3 jaar geleden
Het stille verdriet dat secundaire kinderloosheid heet.
Wij zijn gezegend met een supermooi, lief dochtertje. Voor mensen die ons al langer volgen, weten dat zij een cadeautje is. Want kinderen krijgen bij ons was zo goed als uitgesloten, ook mét hulp van het ziekenhuis. Een wonder dus. Maar als snel na de geboorte van June voelde ik dat wij nog niet compleet zijn. En dat valt zwaarder als gedacht. Een taboe. Want, wees blij met wat je hebt, zo hoor ik vaak.
*Voor ik begin met mijn verhaal wil ik benadrukken dat wij ontzettend geprezen zijn met ons (letterlijk) wonder. Dat wij héél bewust genieten van haar en elk moment koesteren.
Toen ik nog in het kraambed lag overspoelde mij een verdrietig gevoel. Toen al. Ik genoot zo van haar, dat het mij verdrietig maakte als dit ook de laatste en laatste keer zou zijn. De eerste en laatste keer de babytijd. Maar een keer zwanger, een keer bevallen. Ik dacht dat dit aan de hormonen lag, en bestede er niet té veel aandacht aan. Immers ben je in het begin zo emotioneel als wat. Maar het gevoel bleef.
Ik voelde dat het moederschap iets is waar ik voor gemaakt ben. Alles viel op zijn plek. Dit was de lege plek in mijn hart, waarvan ik niet wist dat deze zo leeg en groot was. Ondanks de zware zwangerschap en de onzekere tijd na de bevalling, zou ik het zo nog 100 keer doen. Een sterk gevoel, die alleen maar sterker wordt.
Een tweede zwangerschap ervaar je ook anders als de eerste, want je weet min of meer wat je te wachten staat. Ik verlang naar een ‘gewone’ zwangerschap, waar ik zou kunnen genieten. Een zorgeloze kraamtijd. Buiten dat ik het zelf heel graag wil, zou ik June zo graag een broertje of zusje gunnen. Het is zo fijn om samen met een broertje of zusje te kunnen opgroeien. Want alleen is ook maar alleen. En daar is niets mis mee, begrijp mij niet verkeerd, maar ik heb het als heel fijn ervaren om op te groeien met een broertje en later met mijn andere zusjes en broertje.
Toen mijn broertje geboren werd was ik 7 jaar. Als je het mij vraagt een perfecte leeftijd. Ik heb alles min of meer bewust meegemaakt. En ik eigenlijk (qua aandacht) geen verschil merkte. Want ik ging natuurlijk al naar de basisschool, zo had mijn moeder overdag haar handen vrij voor mijn broertje, en later als ik uit school was, voor mij.
Nu is June pas twee jaar, ik pas 27, dus alle tijd nog. Alleen is het helaas niet zo simpel bij ons. Want de grote vraag is, is ons nog zo’n wonder gegund. En die onzekerheid maakt mij soms verdrietig. De geboorte van June opent wel een aantal deuren in het ziekenhuis. Want het kan wél. Wij kunnen wél een zwangerschap tot een goed einde brengen, in plaats van al die miskramen. Dus nu is misschien IVF wél een optie.
Maar dit gebeurt toch pas als June naar de basisschool gaat. Omdat het een pittig traject is. En ik wil eerst optimaal genieten van de tijd dat June nog niet naar school hoeft. Daarbij komt nog dat de kans groot is dat ik in de zwangerschap weer plat kom te liggen, niet mag tillen en heel erg de rust moet houden. Dat is niet praktisch nu, June is nog zo klein en een echt handenbindertje. Straks wordt ze wat zelfstandiger. Gaat ze naar school en is een groot deel van de dacht ‘gedekt’.
Dat neemt niet weg dat ik contant rammelende eierstokken heb. Mij ontzettend verdrietig kan voelen. Boos zelfs. Want waarom gaat het niet gewoon vanzelf. Wáárom is het zo moeilijk. Ik vind het zo oneerlijk.
Daarbij komt vaak ook het onbegrip van andere mensen die steekt. Want, je hebt al zoveel geluk gehad. Je hebt een prachtige dochter. Tel je zegeningen. Zeggen de mensen, die nergens geen moeite mee hebben. En dat steekt nóg meer. En mensen, ik doe dat echt, mijn zegeningen tellen. Ik geniet optimaal van mijn kind. Maar dat gevoel van verdriet mág er ook zijn. Toch?! Ik snap niet dat er nog zo’n groot taboe is rondom secundaire kinderloosheid. Want die wensen mogen toch uitgesproken zijn. Je mag toch verdriet voelen. Immers kun je er niets aan doen, of tegen doen.
Hoe denken jullie hierover? Of hebben jullie hier zelf ervaringen mee?
Bedankt voor het lezen.
Liefs,
Jamie-Lee