Het "leed" dat mama heet

Vanaf het moment dat ik baby T. "uitgedreven" heb, zoals dat zo mooi heet, ben ik echt mama. En is er een klein wondertje wat al mijn zorg en liefde nodig heeft. De kleine man is nu 10 maanden oud en al zeg ik het zelf, ik doe het best goed als mama. Baby is tevreden, ontwikkeld zich goed, krijgt voldoende voedsel en loopt kwa ontwikkeling voor op de "richtlijnen van het boekje" niks te klagen dus!

Maar toch is het niet altijd rozengeur en manenschijn... De poepluiers, driftbuien enz komen ook mij af en toe me strot uit...

Toch zou ik geen minuut van dit bijzondere wezentje willen missen. Hoe een klein, en klein was ie zeker, kan uitgroeien tot een ware dreumes met een eigen willetje is en blijft bijzonder. Hoe snel het gaat en dat meneer al daddy en papa zegt (en had hem nog wel zo verteld: eerst mama en dan pas papa, luistert meneer nu al niet...) ja in 2 talen nog wel.... Maar goed, even trots natuurlijk. De eerste zijwaartse stapjes zijn ook al ontdekt.

Ach.. En als baby mij dan aankijkt met de meest ondeugende oogjes en het liefste lachje, smelt mijn mama hart en vergeet ik even dat ik een uur daarvoor de neiging had om hem toch maar op marktplaats te zetten( zou ik nooit doen hoor!) 

Maar ook baby haalt soms het bloed onder mijn nagels vandaan... Dat als hij wat niet mag, gaat gillen en dan zo hard, dan ik elke keer hoop dat de buren de politie niet gaan bellen. Wanneer het gil 5 minuutje over is, omdat baby schor wordt, zet meneer het op het huilen. Als hij merkt dat dat ook niet werkt, valt hij boos in slaap. Vaak hoop ik dat baby is vergeten wat hij zo graag wil, lief met zijn eigen speelgoed gaat spelen en weer de "perfecte" baby gaat spelen. Helaas gaat dit niet altijd op en onthoudt hij precies wat hij wil en vergeet hij dat hij het niet mag (selectief onthouden?! Of oostindische onthouden zoals ik het noem) en herhalen we het hele tafereel weer opnieuw. Ik ben ook zo'n gemene mama die niet wil dat baby met haar telefoon gaat spelen. 

Baby is ook heel druk, zo druk dat hij geen seconde stil zit, zelfs als hij slaapt moet hij bewegen.... Ik vraag me serieus af als er stiekem geen red bull of andere energie opwekkend goedje in de nutrilon zit... Dit resulteert wel in dat baby spieren heeft en amper een grammetje vet, maar kan eten als een olifant, wel een baby olifant dan. Ik me verder geen zorgen maak, dat hij nog steeds maat 80 heeft ook niet.

Als het consultatie bureau zou weten wat meneer ik allemaal te eten geef, zou ik een tik over me vingers krijgen.

Mijn blauwe wolk is dan ook niet zo blauw als veel mensen hebben, maar ook niet zo grauw als andere mensen hebben. Nee, mijn wolk is donkerblauw, een beetje van beide. 

Want ondanks dat mama zijn, het mooiste is wat mij is overkomen. Is het ook een verdomd zware taak. Ik bedoel, het is mijn verantwoording om baby zo klaar te stomen dat hij een man wordt, die zijn steentje bijdraagt aan de maatschappij en de wereld weer een beetje mooier moet maken...

Met ups and downs, onzekerheden en alles wat bij het mama zijn "hoort" doe ik het toch met plezier.

En ach, als baby zijn dag niet heeft of een driftbui heeft, dan is het de schuld van papa.... Die heeft mij immers zwanger gemaakt en voor dit "leed" gezorgd. Iemand moet toch de schuld krijgen? En zeg nou zelf, echt boos worden op zo'n wondertje kan je toch ook niet?