Het verhaal van mijn ex.. de oudste PART 2

In de eerste blog konden jullie over mijn zwangerschap van de oudste tot aan ongeveer halverwege mijn zwangerschap
Wil je het eerste deel nog eens terug lezen lees dan hier terug:
het verhaal van mijn ex deel 1

Terwijl we terugrijden naar het zuiden, bonst mijn hart in mijn keel. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo bang ben geweest.
Ik houdt mijn telefoon nauwlettend in de gaten. De tijd kruipt voorbij en ineens is het 16:00.. Ik twijfel er geen moment aan dat ze nu voor de deur staan. En ik bid tot God dat ze ons niet in de tussentijd voorbij hebben zien rijden. Ik weet dat over anderhalf uur mijn ex zal weten dat ik er niet ben, maar ik durf hem niks te sturen. Te bang voor de gevolgen, houdt ik alleen mijn telefoon maar in de gaten. Ineens blijft mijn telefoon aan de lopende band afgaan. Anoniem.. Ik kijk naar de tijd. Dit zou mijn ex zomaar kunnen zijn.. Maar wat als ze hem dwingen om te bellen. Ik durf het risico niet te nemen.
Intussen zie ik het aantal gemiste oproepen stijgen. van 1 naar 5 naar 10 naar 20... mijn hart bloedt.
Met mijn hele hart houdt ik van deze jongen, maar zijn familie heeft mij bang genoeg gekregen om niet te reageren.
Het ene na het andere smsje valt binnen. Van boos naar bang naar verdrietig.. Ik zie hem in paniek raken...
Reageren durf ik niet. Bang dat als ik reageer, dat ze me weten te vinden..
Ze hebben me immers al eerder weten te vinden.
Ik voel de kleine meid in mijn buik schoppen, stil maar prinses, ik weet het.. probeer ik haar te sussen.
In mijn hoofd staat wel vast, dat ze de naam krijgt die haar vader haar heeft gegeven.
Ik weet niet of ik hem ooit in de buurt van zijn kind zal kunnen krijgen.. maar dit is het enige wat ik zowiezo van hem mee kan geven. Ik zit stil te huilen, de vriend geeft mij de ruimte om even bij mezelf stil te staan.
Het zuiden komt langzaam steeds dichterbij.. en mijn telefoon is gestopt met afgaan.
We zijn uiteindelijk op 50smsjes en 40gemiste oproepen geëindigd.
Ik kan alleen maar hopen, dat hij snapt dat dit niet de bedoeling was.
Dat het feit dat ik al mijn spullen heb achtergelaten en alle echo's foto's en dokterspapieren laten zien dat ik gevlucht ben.
Mijn hart huilt.
Eenmaal terug in het zuiden bel ik mijn vader.
Huilend vertel ik hem waar ik ben en wat er is gebeurt.
Hij snapt er ook helemaal niks meer van.
Ik plof op een stoel en voel mezelf breken.
Een jackrussell springt op mijn schoot en probeert mijn tranen weg te likken.
Ik ben bang, verdrietig en ik voel me zo ontzettend schuldig.
Als ik savonds in bed lig, laten de gedachtes en schuldgevoelens mij niet los.
De volgende ochtend besluit ik om 10:00 zelf mijn ex te bellen, hopende dat hij op zijn werk is
Wat er vervolgens gebeurde kan je lezen in deel 3