Het perfecte plaatje, of niet?

Soms is het vreemd dat het voelt alsof dat er bij hoort, een perfect plaatje. Terwijl je gezellig lachende baby al leuk genoeg van zichzelf is. Ik doe het ook hoor op Social media proberen een mooi beeld van mijn leven neer te zetten. Ik kan soms zo jaloers worden op mama’s die een prachtige Instagram pagina hebben met mooie kleuren, prachtige kleding in fijne aarde tintjes, hippe huisjes en noem maar op!

Ik vind het moeilijk die druk. Alles moet goed gaan. Je baby slaapt door, drinkt elke dag heel goed, je durft de nagels van je baby te knippen en kan ze perfect vijlen zodat je niet open gekrabd wordt, je slaapt zelf elke nacht als een roosje zonder dat je wakker ligt van zorgen over de toekomst, oh ja en je bevalling was zo’n magische openbaring, je kindje heeft het mooiste opgeruimde kamertje, de licht inval is ook echt altijd goed en het ziet er uit alsof hij/zij uit de prenatal reclame is gelopen... gekropen... getild.

Maar wat als het voor je gevoel helemaal niet zo goed gaat?

Als je mijn Pinterest bekijkt zie je ook allemaal mooi gestylde baby’s in natuurlijke kleurtjes, eco houten speelgoed, gezond eten, prachtige vintage wiegjes en design loopstoeltjes. Maar niets minder waar. In real life heeft mijn baby soms gewoon een knal rode trui aan met stip sokken, slaapt in een tweedehands (dat dan wel) simpele co-sleeper, eet ik alles maar dan ook alles waar ik zin in heb en is dat meestal nooit per definitie gezond en speelt mijn zoon, naast met zijn houten autootje, ook gewoon met een plastic pinguïn die 8 lichtjes heeft en heel vervelende liedjes zingt.

Zo kwam ik erachter dat ik heel erg blij ben met wat ik heb en kreeg en daarmee honderden euro’s heb bespaard op dingen die er heel mooi uitzien maar precies hetzelfde doen als al die andere spullen. Vooral omdat mijn kindje momenteel nogal veel kwijlt en dus snel drie truitjes per dag gebruikt. Dan maakt het niet meer uit dat geel niet bij bruin staat, als dat het laatste shirtje is gaat dat gewoon aan. (Want ja ik ben zo iemand die heel goed vieze was kan verzamelen en dan ineens denkt “huh? waar is alles?”)

Mijn leven met baby is dus lang niet het perfecte plaatje. Want de nare en negatieve gevoelens en gedachten worden altijd weggepoetst. Ik huil denk ik elke dag, vloek ook elke dag, ben echt moe en elke dag bang dat ik het opgeef. Maar mama zijn geef je niet op. Dat gaat simpel weg niet en belangrijker nog je wil niet eens opgeven. Één van de redenen dat ik een psycholoog heb ingeschakeld, maar daar een andere keer meer over.

De onzekerheden die bij ouderschap horen zijn overduidelijk aanwezig. Ik vraag me zo vaak af of ik het wel goed doe dat het als een schoolopdracht begint te voelen waar ik een 10 voor moet halen. Wat gek is want dit is het echte leven.

We doen ons best en het gaat goed met de kleine man maar waarom voelt het dan altijd bij het kleinste obstakel dat alles verkeerd gaat? Zo kan het toch niet bedacht zijn? Maar nee dat laat ik op social media natuurlijk niet zien. Wie zit daar op te wachten? Dan post ik maar een mooie foto van baby Jake in zijn beige kleurige pakkie, vinden we allemaal veel leuker.

Bestaat het perfecte plaatje wel in het ouderschap? Zijn al die materialistische dingen belangrijk om het perfecte plaatje te creëren of is dat compensatie voor alles wat niet altijd helemaal lukt? Ik weet het niet.

Dus nee ik heb niet de perfecte kleertjes, speelgoedjes en een prachtig ingericht huis (wij hebben momenteel niet eens een eigen huis) en baby kamer, Oh man how I wish sometimes! Maar ik vind het niet meer het belangrijkste. Ik ben allang blij dat we het allemaal een beetje voor elkaar krijgen en onze jongen zo ontzettend lief en gezond is en heel hard kan lachen! Dat doet er echt toe.

En achteraf vind ik Jake veel leuker in een hip kleurtje dan in vier tinten beige (ook al vind ik dat nog steeds echt heel mooi op de plaatjes) en hoop ik stiekem soms toch nog op al die pracht. Maar ja, dan moeten we eerst ook wel even die Instagram proof kast kopen om alles in te bewaren... krijg je dat weer!