Hij was zo trots op mij en trappelende mini in mij...

De inleiding verraad het door gebruik van verleden tijd al; leven en dood liggen heel dicht bij elkaar.

Voorop gesteld dat met mijn zwangerschap alles goed gaat. Gelukkig. De baby merkt niets van het intense verdriet dat volslagen onverwachts mij en de hele familie is overkomen.

Hij, mijn lieve neef. Hij was zo trots toen ik hem maanden geleden vertelde dat ik in verwachting ben. Hij kon zijn geluk niet op, vond het een prachtig geschenk dat ik nu 9 maanden mocht meemaken hoe het is om een mini mens in mij te dragen. Zo'n twee weken geleden zei hij  'Nog even hé, hou vol want nu de laatste loodjes er aan gaan komen zal het zwaarder worden maar jij kan het. Ik ben trots op jou en zal uitkijken naar de dag dat ik die kleine mag vasthouden.'

En nu is hij er niet meer. Het licht is uit. Het vuur gedoofd. Vorige maand 50 geworden, een halve eeuw. En daar is het gestopt. Onverwachts, volledig onverwachts. De klap dreunt nog na. 

Het begon afgelopen zondag laat in de avond. Ik werd gebeld door een tante die zich allereerst verontschuldigde zo laat nog te bellen. Ok excuses aanvaard maar ik weet ook wel dat je niet voor de koetjes en kalfjes belt. Het gaat om onze neef. Hij is in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis opgenomen. Die grote beer van bijna 2 meter, onze grote knuffelbeer. Hij heeft meerdere bloedstolsels in het lichaam. Maandag in alle vroegte wordt hij geopereerd aan het eerste been, waarna na een aantal rusturen voor de chirurgen ook de operatie aan het andere been wordt gestart.
Het zijn zeer spannende uren. De tijd verstrijkt zowel in razend tempo als sluipmoordend traag. Hij is niet bij kennis en zijn toestand verbetert ook niet persé. Dinsdag staat vanaf de ochtend mijn telefoon roodgloeiend van de appjes, smsjes en telefoontjes. Over en weer bellen we met elkaar over de toestand die pijnlijk alleen maar verslechtert. Inmiddels heeft hij ook bloedstolsels bij het hart en longslagaders. De artsen kunnen niets meer voor hem betekenen, anders dan het hem zo comfortabel mogelijk maken om de pijnen die aanwezig zijn zo dragelijk mogelijk te maken. Een kunstmatige coma volgt.
Niet veel later bellen de artsen met de mededeling dat het nu echt aflopende zaak is en dat wanneer we afscheid willen nemen, we nu naar het ziekenhuis moeten komen. Een lichte paniek overvalt mij, zowel door het in en in trieste nieuws maar ook het besef dat ik niet kan gaan omdat een controle bij de verloskundige gepland staat. Ik sus mezelf en een paar neven en nichten weten mij ervan te overtuigen dat de baby nu voornaam is en hij het ook zo gewild zou hebben. 

De uren strijken weer voorbij. De situatie onveranderd. Een ieder die afscheid neemt in het ziekenhuis is vol ongeloof en kan niet beseffen waar dit ineens vandaan komt. De vragen 'waarom', 'hoe kan dit', 'hoezo' staan centraal. Rond de klok van 23 uur verschijnt de naam van één van zijn zussen op mijn telefoon. Ik weet dan al wat de boodschap zal zijn, neem een teug adem en unlock mijn telefoon. 

Het verdriet is groot. Heel groot. In onze ogen was het nog lang geen tijd om hem te laten gaan. Hij stond voor een ieder altijd klaar. Onze grote knuffelbeer. Ineens getroffen door..., tja door wat. Er zijn geen woorden voor. 

Afgelopen vrijdag namen we voorgoed afscheid en brachten hem naar zijn laatste rustplaats. De kist sluiten was killing, de tranen vloeiden maar ik beloofde hem om op mijn allerbest zijn kleine aankomende nichtje te laten opgroeien en te vertellen wie hij was. Dat hij al zo trots op haar was en haar graag al zijn liefde in de vorm van een voortreffelijke oom had willen geven. 

Hij wilde zo graag haar zien opgroeien. Maar nu glijden hun levens langs elkaar. Leven en dood liggen zo dicht bij elkaar. Het heeft iets moois en treurigs tegelijk. Trappelende mini me geeft een teken van dat ze het nu al begrijpt en kondigt haar speelkwartier weer aan. Ik leef mama, over 9 weken kom ik. Een glimlach tovert zich op mijn gezicht. 

Stilte is nu zijn vriend geworden. Zo stil.