Het spijt me!!!!!

Het spijt me! Het spijt me! Hoe vaak ik deze gedachte niet heb gehad naar mezelf toe. Maar het uitspreken van spijt naar jezelf is zo raar, zo onwerkelijk.

Het spijt me dat ik mezelf jaren heb genegeerd, het spijt me dat ik jaren niet naar mezelf heb geluisterd maar vooral mijn eigen gevoelens heb ontkent. Dat ik mezelf jaren heb verwaarloosd waardoor het zover kon komen en ik nu hier sta. Het spijt me dat ik jaren lang niet goed voor mezelf heb gezorgd en mijn uitvluchten zocht in het vooral zo druk mogelijk te zijn, om maar niet te hoeven voelen. Nu zijn de gevoelens er in overvloed, en ik weet gewoon niet hoe ik ermee moet omgaan.

Het spijt me dat ik mezelf zo heb geschaamd voor mijn eigen gevoel, voor mijn eigen zijn waardoor ik mezelf jaren heb verstopt en in de schaduw heb gezet. Waardoor ik nu niet weet hoe met dingen om te gaan, puur omdat ik het verleerd ben.

Het spijt me dat ik mezelf jarenlang haatte, om wie ik ben, om wat ik deed, om wat ik voelde, en zo enorm mijn best deed om maar niet gezien te worden. Het spijt me dat ik mijn gevoel niet heb uitgesproken, op de momenten waarin mijn stem voor mezelf zo hard nodig was, ik stil bleef.

Het spijt me zo dat ik mezelf ben verloren. Dat ik niet meer weet wie ik ben. Dat het me nu zoveel moeite kost om mezelf terug te vinden, en mezelf opnieuw te ontdekken. Ik voel me zo verdwaald in mezelf. Begrijp soms niks van de dingen die ik voel en denk. Het spijt dat ik het zo lastig vind om onderscheid te maken tussen voelen en denken. Het kost zoveel moeite om mijn gevoel te volgen omdat er altijd iets overheen schreeuwt. Datzelfde geschreeuw wat jaren de overhand kreeg. Het spijt me dat ik het geschreeuw niet getemd krijg, dat het vaak zo overmatig aanwezig is, het zo stuurloos en verward maakt. 

Het spijt me dat ik dit niet eerder heb ingezien. Dat ik hierdoor naar iedereen in mijn omgeving tekort ben geschoten. Mijn kinderen onbewust het verkeerde voorbeeld heb gegeven. Het spijt me dat ik contact maken zo moeilijk vind, omdat mijn wantrouwen altijd de overhand heeft. Pas op.....let op....want wie weet?

Het spijt me dat ik de sporen die mijn jeugd hebben achter gelaten er niet mochten zijn en ik ze niet eerder ben aangegaan. Ik het vaak nog lastig vind dat het er is. Verleden is geweest en door. Ik heb geleerd dat het niet zo werkt helaas. Ik moet dit aankijken en aangaan, het spijt me dat het me zoveel moeite kost, omdat het zoveel pijn doet.

Het spijt me vooral dat ik mezelf overal de schuld van geef. De dingen die gebeuren en gebeurd zijn, had ik geen invloed op, en toch dat stemmetje wat het terug legt naar mezelf en altijd een aandeel vind wat ik terugleg naar mezelf....

Het spijt me! Het spijt me zo, ik wil mezelf overladen met zelfliefde, met compassie, maar de weg erheen is zo ontzettend moeilijk...............Het spijt me.......