#Hiep hiep hoera! (Hij is) 1!

vandaag is B jarig. 1 jaar geleden lag ik te puffen en te persen. En nu, Nu staat hij stoer aan de tafel alsof hij de wereld aan kan.

Ik hoor hem 's ochtends woelen in zijn bed. "Er is er een jarig hoera hoera" zing ik in mij eentje als ik zijn kamer binnen kom. Ik hou het al moeilijk droog. "Heey lieve grote baby van me". Ik haal B uit zijn bedje en zet hem op de commode. "Hiep hiep HOERA!" Net zo snel als mijn armen omhoog gaan,vallen de tranen naar beneden. B je bent nog een paar uur een baby, maar je bent wel 1! B kijkt me aan, en begint te huilen. "Nee nee sorry het is een feestelijke dag!" 

Ik geef hem zijn flesje en ga op de bank zitten met mijn ontbijt. Wat gaat het snel he? Op een of andere manier gaat het te snel! Het enige wat ik me kan herinneren is de paaz. Niet negatief hoor. Maar ik heb het gemist! Zijn eerste jaar. Het draaide om mezelf en mijn medicatie. "Hou op, zo zal elke moeder wel iets hebben." Ik bel Bart op "schat het gaat zo snel" Bart is een beetje verbaast "ach schat het word alleen maar leuker, wie weet komt er nog wel een baby" ik doe het er maar mee. 

Veel mensen bellen me,maar ik heb geen zin. Geen zin om op te nemen en geen zin om nep te doen. Ik check mijn saldo."Kom B we gaan gezellig verjaardag kleren kopen" ik stop alles in de auto en we vertrekken. Ik koop weer veel te veel, maar het maakt me niet uit. We lunchen Wat, ik ben er achter dat dit normaal is, om alleen met je kind te lunchen. Heel vreemd vond ik dit vroeger. "Zo B we gaan lekker naar huis en slapen" met 4 verjaardag setjes, 2 vazen, 1 paar schoenen, de nodige en onnodige spullen voor het feest, een waterfles, voorraad potten en rompertjes komen we thuis. Als eerst breng ik B naar boven, dan haal ik de auto leeg. Zo eens kijken wat kan ik nog doen. Ik maak alvast wat hapjes. B laat al snel weten dat hij wakker is. "Je bent nog steeds jarig en geef mijn baby een knuffel. We gaan naar beneden en laat hem spelen zodat ik verder kan met schuimpjes maken. "Is er hier iemand jarig?" Komt Bart binnen gelopen. Ik spuit snel de schuimpjes op de bakplaat en dan gaan we kado' s uitpakken.

HET moment is daar. Onder de zwart-witte deken zit een nieuwe wishbonebike. 1..2..3..en vol enthousiasme trek ik het doek eraf. B tovert een glimlach op zijn gezicht. Na wat pogingen op de fiets met Bart blijkt b nog iets te jong. "Zullen de rest ook uit pakken? Anders sta ik  hier ook maar voor jan joker zeg ik met het doek nog in mijn handen.

"Zo eindelijk even rust" zegt Bart als we b op bed hebben gelegd. "Ik heb 8 stokbroden" zou dat genoeg zijn?" Vraag ik twijfelachtig "Ja doe eens normaal,meer dan genoeg" mijn de vraag "en 15 bakjes salade is dat ook genoeg?" Laat ik maar achterwegen. Ik kan niet stil zitten, "Sorry Bart ik MOET echt wat doen"

En dan, dan gebeurt het. Mijn rechterhand grijpt na de keukenla en links mijn crisis pil eruit. Ik draai me om maar de kraan en neem een grote slok met de pil. Ik moet wel, anders blijf ik de hele nacht bezig.

De volgende ochtend staan we op. Het is de dag. Een groot feest geven we. "Ik ga de taart halen, tot zo!" Licht gespannen in de auto "verdomme Sandra haal adem en ontspan" al weken 'leef' ik (uit) naar deze dag. Ik hou niet van feest geven, maar als het dan toch moet, in een keer goed. Tussen 12 en 5. "Na de lunch en voor het eten weer weg". Om half 1 komt mijn schoonfamilie en al snel komt er een storm mensen binnen. "Oh help" zeg ik tegen mezelf als ik op de klok kijk en het blijkt pas kwart over 2 te zijn. "Bart, het is pas 2 uur!" "Ik weet het schat"nog steeds verschrikt kijk ik nog een keer naar de klok. 

Klokslag 5 uur zijn er alleen nog 2 vrienden van Bart over. "Hoe veel mensen zijn er geweest?" Vraagt hij. Ik kijk Bart aan "Wat denk jij? 80? 90?" Bart denkt na en zegt "Ja we lopen tegen de 100 aan denk ik". ' En ze komen allemaal voor het vreselijke moment dat de baby geen baby meer is. Uiteindelijk belanden we samen op de bank met een bezorgde maaltijd. "WAT serieus wat een dag" zegt Bart. Ik hou wel van wat drukte dus ik heb er alleen maar energie van gekregen. Bart vertrekt op tijd naar bed. Ik besluit alle ballonnen (ong. 100) en slingers op te ruimen, de boel te dweilen, keuken en meubels te poetsen. En beland uiteindelijk op de bank. "Waaaaaaar zijn je therapie lessen doseren?" Vraag ik hardop aan mezelf. "Ach dit is wie je bent" zeg ik dan. Ik val op de bank in slaap. Om 2 uur word ik wakker en zie ik de stapels cadeaus liggen. Ik maak 4 stapels, NU, sint, kerst, beloning. We hebben zoveel gekregen dat het onmogelijk is om alles nu op te bouwen. De ballenbak krijgt zijn nieuwe plek, en ook de tipi. En ik besluit om de zandbak ook nog even in elkaar te schroeven onder de sterrenhemel. Zo nu kan ik vredig gaan slapen. 

Mijn babytje is een dreumes. Afschuwelijk. Hoe hebben jullie deze stap ervaren?