Het Mama leven

3 jaar geleden droomde we natuurlijk van ons eigen gezin, ik had niet echt een verwachtingspatroon van hoe ik het ging doen. Als het kindje in de toekomst maar gezond en gelukkig was.

Nu 3 jaar verder, Riley bijna 2 jaar, besef ik mij heel goed dat ik gewoon al 2 jaar moeder ben..

we hebben in die 2 jaar tijd al zoveel met Riley mee gemaakt. Als ik dit aan een vreemde zou vertellen zou diegene na 2 uur nog moeten luisteren..

Gezond is niet helemaal gelukt, maar ik denk wel oprecht dat Riley gelukkig is.

Ze heeft wel haar woedeaanvallen, maar eerlijk is eerlijk.. ze heeft wel een beetje het karakter van mij. Dus ik maak mij er niet druk over.

En natuurlijk niet te vergeten het feit dat Riley soms dingen kenbaar wilt maken maar het niet goed kan communiceren, ik denk dat daar ook wel een stukje woede door komt.

Ik had nooit gedacht dat zo’n mini mensje zo’n impact kon hebben op iemands leven.

Ik zag altijd kinderen buiten of in de winkel schreeuwen omdat ze geen verrassings ei kregen, dan had ik al gegeten en gedronken. Ik riep altijd dat ik nooit in mijn hele leven kinderen zou willen.

Zeg nooit, nooit..

En toch is het anders als je zelf kinderen hebt, zei iemand mij ooit. Dit gevoel is zeker zo. Doordat ik nu zelf moeder ben, kan ik andere kinderen ook veel beter waarderen. Mijn eierstokken beginnen zelfs te klapperen als ik een baby’tje zie.

Maar 1 is oké, vooral dat draakje wat we nu hebben. We hebben onze handen er vol aan, wat we ook doen uit liefde.

1 is maar alleen, of 1 wordt zo verwend. Ik denk dat je bij alle 2 deze gezegdes wel kan zeggen dat je dit zelf in de hand hebt.

Het moment dat Riley ter wereld kwam en op mijn borst werd gelegd, dat gevoel, dat gevoel heb ik nog steeds als ik naar Riley kijk.

Natuurlijk kan ik haar ook vaak achter het behang plakken als ze weer een woeden aanval heeft.

Maar naar een glimlachje van mijn mini mensje, is alles weer helemaal goed <3