Het vergeten kind

Ken je dat gevoel wanneer iemand je zegt dat je er mag zijn. Dat jij er ook toe doet. Dat je geliefd bent en waarde hebt. Dat ook voor jou een plekje bestaat op deze aarde. Dat gevoel van trots, die kleine boost in zelfvertrouwen en de hoop een klein beetje hoop dat je er zelf ook in gaat geloven.

Maar wat als je je hele jeugd verbaal en non-verbaal te horen hebt gekregen dat je er niet toe doet. Dat zowel thuis als op school geen plekje voor je was. Dat je niets waard was en gesproken in de letterlijke woorden van mijn moeder "dat er toch nooit iets van je zou worden". Wat als je geleerd hebt dat je gevoelens er niet toe doen. Dat ze worden afgeschreven als onjuist of onbelangrijk. Als ze niet compleet vergeten worden. Wat als je straf krijgt, omdat je het ergens niet mee eens bent. Of dat er op je gescholden wordt, omdat je aangeeft dat je verdriet hebt. "Stel je niet zo aan" klinkt het dan. Wat als je leert dat je toch alleen maar in de steek gelaten wordt. Wat als er niemand voor je opkomt........

Pink heeft een nummer Family portret. Het klinkt alsof het voor mij geschreven is vooral de zin "It ain't easy growing up in world war three". Thuis is nooit thuis geweest. Ja misschien toen ik heel klein was. Ik kan me er nog vaag dingen van herinneren. Maar sinds ik een jaar of 7 was niet meer. Thuis was een warzone. Een plek waar je moest overleven. Een plek die je als het even kon ontvluchtte, maar waar je altijd weer naar terug moest keren. En als je terug keerde wist je nooit hoe dit ging verlopen. Was het rustig en moest je op je tenen lopen of kreeg je meteen de laag van voren. Hoe dan ook, het was nooit goed. Ik was nooit goed. Nooit goed genoeg. 

Een echte plek om heen te gaan was er niet. School was net zo erg als thuis. Ik werd gepest door de complete klas en vrienden had ik amper. Als ik al eens iemand mee naar huis durfde te nemen, was dit vaak voor korte duur. Bang voor wat ze zouden zien, bang voor wat ze zouden horen. Fysiek mishandeld ben ik nooit, maar soms had ik dit liever gewild. Dan was de pijn en het leed tenminste zichtbaar. Nu zag niemand dat de deur letterlijk en figuurlijk meermaals in mijn gezicht werd dichtgesmeten. Nu trok niemand zich iets aan van de woorden die ik naar mijn hoofd kreeg gesmeten. Nu zag niemand mijn hart breken.

Wist niemand er dan van hoor ik je vragen. Het ergste is, ze wisten genoeg. Alleen niemand deed iets. Een puber die problemen heeft met haar ouders werd gezegd. "Och zo erg zal het wel niet wezen". Dit breekt je. Tot diep in je ziel breekt dit je. En ik weet niet of ik er ooit van zal genezen. Ik was nog zo jong. Maar ik ben voor het leven getekend.

Ondertussen ben ik volwassen. Ik heb mijn leven meer op orde dan mijn ouders ooit hadden. Ik heb diploma's en werk. Maar genezen ben ik niet. De gevoelens zijn er nog steeds. Functioneren in een groep is moeilijk. Ik weet niet hoe ik om moet gaan met mensen. De angst om weer afgewezen te worden is er zo erg ingestampt dat ik niet weet hoe ik me moet gedragen. Zo op eerste gezicht lijk ik heel sociaal. Respect voor mensen en natuur heb ik. En als ik je kort tegen kom en ik kan je helpen doe ik dat graag. Maar zet me niet in een groep of tussen een aantal collega's. Ik sla volledig dicht.

Ze vinden mij niet aardig. Ik doe alles fout. Ik word toch weer afgewezen. Zie je wel ik val er toch weer buiten. Dit is slechts een klein scala van gedachtes die door mijn hoofd dwalen en waar ik continu mee bezig ben. Ik probeer het voor iedereen goed te doen en cijfer daarbij mijzelf weg. En uiteindelijk val ik toch weer buiten de boot. Zelfvertrouwen heb ik niet. Het begint langzaam een beetje te komen, maar ik heb nog een lange weg te gaan. 

Ik ben zo dankbaar voor mijn vriend, want anders weet ik niet of ik hier anders überhaupt nog had gestaan. En daar is die dan weer. Die angst van mijn vorige blog (Mama met een rugzakje). De angst dat ik mijn dochter niet kan leren hoe ze voor zichzelf moet opkomen. De angst dat ze ook zo gepest gaat worden of geen zelfvertrouwen kan hebben. En de angst.... mijn allergrootste angst. Dat ik een slechte moeder ben. Dat ik nu dingen fout doe. Dingen die ervoor zorgen dat mijn dochter de rest van haar leven moet vechten. Precies zoals ik nu aan het vechten ben......