Het leed van vooroordelen

Ken je dat gevoel dat je iemand ziet kijken naar je en je weet eigenlijk al meteen wat diegene denkt. althans je maakt voor jezelf die conclusie al. En waarom eigenlijk ? je leert al van kleins af aan op de basisschool dat je niet mag vooroordelen. want dat is niet netjes en je zou zelf ook niet willen dat dat gebeurt bij jou. maar goed, het sluipt er altijd wel heel stiekem in. Omdat we altijd bezig zijn met de mening van een ander. bewust en onbewust. want laten we eerlijk wezen het begint al vanaf heel klein af aan. 

je zoon mag niet met poppen spelen want dat is eigenlijk wel voor meisjes, ondanks dat jezelf er misschien niet zo'n probleem van zou maken maar owee als andere mensen dat zien. als meisjes kan je dan nog wel blauw dragen maar het roze is ook weer taboe bij de jongen. op school ga je als klein meisje je al aantrekken wat andere klasgenootjes van je kleding vinden. want je wilt wel dat iedereen je mooi vind. hoe ouder je word hoe meer je meegaat doen met de trends want je moet wel bijblijven. want wat zou er gezegd worden als je niet kan meepraten over datgene wat zo ontzettend in is. en nu weet ik dat als je onzeker bent dat het vast en zeker veel meer zou meespelen. maar ik geloof ergens wel dat dit voor vele zo ervaren word.

voor mijzelf zeker wel. tot op de dag van vandaag vind ik het nog steeds erg belangrijk wat anderen van mij vinden. en ook al probeer ik vaak de stoere Angela uit te hangen en te roepen dat het me geen ruk uitmaakt. toch weet ik dat dat wel het geval is. ik ben onzeker en ik ben altijd een gever geweest. de laatste jaren begin ik pas een beetje te nemen. en mezelf aan te leren dat ik er mag wezen.

zo was het voor mij echt een schok hoe er gedacht word over jonge moeders. ik identificeer mezelf graag als jonge moeder ipv de tienermoeder titel die me meteen werd opgelegd. 

De mening die je krijgt van oudere vrouwen over de kledingkeuze van je kind in de supermarkt.  De vragen van mannen of je dan op z'n minst getrouwd bent. De mening van een schoolplein moeder hoe je de driftbui van je jongste aan had kunnen pakken. en zeker zullen sommigen het bedoeld hebben als goed advies. maar er word niet gevraagd om dat advies. en voor ik de deur uitstap check ik mezelf altijd in de spiegel om te kijken of er misschien met dikke letters op mijn voorhoofd staat 'geef mij je ongezouten mening'.

en wat ik net vertelde is natuurlijk in een notendop. en misschien dat ik als jonge moeder het sowieso meer over mij heen krijg. want je krijgt direct de titel wanneer ze je achter een kinderwagen zien lopen. terwijl het tientallen jaren geleden hartstikke normaal was dat je met 19 20 jaar met een baby rondliep. en het sneue vind ik misschien nog wel dat je meteen geen schijn van kans had. ik had bijvoorbeeld al jaren ervaring met babys en kinderen. dus ik wist mij zeker te redden. maar vervolgens ben je zwanger met 19 en word je aangemeld bij een jonge moeder groep omdat er gedacht word dat je dat nodig bent. omdat je je vast niet zou gaan redden als tienermoeder. 

Nu heb ik mij de afgelopen jaren zeker kunnen bewijzen. en welteverstaan voor mezelf en zeker niet voor een ander. maar toch had ik stiekem in mijn achterhoofd om iedereen het tegendeel te bewijzen. en nu zijn er zeker dingen gebeurd die je misschien ook zou kunnen linken aan het jonge moeder zijn. want ik ben een aantal jaar na mijn 'moeder titel' gaan scheiden. maar dat identificeert mij nog steeds niet. want ik geloof zeker dat ik vanaf dag 1 al een goede moeder ben geweest en dat ik dat ook zeker zal blijven. niet omdat ik mij wil bewijzen tegenover anderen. maar omdat ik weet dat dat in mij zit. en dat ik me wel kan identificeren als een hele goede  moeder. 

en ik zal nooit een oordeel vellen over een tienermoeder.

because been there, know that. 

en ik wil graag een hart onder de riem steken bij alle tienermoeders hier op mamaplaats want die zullen er zeker zijn. keep your head up! You got this ! 

als we allemaal als ouders zijnde gewoon wat minder over elkaar oordelen en wat meer elkaar helpen dan zou dat alles zoveel prettiger maken want we kennen allemaal die moeilijke dagen en dan hebben we geen behoefte aan ogen die oordelen.

Tot schrijvens!