9 jaar geleden
Het "Peter Pan" syndroom.
We kennen er allemaal wel 1. Zo'n man die weigert volwassen te worden! Laat ik er nou net met een verloofd zijn.... grrr
Het is dat hij 110 kg weegt, anders had ik hem al lang achter het behang geplakt! Een schat van een jongen.... maar inderdaad nog gewoon een jongetje.
Ik schets een profiel: speelt dagelijks op zijn spelcomputer (die uiteraard aan alle nieuwste trends voldoet), eet het liefst bij Mc Donalds en vind een scheet laten een gepaste grap voor iedere gelegenheid. Dat is nou mijn vent! Ik doe er een beetje lacherig over maar het kan best vermoeiend zijn hoor, een derde kind erbij van in de 30.
Als hij dan onze zoon betrekt bij een berisping (bij gebrek aan een beter woord) is bij mij de maat wel eens vol. "Kijk, hij begrijpt me wel. We zitten op dezelfde golflengte". Ja duh! Hij is 2 en hij heeft zelfs al geleerd om zijn eigen zooi op te ruimen! Waarom zie ik nog steeds (na 100x gezegd te hebben dat het me stoort) jou vuile sokken een meter NAAST de wasmand liggen?! Pff ik ben je moeder niet...
Wat is het aan mannen dat ze zo graag bemoederd willen worden eigenlijk? Als ik een hele dag "peuter praat" heb gepraat en de kinderen liggen lekker in hun bedjes, vind ik het ook wel eens prettig om een volwassen gesprek met iemand te voeren. Wanneer mijn partner dan thuis komt van zijn werk en opent met een of andere flauwe woordgrap en vervolgens moet lachen omdat hij een boer laat.... tja je begrijpt vast wel waar dat toe leid ......
Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op mijn man , maar ik zou het heerlijk vinden als het jochie waar ik verliefd op werd eindelijk volwassen zou worden!!! Ik ben na het krijgen van 2 kinderen, de onderbroeken lol wel beu en het eerlijk gezegd ook een beetje zat om altijd maar de politie agent in huis te zijn. Hoe kan ik mijn kleine belhamel van een peuter, manieren bij brengen, als papa meestal de aanstichter is van alle kattenkwaad?
Hoewel ik het een vervelende taak vind, dat van de strenge ouder, zet ik toch maar de schouders eronder en draag mijn lot (lekker dramatisch haha). Er moet er hier immers een volwassen zijn, toch? Al vind mijn eigen innerlijke kind het hoogst vervelend altijd maar onderdrukt te worden ;-)
Anoniem
Haha, eigenlijk heb je deze blog heel grappig geschreven! Ik kan me voorstellen dat je nu eens wilt stoppen met de politieagent te zijn. Misschien moet je het nog een keer met hem erover hebben? Maar kan ook in hem zitten wat er nooit meer uit gaat. Vooral als ze bij vrienden zijn... kun je beter maken dat je weg komt haha. Maar, het is dan wel altijd gezellig :). Succes!!