Het leed dat zonder-toestemming-je-kind-aanraken heet

Ik maak het steeds vaker mee. En ik vermoed dat vele moeders zich in deze titel herkennen. Op straat, in de winkel.. Zelfs in deze tijd van corona maak ik het vaak mee dat onbekenden mijn lieve onschuldige meisje willen aanraken. 

Je zou toch denken dat mensen nu éxtra voorzichtig zullen zijn. Ook met kinderen. Je draagt immers een mondkapje om jezelf (en anderen) te beschermen. Wast ,als het goed is, regelmatig je handen. Én in elke winkel desinfecteer je je handen ook nog even extra. En tóch durven mensen het dan alsnog  aan om mijn dochtertje in de kinderwagen aan te raken. 

Zo ook iemand die mij laatst zag in een winkel. Alicia zat vanuit de kinderwagen heerlijk in het rond te kijken. Helemaal in de ban van de kerstversieringen om haar heen. Samen stonden we op de lift te wachten. TIk zag iemand in mijn ooghoek en voelde iemand staren. Er liep een mevrouw op ons af. We lachten naar elkaar en maakten een praatje pot. Iets wat je doet als je ongemakkelijk op de lift staat te wachten ;)

In het begin kwam ze rustig over. Totdat ze mijn dochtertje zag. Het leek wel of ze lyrisch werd. Ze was zelf ook oma en kon uuuuuren over haar kleinkinderen kletsen. Ik had Alicia lekker warm aangekleed want het was best fris buiten. "Wat heb je dat kind warm aangekleed zeg. Zo koud is het toch niet?". Ehm pardon? Dacht ik. Super irritant van die stille adviezen van anderen waar je niet om vraagt. Ik bleef rustig en legde haar uit dat er best veel wind stonden daarnaast is Alicia nog erg klein. "Oh nou volgens mij valt dat best mee hoor". En vervolgens deed ze het dekentje een beetje omlaag en pakte Alicia haar handje. Ik weet niet of meer moeders zich hierin herkennen, maar van dit soort acties krijg ik lichtelijk kortsluiting. Ik vind het zo vreemd dat iemand dat zomaar doet. Persoonlijk doe ik dit niet bij andere kindjes. Ook niet vóórdat ik moeder was. Vind het gewoon niet gepast. Ik vroeg haar vriendelijk om mijn dochtertje liever niet aan te raken. "Ach maar ik heb mijn handen gewassen hoor". Ja dus?, dacht ik. Ook voor mijn kind geldt ander halve meter afstand. 

Laatst was ik ook samen met Alicia boodschappen doen. Het was druk in het pad waar ik moest zijn. Dat probeer ik sowieso al te vermijden maar soms ontkom je er niet aan en moet je toch echt dat drukke pad in. Ik had een product nodig wat onderaan het schap lag. Op het moment dat ik weer opstond en het product in mijn mandje deed zag ik een vrouw gebogen over mijn kinderwagen staan. Even dacht ik; ken ik die vrouw? 🤷🏽‍♀️ Sinds mijn zwangerschap heb ik namelijk best last van zwangerschapsdementie. Ik moet soms echt even goed nadenken wat ik ging doen als ik de trap oploop naar boven, maar dus ook als ik iemand zie die ik niet 1,2,3 herken. Het was een oudere vrouw die tegen Alicia stond te brabbelen. Óék deze mevrouw heb ik vriendelijk verzocht om afstand te houden. 

Het erge vind ik nog dat mensen het zo raar vinden als je er wat van zegt. In het begin was ik heel onzeker om van zulke dingen iets te zeggen. Maar ik vreet me van binnen echt op in dit soort situaties. Ik ben al best beschermend van mezelf wat betreft mijn dochtertje. Ik zal haar bijvoorbeeld nooit van arm naar arm laten gaan als er visite is. Alleen met mensen waar ik een goed gevoel bij heb en echt vertrouw kunnen met haar kroelen. Maar ook bekenden moeten rekening houden met een klein beetje afstand. En ook daarbij heb ik liever niet dat ze haar een kus geven. Misschien komt dit ook wel omdat ze 3,5 week te vroeg geboren is, geen idee. Ik wil het gewoon niet en daarom heb ik alle recht om dat als haar mama te zeggen. 

Ik ben benieuwd of meerdere moeders dit vaak meemaken. Ben ik te beschermend of herken je jezelf hierin? En voel je je wel of niet bezwaard om hier wat van te zeggen? 😊

Liefs Jaleesa ✨🤍

Ben je actief op Instagram? Ik ook! Let's get in touch > jaleesawilson.