kleuren van de offers, de prachtige tempels en de mooi geklede Balinezen er prachtig uit, maar wat doen ze nou eigenlijk precies en wat ‘geloof’ ik hiervan en wat voel ik zelf?

Hoe leer je weer luisteren naar iets wat je niet eens kan zien of letterlijk kan horen?

Naast het meedoen met ceremonies en de verhalen over hoe het geloof in elkaar steekt, begon ik mij open te stellen voor een onzichtbare wereld. Wat is dat en hoe voelt dat en wat kan of moet ik er eigenlijk mee?

Op Bali is het voor de mensen de normaalste zaak van de wereld dat dit ook bestaat. En doordat het dagelijks zoveel aandacht krijgt, is het veel sterker voelbaar dan bijvoorbeeld in het ‘nuchtere’ Nederland. Denk maar eens aan wat het met je doet als je in een stadium vol met duizenden oranje supporters samen het Nederlands elftal aanmoedigt. Dit voelt vele malen machtiger dan wanneer je in je eentje voor de tv thuis zit aan te moedigen. En toch doe je hetzelfde, maar de kracht van velen maakt dat de energie veel sterker wordt en je mee lift op elkaars enthousiasme (óf frustratie).

Ik heb dus al die jaren hier mee kunnen liften op de energie die hier dagelijks wordt gevoed met offers, ceremonies en zo onderdeel uitmaakt van het gewone leven. Waardoor je bijna gedwongen wordt om stiller te worden, dieper van binnen te gaan voelen wat er speelt, waar naar geluisterd mag worden.

Mijn gehoorzaamheid overboord…luisteren naar een innerlijk kompas

Na verloop van tijd begon ik te beseffen dat ik mijzelf meestal heb laten leiden door mijn rationele mind, mijn analytische kijk op het leven en mijn ‘gehoorzaamheid’ aan het maatschappelijk verantwoorde plaatje.

Het werd mij hier op Bali steeds meer duidelijk dat er nog een andere manier is om jezelf te laten leiden. Dat je een innerlijk kompas hebt dat je, wanneer je hierop afstemt en je ervoor open stelt, op een zachte maar duidelijk manier langs jouw pad leidt. Daar waar jij het allerbeste uit jezelf kan halen. Dankzij de vele mooie ontmoetingen van afgelopen jaren heb ik zo mijn pad vervolgd en heb ik onderweg prachtige dingen mee gemaakt. Maar wel omdat ik durfde te luisteren naar die zachte stem van binnenuit, en niet naar de onrustige & luidere stem van mijn rationele mind. Want reken maar, die vraagt zich natuurlijk steeds af of het wel een goed idee is, of ik dat nou wel zou doen en dat ik vooral niet de sprong in het diepe, onbekende moet wagen. Maar ik deed het lekker toch, telkens weer.

Luisteren naar de boodschap van binnenuit

Ik ben nog steeds elke dag aan het leren om te blijven luisteren naar die zachte stem van binnenuit om zo mijn eigen pad te blijven volgen. En niet zomaar dat van de Nederlander, de Balinees, de expat of welk uitgestippeld pad dan ook.

Ik kan je vertellen dat het niet altijd makkelijk is, zeker niet altijd paradijselijke op Bali en ook niet zonder zorgen…máár ik laat deze gedachten niet het stuur overnemen. Ik zet ze rustig op hun plek en vaar door, op mijn eigen koers, mijn route en ik GENIET volop van deze reis…met bestemming onbekend!

Moederschap vanuit het innerlijke kompas

Sinds ik drie jaar geleden moeder werd, heeft het leren luisteren naar mijn intuïtie een nieuw level bereikt. Wat een onzekerheden, vragen en onbekende dingen brengt het moederschap met zich mee...dat weet jij als geen ander :). Ook in deze rol leer ik steeds beter te vertrouwen op mijn intuïtie in plaats van alleen op de adviezen of richtlijnen, omdat ik weet dat ook hierin ieder zijn eigen koers mag varen. En wat geeft dat een rust, om te durven en kunnen vertrouwen op dat oermoeder-gevoel. Wij hebben zélf de wijsheid in ons, we hoeven het niet buiten onszelf te zoeken. We mogen alleen beter gaan luisteren naar onszelf. Niet naar de vaak harde en overheersende stem van de mind (persoonlijkheid/ego/overtuigingen/normen), maar naar de zachte fluisterstem van ons hart. Als moeders hebben wij een oerkracht, een grote wijsheid in ons. En deze oerkracht heet 'Moederinstinct'. Deze OERmoeder is in elke vrouw aanwezig, maar wordt vaak nog slapend gehouden door alle ruis om ons heen. Denk maar eens terug aan dat moment dat jij voor het eerst jouw kindje in je armen hield, wat gebeurde er? Wat voelde je? Precies, dát is die oermoeder in jou. En ik gun elke moeder om weer dit gevoel, deze duidelijke richtingaanwijzer te durven omarmen, te durven horen en vandaar uit met vertrouwen te handelen. Dat is toch met mooiste cadeau wat we ons kind mee kunnen geven?

Luisterkind-methode

Ondertussen heb ik via de Luisterkind-methode een prachtige tool in handen om ook te mogen luisteren naar anderen. Wanneer je bijvoorbeeld zelf niet meer goed weet wat eigenlijk jouw eigen koers is, waarom je vast loopt? Maar ook wanneer jouw kind vastloopt, niet lekker in zijn vel zit en je wilt horen wat er op een diepere laag speelt. Wat heeft hij of zij te vertellen vanuit dit onderbewustzijn? Door het vertalen van deze boodschap van binnenuit, kun je zelf weer verder. Met nieuwe inzichten, helderheid en praktische handvaten. En hopelijk is het daarmee steeds makkelijker om vaker te luisteren naar jouw eigen innerlijke kompas, zodat je met vertrouwen je eigen koers gaat volgen.

En hoe is dat voor jou, durf jij te luisteren naar jouw innerlijke kompas? 

Ik beloof je, het is het avontuur meer dan waard.

Warme groet uit Bali