Het verlies van een moeder, dit is mijn verhaal

Deze blog gaat 10jaar terug in de tijd naar 08-08-05 om precies te zijn.
Ik schrijf hem als het meisje van toen.
Het is maandagochtend en ik heb het weekend ervoor bij mijn vriendje gezeten.
We zijn een half jaar samen, en ik ben echt knetter gek op hem.
De donderdag voor het weekend ben ik nog bij mijn moeder geweest.
Mijn moeder, was niet zo lang geleden verhuist en uitgegleden in de badkamer.
Daar had ze een gebroken heup aan over gehouden.
Na alle keren dat ze voor der hart in het ziekenhuis had gelegen, of om aan te sterken.
was het een raar idee. Dat het voor iets redelijk normaals was.
Ik was zelf nog niet in de mogelijkheid geweest om het in nieuwe huisje te gaan kijken,
maar ik wist dat dat wel zou komen als ze weer thuis was.
Maar goed, ik sta op. Het is vakantie. Nog wel, ik zou eigenlijk mijn 4e jaar afmaken,
maar de kans was groot dat ik een tijdje in de viersprong zou verblijven.
Wat ik daar zelf van vond, wist ik nog niet zo goed.
Mijn vader was al naar zijn werk. Ik start de computer op en zit gedachteloos een beetje te surfen.
Ik zit op msn (jawel mensen dat bestond toen nog ;)) en zit spelletjes te spelen online.
Ik zit te wachten tot het 14.00 is en ik richting de bus kan gaan lopen.
De enige voorwaarde waarom ik het weekend weg mocht, was als ik dan wel die mOh aandag naar mijn moeder moest gaan.
Rond 13.45 belt mijn vader. "Kim, blijf thuis, ik kom er nu aan"
Het stomme is, ik heb de paniek dus echt niet in zijn stem gehoord.
Ik had msn al afgesloten, en ik start het opnieuw of.
Ray, mijn vriendje vraagt. "Moest jij niet naar je moeder??"
"Jawel, zeg ik. Maar papa komt eraan, dus volgens mij krijg ik een lift naar het ziekenhuis."
"Oh beter,"
Ik hoor de voordeur in mijn gedachtes nog open gaan.
Met een doffe klap valt hij dicht.
Ik draai me half om, om mijn vader te begroeten.
En zie de bloedserieuze blik.
Aangezien ik van mezelf weet dat ik niet heel erg netjes ben geweest, wacht ik in paniek af wat er komen gaat.
"Kim, sluit de pc eens af ik wil even met je praten"
Oh, dit is niet goed.. dit is helemaal niet goed, dreunt er door mijn hoofd.
Meisje, kom eens even bij me. Ik moet je iets ergs vertellen.
Mijn hersenen draaien als een bezetenen, alles wat ik verkeerd heb gedaan, spookt door mijn hoofd.
"Mama is overleden"
"Papa, daar mag je geen grappen over maken"
"Dat doe ik ook niet meisje, helaas is het geen grap"
De grond zakt onder mijn voeten weg, ik snap er helemaal niks van.
Mijn moeder weg, ik ben pas 17. Dit kan niet, dit moet een zieke grap zijn.
Maar.. maar.. mijn vader trekt mij tegen hem aan.
Ik ruk me los, en pak de huistelefoon.
Ik bel Ray, en vertel hem het nieuws, trillend, huilend.
Hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen.
Na een paar minuten hangen we op. Hij zegt, "we bellen vanavond wel."
"Is goed" zeg ik terwijl mijn stem breekt,
Ik hang op, de sfeer is duidelijk voelbaar...

Benieuwd naar deel 2

dat lees je hier