Het leven met een kou allergie..

[ Vanaf mijn 4e jaar heb ik een kou allergie.

Mijn vader, zusje en ik waren kerstkaarten aan het bezorgen in de sneeuw. Ik kwam helemaal rood en onder de bulten thuis. Daarna bleef het terug komen. De dokter noemde het een kou allergie. Een vage allergie die voor iedereen anders is en waar niet echt een passend medicijn voor is. Ik kreeg toen wat medicijnen en nu 22 jaar later heb ik deze nog steeds. Maar sinds de geboorte van mijn jongste zoontje is mijn allergie erger geworden of werken de medicijnen minder goed. ]

Terwijl ik dit schrijf zit ik met 3 lagen kleding aan, een deken om me heen, de verwarming op 23 graden en een kopje thee voor me, mijn zoontje een fles te geven. Ik heb het nog steeds koud, mijn hele lijf jeukt, zo een jeuk dat ik mijn huid er af wil krabben en het niet zie zitten om de kids naar school te brengen. Ik heb mijn man die tot laat in de nacht gewerkt heeft, wakker heb gemaakt.. helemaal in tranen, en redelijk gek geworden van de jeuk. Niet echt fijn wakker worden voor hem.. (sorry schat)

En waarom zou je denken? Het is voor het eerst echt koud 's morgens. Geen 5 graden onder nul. Nee, echt koud is een graad of 5 a 6. (Soms is 14 graden buiten voor mij al echt echt koud) Zo koud dat de temperatuur in huis dan een paar graden daalt. Ook waren we vergeten de verwarming op automatisch te zetten. Wat er voor zorgde dat het 18 graden was in huis toen ik vanmorgen om 6 uur wakker werd. De jeuk was al redelijk aanwezig. Ik heb snel mijn medicijnen ingenomen, kachel op 23.. maar het was al te laat. Nu 2 en half uur later, heb ik nog wat extra medicijn ingenomen, en heb ik eindelijk het idee dat het minder word.

Terwijl ik mijn thee opdrink baal ik dat de ochtend zo chaotisch begonnen is en hoop ik dat mijn kinderen deze allergie nooit, nooit zullen krijgen.

~ Binnenkort zal ik nog meer delen over de allergie en hoe lastig/vervelend het soms is.