Het moment dat ze besefte dat ze zwanger was....

Winactie

Het moment dat ik wist dat ik zwanger was...... De titel van de winactie van Mamaplaats. Ik weet ook nog wel dat ik besefte dat ik zwanger was, zowel de eerste als de tweede keer. Maar deze zin roept bij mij nu een heel ander gevoel op. Ik wist dat ik zwanger was en ik was blij. De eerste keer vooral blij en zenuwachtig, de tweede keer blij, maar ook bang. Als het deze keer maar wel goed gaat. Na vier maanden kon ik het los laten. En na negen maanden hield ik Dunya in mijn armen. Wat een rijkdom, wat een weelde, wat een geluk.

Vijfde ziekte

Dat weet Dunya ook, dat ik meteen heel blij met haar was en nog steeds ben. Dat ik van haar hou, dat ik alles voor haar over heb. Dat ze mijn allermooiste, allergrootste, meest onvoorstelbaar gelukkigste cadeau is dat ik ooit heb gekregen en ooit zal krijgen. Ik weet echt wel dat het niet vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen en ik gun het anderen ook erg, ook al lukt dat niet. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me weleens ongemakkelijk tegenover een collega die gestopt was met IVF omdat ze het niet meer aan kon. De wetenschap dat ze nooit kinderen zou krijgen. Op een gegeven moment vertelde ze dat als ik bijvoorbeeld zou vertellen dat ik zwanger was, ze in zou storten. Ik besloot mijn nieuws nog even voor me te houden. Ik weet het nog goed. Op het kinderdagverblijf waar ik werkte was een jongetje met uitslag op zijn buik. Ik riep een collega erbij en die zei terloops dat het de vijfde ziekte kon zijn. Ik schrok en nam haar in vertrouwen. Eerder dan ik had gewild. De vijfde ziekte kan gevaarlijk zijn voor zwangere vrouwen tot twintig weken. Het was loos alarm gelukkig. En alles ging goed.

Ontkend en verdrongen

Maar de laatste dagen heb ik een nare smaak bij deze zin. Het is zo’n jubelzin en er verschijnen allemaal jubelblogs op de site. Natuurlijk ben ik blij voor iedereen die dit immense geluk wil delen met andere moeders. Maar dan denk ik ineens aan die moeder van het baby’tje dat werd gevonden bij de Sloterplas. Wanneer wist zij dat ze zwanger was? Hoe kwam ze erachter, wat ging er door haar heen? Er moet een moment geweest zijn dat ze heeft beseft dat het, in haar geval, goed fout zat. Waarschijnlijk heeft ze het daarna ontkend en verdrongen. Tot het moment dat ze moest bevallen. Wat is er gebeurd? Hoe kwam ze aan de kleertjes en de luier? Heeft ze het zelf gekocht? Of gekregen? Een kindje wordt niet geboren met een rompertje en een luier aan. Iemand heeft hem de kleertjes aangetrokken.Wat heeft ze gedacht, gevoeld? Of waren haar gedachten en gevoelens uitgeschakeld, verdoofd? 

Nooit helemaal weg

Nu is het kindje weg. Maar is dat wel zo? Een kindje dat je gedragen hebt en dat je gebaard hebt, dat kun je wegdoen, dat blijkt. Maar is het dan ook weg? Volgens mij is het nooit weg. Het blijft een deel van zijn moeder. Dat gevoel raak je nooit meer kwijt. Er komt een moment dat de moeder zich vertwijfeld afvraagt wat ze in godsnaam gedaan heeft. Misschien gaat ze het grafje bezoeken van de baby. Wil ze toch nog afscheid nemen. Ik hoop het.

Het moment dat ze wist dat ze zwanger was..... Het moment dat haar leven veranderde in een groot zwart gat. Het moment dat het kindje geboren werd. Het moment dat ze verder dan de wanhoop voorbij was. Het moment dat ze veronderstelde dat het weg zou zijn als ze het niet meer zou zien, als het niet meer zou leven. Als ze het zelf gedaan heeft. Er is niks bekend. De politie gaat nog uit van het scenario dat ze haar zwangerschap heeft ontkend en na de bevalling haar kindje heeft achtergelaten bij de Sloterplas. Maar we weten het niet. Maar de feiten die wel wel weten zijn nu al verdrietig genoeg. Ik was erbij toen het kindje werd begraven. Net als heel veel anderen. Voor het kindje maar ook voor de moeder. 

Signalen herkennen

De jubelverhalen over het ultieme moment dat het leven van een aanstaande moeder veranderde hoef ik even niet te lezen. Ik begrijp het gevoel, sterker nog: ik ken het gevoel. Maar deze dagen overheerst een ander gevoel. Het gevoel van verdriet, om een kindje dat er niet mocht zijn, dat er toch kwam en toen weg moest, hoe dan ook. En om de moeder die alleen achterblijft, met verdriet, met pijn met wanhoop. Denk ik. Zeker weten doen we het pas als de moeder zich heeft gemeld, ergens. Ergens bij iemand. Bij iemand die weet hoe ze verder moet. Ik hoop maar dat er mensen zijn die haar signalen herkennen. Die haar noodkreet in haar ogen lezen of in haar stem horen. Die haar helpen om te voorkomen dat deze nachtmerrie zich herhaalt in de toekomst. Die weten hoe ze moeten handelen. Ik hoop het maar.

Het moment dat je beseft dat je zwanger bent.... Koester het maar. Geniet er maar van. En wees dankbaar dat je dat kunt. Dat je openlijk blij kunt zijn en je kindje een toekomst kan geven. Dat doe ik ook. Hoe moeilijk het soms ook is, altijd ben ik blij dat Dunya in mijn leven is gekomen en dat we in alle vrijheid en openheid gelukkig mogen zijn.