Het sleutel woord is zelfvertrouwen!

3 jaar lang heb ik hem onderin mijn kast bewaard. Gekocht op de markt en wat vond ik 'm  gaaf!! Expres een maatje groter gekocht dan normaal, want ach, ik was een beetje aangekomen de laatste tijd. Dat vond ik echter niet zo erg. Maatje 36 was altijd mijn doel geweest. Dat was in mijn ogen perfect gemiddeld.

Het was een lange reis geweest. Jaren lang vocht ik tegen mijn ondergewicht. Na een zomer seizoen fysiek zware arbeid te hebben gedaan, was de maat vol. Van mijn (al aan de lage kant) eeuwige 49kg, dat ik al gewogen had sinds de middelbare school, was er nog maar 41kg over gebleven. Kleding hing om me heen alsof ik een klerenhanger was. Ik voelde me geen vrouw meer. Het was genoeg.

Als een bezetene aan het eten gegaan, en minder gaan bewegen (lees: ontslag genomen en voor mezelf gekozen). Langzaam maar zeker kwam ik weer een beetje bij. Vanaf 45kg, ging het ineens hard. Binnen twee maand tijd zat ik zelfs al over mijn oude gewicht heen... kreeg ik hulp?

Je raad het al; ik was zwanger van mij  eerste kindje. Hoewel ik natuurlijk nog nooit zo blij geweest was, moest ik mijn geweldig gave aankoop na een maand dragen, voor later opbergen. Positie kleding kwam namelijk al aan de orde na 3 maanden zwangerschap. Ik leek wel een ballon, zo snel als ik groeide! In de zwangerschap ben ik dan ook ruim 30 (!) kilo aangekomen....

Tijd voor de bevalling. Ziekenhuistasje keurig ingepakt, met daarin "de" broek.... Ach joh, kind eruit, figuur terug, zo werkt dat toch? Niet dus! Ik was totaal niet voorbereid op wat me toen over kwam. Na de bevalling was mijn buik er nog steeds! Lelijk dat ik het vond! Ik kon wel janken. Toen mijn zoon er nog woonde had ik totaal geen afkeer voor dat dikke gevaarte. Ik kreeg zelfs complimenten; "oh wat ben jij mooi zwanger! Zo'n prachtige buik!". Trots was ik erop. Hoe kon het dan dat ik er,  nu het zijn doel volbracht had, niet eens naar kon kijken? En eh... broek maat 36? Dat kon ik echt wel vergeten.

De weken na mijn bevalling werd het geleidelijk aan weer normaal. Nou ja, normaal? Ik ging snel van maat 40 naar 38. Daar bleef ik steken. Prima toch? Misschien niet wat ik voor ogen had, maar zeker niets om je voor te schamen. Toch deed ik dat. Dat slappe rolletje boven mijn broek uit, dat men vroeger mijn buik noemde *zucht dramatisch*, was al helemaal olie op het vuur. Ik voelde me niet "mooi" meer. Met een lichte depressie tot gevolg.

Na een maand of 8 merkte ik de boel weer iets strakker worden. Ik voelde me vreemd. Zou het? Even testen... ja hoor! De tweede in aantocht. 9 maanden zwangerschap vlogen voorbij. Dik worden hoort erbij en daar had ik dan ook totaal geen moeite mee. Wederom zo'n 20kg erbij, en mijn start gewicht was natuurlijk al hoger, maar ik wist ten minste wat ik kon verwachten. Na de bevalling waren er dan ook geen illusies over een instant perfect figuur.

Nu, exact 8 maanden later, is het zover! Al een tijdje loop ik te foeteren over het feit dat mijn broeken af zakken. Bij het opruimen van mijn kledingkast zag ik daar "de" broek, in een hoekje onderin verstopt. Ik haalde m'n schouders op en met een cynische ondertoon van het stemmetje in mijn hoofd *ja tuurlijk joh*, schoof ik mijn linker been door de smalle broekspijp... so far, so good... rechter been erbij... knoop dicht... Vol ongeloof staarde ik naar mezelf in de spiegel. Hij past! Hij past! HIJ PAST!!! Al tijden geen vreugde dansje meer gedaan maar het blijkt dat ik mijn oude moves nog niet verleerd ben ;-)

De hele dag zo min mogelijk naar het toilet, uit angst dat ik die broek nooit meer dicht zou krijgen haha. Niets bleek minder waar. Hij zit weer perfect! Een omschakeling in  mijn uitstraling, want mijn zelfvertrouwen, dat kennelijk al die tijd in de broekzak van "de" broek, onderin de kast had gelegen, was in een klap weer terug. Zo'n 8 uur lang met een domme grijns van oor tot oor rond gelopen. Man, wat voelt dat goed! Drie dagen later ben ik er nog steeds "high" van ;-)...

In 8 maanden tijd van maat 40 naar 36 gegaan d.m.v. gezonde voeding en bewegen (lees: achter mijn oudste aan rennen, want sporten doe ik niet aan ;-)). Het ongemakkelijke gevoel van de afgelopen 3 jaar, in een klap verwerkt. Ik ben trots op mezelf! Begrijp me niet verkeerd. Mijn  pre-mammie figuur krijg ik nooit meer terug. Het mama-buideltje is nog steeds aanwezig, hoewel veel minder, maar ik vind dat ook mogen na twee kinderen. Binnenkort maar een tripje naar het centrum plannen. Eindelijk een goed excuus eens heerlijk voor mezelf te shoppen!