Het wordt steeds makkelijker

Waarschijnlijk ben ik niet de enige... Ik dacht altijd; moeder zijn, dat kan ik wel. Ik heb veel oppas ervaring, neefjes/nichtjes in de familie en ik heb nota bene een opleiding gedaan gericht op de ontwikkeling van kinderen. Kortom, dat moederschap gaat helemaal goedkomen!

Nu merkte ik al direct na de geboorte van Quinn dat het toch mooi even niet zo werkt. Ik weet nog dat onwerkelijke gevoel.. ik was van de één op de andere dag moeder. Ik was er niet op voorbereid dat Quinn zich al drie weken voor de uitgerekende datum zou aandienen. Ik voelde me ook niet direct moeder. Maakte dit me slecht? Gevoelloos? Nee, ik was overdonderd en onzeker.

Dat onzekere gevoel heeft zich nog wel een tijdje aangehouden. Quinn huilt, wat is er aan de hand, help, ze stopt niet, wat doe ik verkeerd, krijgt ze wel voldoende voeding binnen, heeft ze pijn, heeft ze koorts, wat moet ik doen, ik moet haar laten stoppen met huilen, ik ben toch haar moeder, maar waarom lukt het niet!? 

Quinn hoorde al snel bij ons, maar toch voelde het nog niet direct als vanzelfsprekend. Wat komt er veel op je af als newborn papa en mama. Hoe lang slaapt ze al? Wanneer moet ze weer drinken? Waarom wil ze toch niet slapen? Ik merk dat ik nu pas (Quinn is bijna 5 maand) wat relaxter word en dat de verzorging van Quinn vanzelfsprekend begint te passen in mijn leven. Ik leef nu met Quinn mee. We passen ons ritme aan elkaar aan. Slaapt ze een keer minder lang, dan is ze blijkbaar uitgeslapen en starten we de dag wat eerder. Ik weet niet of het herkenbaar is, maar eerst voelde het nog een beetje als 'oppassen'. Ik voel me nu pas écht moeder. Ik ben zekerder en daardoor ook gelukkiger. Zoals de titel al aangeeft.. het wordt steeds makkelijker. En dan besef ik me de moeilijke periodes die nog komen gaan heel goed, maar ik sta er zelf nu 'makkelijker' in. En daar ben ik best een beetje trots op.