Het verhaal van mijn ex.. de oudste part 4

lees hier part 3 
In het bevallings verhaal van mijn oudste kan je ongeveer lezen wat er gebeurt is. Ik zal het stuk van mijn bevalling nog even een stuk over kopieren.

Het is 8juli ik ben intussen mijn slijmprop verloren.
Ik ga in het ziekenhuis bevallen en ik ben vastbesloten om borstvoeding te geven.
Ik ben ongeveer naar elke informatie avond geweest en ben ook vast besloten om te gaan dragen.
Ik loop de hele dag met een ondraaglijke pijnen in mijn buik rond.
Ik heb geen idee, maar hoewel ik het gevoel heb dat het gaat gebeuren.
Blijven mijn verloskundigen erbij dat het allemaal wel mee zal vallen.
Ik maak met mijn toenmalige vriendje de afspraak dat ik dat weekend voor de laatste keer bij mijn beste vriend blijf logeren.
Gewoon tot zondag zodat ik even tot rust kan komen. Volgens de verloskundige kan dit nog prima
Mijn vader brengt me ernaar toe.
Ik kom aan en plof op het bed van de beste vriend.
De pijn wordt steeds erger.
Om 18.30 is de pijn zo erg dat we de huisartsenpost gaan bellen
Ik bel intussen mijn partner en mijn vader op. Die krijg ik niet te pakken.
De huisartenpost stuurd een ambulance omdat ze zeker zijn dat ik ga bevallen.
Wanneer de ambulance er is en ik er in lig. Sms ik mijn ex dat ik ga bevallen, en dat ik weer van me laat horen als ze er is.
Ook sms ik het adres van het ziekenhuis.
Een maal in het ziekenhuis blijf ik mijn vader en partner bellen.
Nadat ik ze allebei gesproken heb en ze gezegd hebben dat ze eraan komen ontspan ik.
Ik krijg een berichtje van ex hoe het gaat.
Nog geen nieuws laat ik weten.
Terwijl ze binnekomen wordt de pijn heftiger.
Rond 01.45 word ik naar de verloskamer overgebracht.
De pijn is bijna ondraaglijk en ik hoor dat ze een ruggenprik willen geven.
Na 20minuten in de operatiekamer, komik naar buite
De ruggenprik was vanwege mijn scoliose niet te zetten.
Om iets over 02.00 op 9juli word er gemeld dat ze een arts gaan bellen om haar vacuum geboren te laten worden.
De arts laat even op zich wachten.
Om 02:20 geef ik een laatste kreet en word om precies 02:30 mijn dochter geboren.
Ik leg haar tegen mijn borst en als vanzelf pakt ze mijn borst.
Niet veel later stopt ze met ademen omdat ze bij het knuffelen geen adem kreeg.
Na een paar pufjes komt ze helemaal bij.
Voor de zekerheid wordt ze in de couveuse afdeling gelegd helemaal onder de toeters en bellen.
Zo gauw ik op de kraamafdeling kom bel ik mijn ex. Dat zijn dochter is geboren en dat ze de naam heeft gekregen die hij koos.
Een paar dagen later val ik kei en keihard in een hele zware psychose
(verhaal psychose wordt na het verhaal van mijn ex geplaatst)
Na bijna 3 weken kom ik uit de psychose, in de periode dat ik eruit kom,
merk ik dat het contact tussen mij en mijn ex redelijk loopt.
Zolang het maar over onze dochter gaat. Ik stuur regelmatig foto's en filmpjes.
Praten over wat er gebeurt is kan ik nog steeds niet,
ik hoor namelijk nog steeds vaak zijn familie op de achtergrond.
Nu ons kindje geboren is, ben ik nog veel en veel banger geworden.
Nu kunnen ze haar namelijk fysiek echt wat aan doen.
Na een tijdje besluit ik terug naar Groningen te gaan,
waarom vraag het me niet. Na een week ga ik terug naar huis.
Ik mis mijn dochter, Ex komt ook een aantal keer naar brabant toen.
De weinige foto's die we hebben dateren uit die tijd.
Van de ene op de andere dag slaat alles om.
Ik heb het gevoel dat zijn familie hem allemaal onzin in zijn kop aan het proppen is.
Mijn ex wordt korter af als ik met hem spreek.
En na een tijdje valt het stil tussen hem en mij.  Maar de smsjes en mailtjes die behoorlijk dreigend zijn, zijn weer terug. In de berichtjes staat dat ze me weten te vinden en dat ze me zullen vermoorden.
Iets in me zegt dat mijn ex wegloopt om me te beschermen. Ik besluit op dat moment niets te doen.
Ik voel dat het beste is om ons alle drie te beschermen. Want ik weet echt niet wat zijn familie van plan is.
Ik stuur met zijn verjaardag, met Vaderdag, met haar verjaardag en met kerst foto's en filmpjes naar hem.
Van allemaal krijg ik een ontvangstbevestiging. Dus ik weet niet precies wie het leest, maar wel dat het gelezen wordt. Ik krijg alleen nooit een reactie..
De angst regeert nog steeds in mijn hart, want ik ben bang en boos.
Zijn familie heeft ons de kans ontnomen om samen een gezin te kunnen vormen.
En dat doet afschuwelijk veel pijn.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van onze dochter krijgen we weer contact,
Ik zou graag willen zeggen dat alles toen anders was.
Helaas was dat niet zo..
Wat er gebeurde? Lees dat in Part 5

*ik zal mijn toenmalige vriendje verder niet meer benoemen in de blogs omdat dat verhaal weer een heel ander soort verhaal is!