Het lijf dat deels mama heet

Meteen na de heftige bevalling begon een nog heftigere kraamtijd, gevolgd door een uitgebarste vulkaanachtige post-natale depressie en bijna suicidale paniekaanvallen (zo hels eng). 

De ENIGE mini-bonus was het gestage verlies van het meeste van de verzamelde achttien zwangerschapskilo's. De paniek en depressie waren namelijk zo zwaar- en dat in combinatie met de volle zorg voor Baby, en mijn vurige wens om ondanks alles tóch van mijn rap-opgroeidende, allerschattigste baby te genieten, dat mijn maag letterlijk op slot zat. Een McDonalds burger, bijvoorbeeld, kwam er na drie happen weer uit, netjes terug in het vuistje.

Ook had ik van iemand vernomen dat zoetigheden (dus ALLES wat suiker bevatte) een direct effect kon hebben om je emoties, en je gespannenheid. Ik vermeed het daarom als de Plaag.

Vaak betreurde ik het dat ik superstreng al die aangeboden taartjes en chocolaatjes af moest slaan. Tijdens Sinterklaas ruilde ik een zakje fruit in voor chocolademuntjes. 

Toen gleed Kerst voorbij, en die bracht een soort van genade met zich mee. Langzaamaan durfde ik bepaalde producten weer te eten. En omdat ik steeds iets langer op durfde te blijven nadat Baby een ticket naar Dromenland had bemachtigd, werd het hangen op de bank en chocolade, koekjes of snoepjes een aangenaam avondritueel. Een gewoonte, waarbij ik een boek las, schreef, of TV keek. Eventjes werd al snel langer, twee chocolaatjes werden er als bij toverslag vier, zes, acht, of de hele doos. Even weg uit de realiteit.

Maar...zoals iedereen weet, een seconde in het mondje is héél lang op het kontje. Of, al snel een extra pondje. En ook is het niet waar dat als je een koekje doormidden breekt alvorens het op te eten, dat dan de caloriën eruit vallen. Je reinste onzin!

Lang heb ik een oogje dichtgeknepen. Lang heb ik gezegd, Liever Dik Dan Die Paniek.

Dat meen ik nog steeds, maar toch vind ik dat ik nu in moet grijpen. Als ik mezelf momenteel op foto's zie, denk ik, Wie Is Dat?

Oh.Dat ben ik. Suze, Staak Het Vreten!

Helaas, gewoontes zijn moeilijk te breken, zélfs als mijn mooie taille op het spel staat.

Wat ga ik hier aan doen?

Ach en wee...

Morgen ga ik aan de lijn. Een beetje.